Πολλοί είναι εκείνοι που ανησυχούν για την όλο και πιο έντονη στροφή των ευρωπαικών λαών στα έθνη τους και την ταυτόχρονη απομάκρυνσή τους από την “κοινή” Ευρώπη, όπως αυτή σήμερα διαμορφώνεται. Ομως, η στροφή αυτή κάθε άλλο παρά παράδοξη είναι, όπως και κάθε άλλο παρά αδικαιολόγητη, σε μία Ευρώπη που δεν είναι πλέον κοινή αλλά γερμανική και στην οποία η υποκρισία και η έλλειψη εμπιστοσύνης θριαμβεύουν σήμερα από κοινού όσο ποτέ.
Χαρακτηριστικό δε παράδειγμα της υποκρισίας είναι ότι τα διάφορα συστήματα δήθεν ανησυχούν για την άνοδο των εθνικισμών και, κυρίως, των ακραίων μορφών τους, όταν το Βερολίνο (και από κοντά και οι Βρυξέλλες) οργάνωσε τα γεγονότα στην Ουκρανία και έφερε μέσω αυτών μία κυβέρνηση με νεοναζί στην εξουσία!…
Εκείνο που κυρίως κατέδειξαν οι προχθεσινές δημοτικές εκλογές στη Γαλλία και το οποίο αναμένεται να επικυρωθεί και στις επικείμενες ευρωεκλογές, είναι η σχεδόν νομοτελειακή πλέον πορεία αποσύνθεσης της ευρωπαικής ιδέας και ίσως τελικά και της ένωσης που την ενσάρκωσε. Οι Γάλλοι ουσιαστικά ψήφισαν την επιστροφή στο έθνος – κράτος. Τέτοια σημάδια έρχονται δε από παντού. Οχι, δεν τρελάθηκαν οι λαοί. Τα συστήματα είναι που έχουν χάσει κάθε μέτρο και κάθε στόχο, κάθε σχέση με τους πολίτες και τα έθνη που αντιπροσωπεύουν και που άφησαν την Ευρώπη να μεταλλαχθεί. Οι λαοί απλώς βλέπουν και κρίνουν.
Φυσικά, πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι για και για όλα αυτά φταίει η… Ελλάδα, η “πηγή όλων των προβλημάτων της Ευρωζώνης” όπως την έχει χαρακτηρίσει παλιότερα η γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ – αν και πολλών η μνήμη είναι αρκετά περιορισμένη. Φυσικά, πρόκειται περί απόλυτης φαιδρότητας.
Οτι κι αν έχει κάνει – κι έχει κάνει πάρα πολλά – εις βάρος του εαυτού της η Ελλάδα, δεν φταίει και δεν θα μπορούσε να φταίει για τον ευρωσκεπτικισμό που σαρώνει σήμερα την Ευρώπη. Αντίθετα, η γερμανική ηγεμονική πολιτική είναι εκείνη που έχει την ευθύνη για τη μετάλλαξη του πάλαι ποτέ κοινού ευρωπαικού οράματος σε εφιάλτη, από τον οποίο όλο και περισσότεροι πια επιθυμούν να απαλλαγούν.
Το γεγονός ότι η Γαλλία, η χώρα – μήτρα της ευρωπαικής ιδέας και της σάρκωσής της σε πραγματικότητα αποστρέφεται πλέον σε αυτό το βαθμό το κακέκτυπο ευρωπαικό όραμα, σημαίνει κάτι το οποίο θα πρέπει επιτέλους να κάνουν τον κόπο να αντιληφθούν τα συστήματα εξουσίας που, τόσο κεντρικά όσο και σε κάθε χώρα, έχουν αποφασίσει να τα δώσουν όλα για τη γερμανική Ευρώπη.
Είναι προφανές ότι οι λαοί δεν τους ακολουθούν. Και όσο μεγαλώνει η εκχώρηση, τόσο θα μεγαλώνει και η αντίδραση σε αυτό το μόρφωμα που έχασε πια οριστικά τον προσανατολισμό του και εξελίχθηκε σε έναν μηχανισμό επικράτητης της γερμανικής κυριαρχίας. Το Βερολίνο διοικεί σήμερα τα πάντα στην ευρωζώνη και αυτό, παρά την προθυμία πολλών να το υπηρετήσουν, προκαλεί πλέον την αποστροφή των ευρωπαικών λαών.
Ομως οι γερμανοί δεν καταλαβαίνουν από αυτά – άλλωστε, η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε όλες τις άλλες χώρες που ακολουθούν τις εντολές του Βερολίνου, επιβραβεύθηκε με πρωτοφανή ποσοστά από τον γερμανικό λαό στις πρόσφατες εκλογές.
Και είναι απολύτως φυσικό: η γερμανική ηγεσία μέσα από τον τρόπο που καθοδήγησε την κρίση χρέους κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να κάνει τη γερμανική Ευρώπη πραγματικότητα. Δεν θα την αντάμοιβε το γερμανικό εκλογικό σώμα; Ή δεν θα προσερχόταν πλήρως σε αυτή τη γραμμή και η σοσιαλδημοκρατία, όπως και έπραξε, ξεχνώντας μέσα σε ένα βράδυ όλα τα προεκλογικά της ψέμματα περί άλλης πολιτικής;
Ομως το όραμα της γερμανικής Ευρώπης με ότι αυτό συνεπάγεται δεν συγκινεί τους άλλους λαούς, όσο κι αν φοβίζει τις ηγεσίες τους. Αντίθετα, τους απωθεί. Και αυτό είναι που αποτυπώνεται σήμερα, που το ευρωπαικό έθνος κράτος βγαίνει από τη σκόνη της ιστορίας και διεκδικεί εκ νέου το ρόλο του, ως απάντηση ακριβώς στη γερμανική ηγεμονία και τις συνέπειές της σε όλα τα επίπεδα, ακόμα και στην κανονάρχιση προβλημάτων όπως εκείνο της μετανάστευσης με τρόπο που εξυπηρετεί το Βερολίνο και μόνον αυτό.
Τα πράγματα λοιπόν, αρχίζουν πια να αλλάζουν. Και αλλάζουν επειδή εκεί οδήγησε ο ηγεμονισμός του Βερολίνου που έχει δέσει την Ευρώπη χειροπόδαρα. Αυτός έχει την ευθύνη.
