Βγήκαν φαντάσματα!

Δεν έχω κανένα πρόβλημα αν ο γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου γεννήθηκε αντικομμουνιστής ούτε αν θα πεθάνει έτσι –πράγμα το οποίο του εύχομαι να αποδειχθεί στο πιο μακρινό μέλλον…

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω καν πώς είναι οι αντικομμουνιστές όταν γεννιούνται, δεν έχω δει κανένα νεογέννητο που δηλώνει εχθρός του Κουτσούμπα και μεταξύ μας τρεις σκασίλες έχω πώς γεννιέται ο καθένας.

Σε μια χώρα όπου κυκλοφορούν ελεύθερα οι κομμουνιστές ή οι φασίστες βρίσκω απολύτως λογικό να κυκλοφορούν ελεύθερα και οι αντικομμουνιστές και οι αντιφασίστες.

Το πρόβλημα αρχίζει και μπερδεύεται αν την ιδιότητα του αντικομμουνιστή διεκδικεί ο άνθρωπος που είναι γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου.

Οχι επειδή είναι αντικομμουνιστής (πράγμα το οποίο, όπως εξήγησα, ουδόλως με ενδιαφέρει…) αλλά επειδή δεν βλέπω σε τι ενδιαφέρει το προσωπικό γενέθλιο φρόνημα ενός οιουδήποτε κυβερνητικού στελέχους.

Τον υποχρεώνει να κάνει τη δουλειά του κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο;

Αν όχι, κανένα πρόβλημα.

Μπορεί θαυμάσια να διηγείται το βράδυ με την παρέα του αναμνήσεις από τον Γράμμο ή το Βίτσι και να δακρύζουν.

Υποθέτω άλλωστε ότι κι αρκετοί κομμουνιστές μαζεύονται μεταξύ τους και αναπολούν πώς έσφαξαν τους «εχθρούς του λαού» στα Δεκεμβριανά.

Αν ναι, τότε είναι πρόβλημα ολόκληρης της κυβέρνησης.

Διότι τότε θα πρέπει να εξηγήσει τι ακριβώς σημαίνει «αντικομμουνιστής γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου».

Αν μας αφορά σε κάτι. Αν επιδρά στο κυβερνητικό έργο. Και αν νομίζουν ότι κάνει καλό στον Πρωθυπουργό που ένας στενός συνεργάτης του δηλώνει ότι εμφορείται από τέτοιες απόψεις.

Κατά τα άλλα, βρίσκω τη σχετική συζήτηση από παρωχημένη ως γελοία.

Να συζητούμε το 2014 αν κάποιος είναι κομμουνιστής ή αντικομμουνιστής είναι σαν να τσακωνόμαστε ποιοι είχαν δίκιο. Οι εικονολάτρες ή οι εικονοκλάστες;

Καλώς ή κακώς, το ζήτημα έχει κλείσει παγκοσμίως εδώ και πάνω από 25 χρόνια.

Μόνο στην Ελλάδα βγαίνουν ακόμη φαντάσματα.

Και μόνο η Ελλάδα έχει μείνει θλιβερή οπισθοφυλακή της παγκόσμιας πραγματικότητας να φωνασκεί στη Βουλή «ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, Μελιγαλάς» ή «Στο Βίτσι και στον Γράμμο σας χώσαμε στην άμμο»!

Ακόμη χειρότερα. Με έχει εντυπωσιάσει τελευταία η πυκνή αρθρογραφία στα δημοσιογραφικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ αν το κόμμα τους κινδυνεύει ή δεν κινδυνεύει να υποστεί μια «νέα Βάρκιζα» (Π. Λαφαζάνης, 7/2, και άλλοι).

Ιησούς Χριστός! Ετοιμάζονται μήπως να πάρουν τα όπλα και διαφωνούν αν θα τα παραδώσουν; Και τι κουβεντιάζουμε επιτέλους μέσα από αυτή την εμφυλιοπολεμική ρητορική; Ποιος θα φάει τον άλλον καλύτερα;

Αντιλαμβάνομαι ότι λόγω της κοινωνικής κρίσης και της πολιτικής σύγκρουσης ο «κοινός τόπος» της δημοκρατίας μας έχει συρρικνωθεί και εξασθενήσει.

Αλλά τότε ποιος είναι ο ρόλος των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων της Δεξιάς και της Αριστεράς;

Να τον εξασθενήσουν κι άλλο στο όνομα μιας ξεπερασμένης παγκοσμίως διαχωριστικής γραμμής η οποία δεν ανταποκρίνεται καν στα σημερινά δεδομένα του τόπου ή να τον ενισχύσουν στο όνομα μιας δημοκρατίας κοινής σε όλους;

Τα τραύματα του παρελθόντος, θα μου πείτε. Καμία σχέση.

Μόνο κάτι βλαμμένα που διαβάζουν Κουφοντίνα ή Σάββα Ξηρό και μιλούν για «αναστοχασμό της ένοπλης δράσης» λένε ακόμη τέτοιες ανοησίες. Οι υπόλοιποι έχουμε σοβαρότερα πράγματα να τσακωθούμε.

Και μια ολόκληρη δημοκρατία να διαφυλάξουμε από τα φαντάσματα.