Εχουμε μια κυβέρνηση που η ίδια ενοχοποιεί τον εαυτό της!
Αντώνης Σαμαράς, Μάιος 2011

Αρετές μας είναι τα ελαττώματά μας που παραδεχτήκαμε.

Γιάννης Τσαρούχης
Μπορεί να κατηγορήσουμε την τρόικα για τις εμμονές της, για τις αποδεδειγμένες αποτυχίες της να εκτιμήσει τις συνέπειες της πολιτικής που επέβαλε στην Ελλάδα. Μόλις προχθές άλλωστε το ΔΝΤ παραδέχθηκε ότι οι κοινωνικές επιπτώσεις των μέτρων λιτότητας στην Ελλάδα ήταν συντριπτικά μεγαλύτερες από ό,τι στις άλλες χώρες που βρέθηκαν σε μνημόνια. Αλλά παράλληλα οφείλουμε να δούμε και τις δικές μας ανεπάρκειες, τα διαρκή μπρος-πίσω, την καθοριστική συμβολή των κυβερνώντων στην αδιαλλαξία της τρόικας.
Το πολιτικό μας σύστημα, και πρωτίστως η κυβέρνηση που διαχειρίζεται την κρίση, έχει τεράστιο πρόβλημα αξιοπιστίας. Δυστυχώς για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο, ο κ. Σαμαράς, παρά τη μεγάλη στροφή του μετά την επικράτηση στις εκλογές του 2012, δεν μπορεί να ξεφύγει από το παρελθόν του. Μπορεί να στηρίζεται από τους ευρωπαίους εταίρους μας, αλλά ως αναγκαστική επιλογή. Και πάντως δεν απολαμβάνει, όπως φαίνεται, την απόλυτη εμπιστοσύνη τους. Γι’ αυτό και οι διαρκείς πιέσεις, οι καθυστερήσεις, η μόνιμη αμφιθυμία απέναντι στην Ελλάδα, παρά τις θετικές δημοσιονομικές εξελίξεις.
Προφανώς οι Ευρωπαίοι δεν ξεχνούν τη συμβολή του στη διόγκωση της κρίσης και στην πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας αμέσως μετά το πρώτο Μνημόνιο. Τότε που πρωτοστατούσε σε μια λαϊκίστικη αντιπολίτευση και συναντιόταν για κοινούς αγώνες μετά του κ. Τσίπρα και της κυρίας Παπαρήγα. Αυτή τη δημαγωγική αντιπολίτευση πληρώνουν σήμερα ο ίδιος και η κυβέρνησή του, αφού βρίσκει διαρκώς μπροστά του αυτά που ο ίδιος απαιτούσε και κατηγορούσε. Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, οι Ευρωπαίοι όταν βλέπουν πως με τις πρώτες θετικές εξελίξεις, όπως είναι το πλεόνασμα, είναι επίφοβος να γυρίσει σελίδα και να επιστρέψει στις παλιές λογικές που εξέθρεψαν την κρίση, αρχίζουν να κουμπώνονται και να απαιτούν όλο και περισσότερες εγγυήσεις για να συνεχίσουν να μας στηρίζουν. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, τα δικά τους συμφέροντα θα προηγούνται πάντοτε των δικών μας. Το είπε άλλωστε ξεκάθαρα ο κ. Σόιμπλε: Δεν πιέζουμε κανέναν με το ζόρι για να του δώσουμε βοήθεια…
Θα ήμασταν άδικοι αν υποστηρίζαμε ότι δεν άλλαξε τίποτε στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο όσες μεταρρυθμίσεις έγιναν, υλοποιήθηκαν κάτω από πιέσεις και χωρίς να υπάρχουν ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης και, κυρίως, οι άνθρωποι που θα το υπηρετούσαν. Υπουργοί, με ελάχιστες εξαιρέσεις, από την παρέα του κομματικού σωλήνα, στελέχη σε κρίσιμες υπηρεσίες κολλητοί του αρχηγού. Και ένας Πρωθυπουργός που αμφιταλαντεύεται μεταξύ ανάγκης να σωθεί η χώρα και αντίστασης στην τρόικα. Με αποτέλεσμα μονίμως να τρέχουμε και να μη φτάνουμε, όπως συμβαίνει και τώρα για πολλοστή φορά…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ