Εργασία: να υπολογίσετε το άθροισμα των παραγώγων του ρήματος τίθημι
Απάντηση:
Πρόθεση: (η εκτόνωση και η συστηματική απευαισθητοποίηση…)
+Διάθεση: (περίεργη)
+Αντίθεση: (σκέψεων, συναισθημάτων)
+Κατάθεση: (ψυχής )
+Παράθεση: (γεγονότων)
=
- Θέση ζωής;
- μια νέα φιλοσοφία της γλώσσας;
- μια νέα φιλοσοφία των μαθηματικών;
Ένας συγγραφέας όταν γράφει ένα κείμενο ακολουθεί κάποιους κανόνες . Κανόνες που αφορούν στο ύφος και στη δομή του κειμένου, στην τήρηση των γραμματικών και συντακτικών κανόνων, στην ορθογραφία και φυσικά στη γλώσσα.
Αναλογιζόμενη όμως πως ο συγγραφέας αυτός γράφει δύο κείμενα ταυτόχρονα (το κείμενο που γράφει ως λογοτέχνης, αρθρογράφος, δοκιμιογράφος κ.λπ. και το «κείμενο» που γράφει με τις πράξεις του στη ζωή του) κατέληξα στη σκέψη πως και στο κείμενο της ζωής μας ισχύουν οι ίδιοι περίπου κανόνες.
Μόνο που τους κανόνες αυτούς δεν τους μαθαίνεις στο σχολείο και κυρίως δεν τους μαθαίνεις παπαγαλία. Αν και δυστυχώς εξετάζεσαι σ’ αυτούς καθημερινά και απροειδοποίητα και κανένα εγχειρίδιο δεν υπάρχει για να συμβουλευτείς (τουλάχιστον βέβαια ο Θεός που κρίνει το τελικό μας κείμενο δεν έχει διοριστεί σ’ αυτό το πόστο απ’ τον ΑΣΕΠ… Κάτι είναι κι αυτό…).Προσπάθησα λοιπόν να ανακαλύψω τους κανόνες συγγραφής του βιωματικού μου βιβλίου μέσω των κανόνων συγγραφής ενός απλού κειμένου.
Ξεκίνησα λοιπόν προσπαθώντας να ορίσω το είδος του κείμενου. Ακόμα και το βιβλίο της ζωής μας αναλόγως πως το συντάσσουμε απευθύνεται και αφιερώνεται σε κάποιους. Θέλησα λοιπόν να γράψω ένα κείμενο που να απευθύνεται στο λαό ή στους διανοούμενους.
Εφημερίδες και περιοδικά και βιβλία σκέφτηκα… Αποφάσισα λοιπόν να γράψω ένα άρθρο ή ένα δοκίμιο, αλλά … τα πρώτα εμπόδια εμφανίστηκαν. Χρειαζόμουν τίτλο . Πανικοβλήθηκα. Στην εποχή μας είναι μεγάλο πρόβλημα αυτό. Τίτλος = Ταμπέλα. Ταμπέλα= Προκατάληψη. Άσε που για να βάλεις την ταμπέλα πρέπει να έχεις και μια σταθερή αντίληψη επί του θέματος.
Πρόβλημα. Ύστερα στο δοκίμιο έπρεπε να πραγματευτώ φιλοσοφικά- επιστημονικά θέματα και δεν είχα εξειδικευμένες γνώσεις οπότε την παράτησα την ιδέα αυτή. Καταπιάστηκα με το άρθρο αλλά εκεί δεν μπόρεσα να γράψω στρατευμένα, ούτε να μηρυκάσω τις ίδιες καραμέλες , ούτε να κάνω κριτική επί παντός επιστητού. Αφήστε που σιχαίνομαι και το κίτρινο χρώμα και έχω και μια πένα ολίγον τι ατίθαση που δεν δέχεται να την κατευθύνουν με τίποτα. Πάει και το άρθρο … Σκούρα τα πράγματα .
Θα γράψω ένα δράμα είπα. Μπα θα μου βγει πολύ μελό, σκέφτηκα, και στη μαυρίλα που ζούμε αυτό μας έλειπε: ένα ακόμα ψυχομπούκωμα … Και είπα να γράψω κωμωδία. Αλλά με τι χιούμορ; Και που διάθεση; Αφήστε που υπήρχε ο κίνδυνος το κείμενό μου αντί για αστείο να κατέληγε είτε γελοίο είτε γεμάτο εμπάθειες στο όνομα μιας ψευτοσάτιρας … Έτσι κι αφού ο μόνος που γελάει τελικά είναι ο Θεός με τα μεγαλεπήβολα σχέδια που κάνω αποφάσισα να γράψω μια απλή έκθεση ιδεών. Πρόλογος- Κυρίως θέμα – Επίλογος: δυστυχώς αδυνατώ να τα ορίσω ακόμα. Μπορώ να σας περιγράψω τους θεματικούς άξονες αλλά αναδύονται συνεχώς καινούριοι και μέχρι τον επίλογο δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποιο ήταν το κυρίως θέμα που πραγματεύτηκα στη ζωή μου. Πάει και η έκθεση. Και καταλήγω στο ημερολόγιο καταγράφοντας τα σημαντικότερα γεγονότα που βιώνω .
Και επιτέλους αρχίζω να μελετάω γραμματική. Ε, δεν μπορεί αυτό θα είναι πιο εύκολο. Τόσα χρόνια στα θρανία, τόσες εξετάσεις … κάτι θα έμαθα.
Ξεκινάω λοιπόν:
Ρήμα: είναι ο όρος της πρότασης που δηλώνει πράξη, δηλαδή ενέργεια ή πάθος ή κατάσταση (στατική ή εξελικτική) και ανάλογα με τις νοηματικές αποχρώσεις τίθεται σε διάφορους χρόνους εγκλίσεις και διαθέσεις…
Υποκείμενο; Το πρόσωπο ή το πράγμα το οποίο κάνει ή υφίσταται ό,τι δηλώνει το ρήμα.
Αντικείμενο: είναι ο όρος της πρότασης που εκφράζει το πρόσωπο ή το πράγμα στο οποίο μεταβαίνει ή το οποίο δημιουργεί ή στο οποίο αναφέρεται άμεσα η ρηματική ενέργεια…
Κατηγορούμενο: είναι ο όρος της πρότασης που αποδίδει στο υποκείμενο ή και στο αντικείμενο ενός συνδετικού ρήματος μια διαρκή ιδιότητα …
Ποιητικό αίτιο: είναι ο όρος της πρότασης που εκφράζει το πρόσωπο ή το πράγμα από το οποίο προέρχεται αυτό που παθαίνει το υποκείμενο ενός παθητικού ρήματος.
…
Ουσιαστικά, επίθετα , αντωνυμίες προθέσεις, μετοχές, απαρέμφατα, επιρρήματα , σύνδεσμοι, άρθρα, επιφωνήματα και μόρια. Πτώσεις: κλητική , δοτική , γενική …. Και ξάφνου να και το συντακτικό :κύριες και δευτερεύουσες προτάσεις , υποθετικές ,αιτιολογικές , χρονικές. Τελικά δυσκολεύομαι…
Αλλά για να δούμε τι έμαθα: έμαθα ανάλογα με την πρόταση που έγραψαν οι συγκυρίες, η μοίρα/ ο Θεός , οι δικοί μου άνθρωποι, ο περίγυρος , ο εαυτός μου να πράττω, να παθαίνω, να μαθαίνω, να υφίσταμαι, να αντιδρώ , να είμαι υποκείμενο ή αντικείμενο, ο θύτης ή το θύμα, έμαθα να ζω κατονομάζοντας τα ποιητικά αίτια χωρίς αυτά να ανταμείβονται ή να ζημιώνονται για τις πράξεις τους, έμαθα επίθετα (κυρίως τα «κοσμητικά» άπταιστα), επιφωνήματα όπως το «αχ», έμαθα δίπλα στο είναι να βάζω πάντα ένα κατηγορούμενο , να χρησιμοποιώ με μεγάλη άνεση (κυρίως κτητικές) αντωνυμίες και επιρρήματα μα και τα μόρια (ειδικά το θα της αναβλητικότητας).
Έμαθα να μιλάω στον ενικό, στο δυικό ,στον πληθυντικό αριθμό και να καταλήγω στον ενικό… Γιατί ειδικά ο δυικός αριθμός στα νέα δεν υπάρχει… Καταργήθηκε χάριν του εγωιστικότατου ενικού αριθμού…Και ο πληθυντικός πάντα δυσκολεύει και μπερδεύει…Επίσης έμαθα και τα σημεία στίξης μόνο που μερικές φορές ξεχνιέμαι κι αντί να βάλω τελεία και να αρχίσω καινούρια πρόταση ξεχνιέμαι βάζω κόμμα και συνεχίζω μέχρι που κουράζομαι… Ίσως να φταίει που μπερδεύω ακόμα τα κύρια με τα δευτερεύοντα …
΄Ισως πάλι να έχω επηρεαστεί απ’τα ρητορικά σχήματα και από τις μεθόδους πειθούς (κυρίως την επίκληση στο συναίσθημα ,δεν ξέρω…). Είναι κι η μεταφορά και τα σχήματα λόγου , είναι ότι χάσαμε και τα προσχήματα και κάναμε ακόμα και τη γλώσσα κουστουμάκι μας … Μπα η γραμματική δεν με βοήθησε καθόλου…. Ίσως τα μαθηματικά να με βοηθήσουν περισσότερο . Για να δούμε: προστίθεται ο χρόνος κι η φθορά του, πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις … όχι δεν μπορώ να βρω καταφύγιο ούτε στα μαθηματικά.
Τελικά ναι η ζωή μας είναι ένα βιβλίο. Μόνο που σ’ αυτό το βιβλίο ότι γράφεται δεν αλλάζει. Κι όσους κανόνες «γραμματικής» και να χεις τα λάθη είναι αναπόφευκτα. Εκτός βέβαια εάν εξασκήσεις την ρομποτική τέχνη και εφαρμόζεις τη «γραμματική» και τα μαθηματικά πια μηχανικά…. Χωρίς συναισθήματα , χωρίς αναμνήσεις , χωρίς καρδιά … Υπολογιστικά μόνο, όπως το υπαγορεύουν οι μέρες μας…
