Η ουκρανική κρίση δημιουργεί αβεβαιότητες για την οικονομία, όπως και για το περιβάλλον ασφάλειας της χώρας μας. Βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, γεγονός το οποίο υποχρεώνει την Ελλάδα να αγωνίζεται, στο μέτρο των δυνάμεών της, για τον έλεγχο και την αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης της κρίσης μεταξύ ΕΕ και Ρωσίας, αλλά και συνολικά Δύσης και Ρωσίας.
Κατ’ αρχάς, με τη συζήτηση περί περιορισμού θεωρήσεων (βίζας) απειλείται να πληγεί ο ελληνικός τουρισμός. Περί το 1.200.000 ρώσοι τουρίστες επισκέφθηκαν πέρυσι την Ελλάδα. Υπό κανονικές συνθήκες, εύλογο είναι να αναμένουμε εφέτος περί το ενάμισι εκατομμύριο. Παράταση της κρίσης θα στρέψει τους Ρώσους προς άλλους, εκτός ΕΕ, προορισμούς και ασφαλώς θα περιορίσει γενικά το ρεύμα εξόδου τους για θερινές διακοπές εκτός Ρωσίας.
Δεν προβλέπεται δυσχέρεια στην ενεργειακή επάρκεια της χώρας. Δεν αποκλείεται, όμως, ματαίωση του πλεονεκτήματος από τη μείωση της τιμής φυσικού αεριού που μας προμηθεύει η Gazprom, εφόσον παράταση της κρίσης οδηγήσει σε αύξηση της τιμής του αργού πετρελαίου βάσει της οποίας ορίζεται η τιμή του φυσικού αερίου.
Αλλά το διακύβευμα της χώρας είναι κατ’ εξοχήν πολιτικό. Δεν είναι μόνον ότι εφόσον η κατάσταση εκτροχιαστεί θα αναβιώσουν τα γνωστά ψυχροπολεμικά στερεότυπα, και η Τουρκία, εκούσα άκουσα, θα παίξει και πάλι τον προηγούμενο ρόλο της –του ισχυρού προμαχώνα του ΝΑΤΟ στον Εύξεινο και στον Καύκασο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για εμάς και για τους όρους διαπραγμάτευσής μας στη διευθέτηση του Κυπριακού. Είναι, ακόμη, ότι η ΕΕ, ταλανιζόμενη ήδη με το σοβαρό ζήτημα της κρίσης στη ζώνη του ευρώ και της περαιτέρω θεσμικής αρτίωσής της, διολισθαίνει με τη διασταλτική εφαρμογή της πολιτικής της «Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης» –όπως στην πρόχειρη και αφ’ υψηλού διαχείριση της περίπτωσης της Ουκρανίας –εκτός του κέντρου βάρους της και ωθείται σε ανατροπή των συντεταγμένων της. Η μετά το 1974 στρατηγική πολιτική επιλογή μας απειλείται με σοβαρό κλονισμό.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
