Ένα χρόνο, πρίν τέτοιες μέρες, η Κύπρος ζούσε την πιο δραματική στιγμή στην ιστορία της, μετά την εισβολή του Αττίλα. Γινόταν ουσιαστικά το πειραματόζωο της Ευρώπης, αφού για πρώτη φορά επιβαλλόταν το κούρεμα των καταθέσεων, ως μέτρο αντιμετώπισης της κρίσης.
Είχε προηγηθεί βέβαια,το «Όχι» της κυπριακής βουλής στην εφαρμογή του μνημονίου που ήθελαν οι ευρωπαίοι, με συνέπεια να πυροδοτηθούν οι ακραίες αντιδράσεις που οδήγησαν ουσιαστικά στη διάλυση του κυπριακού τραπεζικού συστήματος.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, τα προβλήματα φυσικά παραμένουν, αλλά η κυπριακή οικονομία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση, ακόμα και από αυτό που εκτιμούσαν οι δανειστές. Πρώτα από όλα, γιατί παρά τις αναμενόμενες αντιδράσεις και διαφωνίες, το πολιτικό σύστημα της Κύπρου διαχειρίστηκε την κρίση, χωρίς ακρότητες, χωρίς να επιβάλλει ένα κλίμα διχαστικής αντιπαράθεσης. Και δεύτερον γιατί η κυπριακή κυβέρνηση, παρά το κόστος που επωμίστηκε, παρά τα προβλήματα που αντιμετώπισε,αποφάσισε και υποστήριξε με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεση της ότι ο «γρηγορότερος δρόμος για έξοδο από το μνημόνιο, είναι η εφαρμογή του».
Προφανώς στην επικράτηση αυτής της λογικής συνέβαλε και η αντίληψη, ότι οποιοσδήποτε άλλος δρόμος θα είχε πολύ μεγαλύτερο κόστος και πολύ περισσότερες συνέπειες. Ωστόσο σημασία έχει ότι η Κύπρος μετά από ένα τόσο οδυνηρό πλήγμα, έχει καταφέρει να σταθεί και πάλι στα πόδια της. Με αρκετά προβλήματα ακόμα, κυρίως λόγω των τραπεζών, που ακόμα υπολειτουργούν, αλλά με πολλές ελπίδες ότι θα καταφέρει, πολύ πιο σύντομα από ότι περίμεναν να ξαναβρεί την δυναμικότητα που έχασε η οικονομία της.
Η αποφασιστικότητα που επέδειξε η κυπριακή ηγεσία, αλλά και η κοινωνία, είναι ένα μήνυμα ότι όσα προβλήματα, όσες πιέσεις κι αν αντιμετωπίζει μια χώρα, όταν είναι ενωμένη, μπορεί να τις αντιμετωπίσει πολύ καλύτερα, πολύ πιο γρήγορα. Δεν είναι τυχαίο, ότι η εκεί τρόικα, έχει αναγνωρίσει τα βήματα που έχουν γίνει, δίνοντας το πράσινο φως για τη συνέχιση της βοήθειας, χωρίς μακροχρόνιες και επίπονες πολιτικά διαπραγματεύσεις.
ΤΟ ΒΗΜΑ
