Χειμερινοί Κολυμβητές

Από τη σύντομη συμμετοχή μου στην πολιτική, μέσα από το σύντομο εγχείρημα των «58», αυτό που αμέσως μου έγινε σαφές ήταν ότι από τους υπογράφοντες ο καθένας μας είχε το δικό του σενάριο για τον στόχο της πρωτοβουλίας. Το επέτρεπε εξάλλου το κείμενο της πρόσκλησης –γενικές αρχές με τις οποίες δύσκολα θα διαφωνούσε λογικός άνθρωπος.

Στο δικό μου σενάριο τρία ήταν τα στοιχεία που με έπεισαν να υπογράψω:

Το πρώτο ήταν ότι η πρόσκληση απευθυνόταν «…στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού». Εφερνε κάτι πραγματικά νέο εάν κατάφερναν όλοι μαζί να συνεργαστούν και να μην πορεύεται ο καθένας μόνος του μπρος στην πρωτοφανή κρίση που αντιμετωπίζουμε. Οσο όμως και αν έψαξα μες στη θάλασσα αριστερών, πρώην αριστερών, μετα-αριστερών, κεντρο-αριστερών, αριστερο-κεντρώων κ.λπ., «φιλελεύθερο κεντρώο ή προοδευτικό ευρωπαϊστή» μόνο με το κιάλι εντόπισα.

Το δεύτερο στοιχείο ήταν ότι η ανασυγκρότηση του χώρου «…θα γίνει χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ηγεμονισμούς και θα είναι βαθιά πολιτική και αυτοκριτική για την ως τώρα πορεία μας». Η μονομερής όμως ξαφνική επιλογή του σταυρού στο ευρωψηφοδέλτιο από το ΠαΣοΚ –το μοναδικό που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση έστω κολοβά, έστω κατά το ήμισύ του –φανέρωσε τη διαφορετική αντίληψη «αυτοκριτικής» που έχουν οι κεντροαριστεροί σοσιαλιστές από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Οσο δε για το «…χωρίς ηγεμονισμό», για να λέμε την αλήθεια, όλοι ξέραμε εξαρχής ότι ήταν επιστημονική φαντασία.

Το τρίτο στοιχείο ήταν «…η στόχευση είναι στην ανάδειξη νέων ανθρώπων που θα ανανεώσουν την πολιτική ηγεσία της παράταξης και της χώρας». Αρκούν όμως οι φωτογραφίες μας, η συγκέντρωση στο Ακροπόλ, οι εκπρόσωποι στις ανά την Ελλάδα συγκεντρώσεις και, πάνω από όλα, η πρόσφατη εικόνα της συνδιάσκεψης της Ελιάς για να δείξουν την αναποτελεσματικότητα και αυτής της στόχευσης.

Τρία στα τρία λοιπόν. Παρά ταύτα ο απολογισμός της σύντομης πορείας της κίνησης είναι θετικός! Κατάφερε να κινήσει τα λασπόνερα του χώρου. Κινητοποίησε νέες δυνάμεις που δείχνουν απαλλαγμένες από νεκροφιλικά σύνδρομα. Δυνάμεις που φαίνεται εννοούν να κάνουν πράξη όσα οι «58» επικαλεστήκαμε για να διαψεύσουμε σύντομα με το να γίνουμε πασοκικό αξεσουάρ. Το «Ποτάμι» δεν παριστάνει τη ρετρό προξενήτρα κάποιας «κεντροαριστερής ανασυγκρότησης». Βγαίνει μπροστά όπως είναι, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Τολμάει να πει με ειλικρίνεια και σε λιγότερο «πανεπιστημιακό στυλ» από τους «58» ότι διαλέγει και από δεξιά και από αριστερά. Αυτό δηλαδή που λέει η κοινή λογική σηκώνοντας τις τρίχες κάθε επαγγελματία πολιτικού, δεξιού, αριστερού, κεντρώου. Οσοι ασκούμε άλλο επάγγελμα από του πολιτικού έχουμε πια μάθει από τη δουλειά μας την ανάγκη να συνδυάζουμε από εντελώς διαφορετικές πηγές για να δημιουργήσουμε οτιδήποτε νέο. Εχουμε ακόμη μάθει ότι το ψέμα πάντα είχε κοντά ποδάρια και δεν σε πήγε ποτέ μακριά. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν ασχοληθήκαμε ποτέ ενεργά με την πολιτική μέσα από οργανώσεις, κινήσεις και κόμματα παρά μόνο μέσα από τη δουλειά μας. Η πορεία των «58» απέδειξε ότι ήταν σωστή αυτή η επιλογή μας μακριά από κόμματα. Λίγοι αμετανόητοι και γεννημένοι, φαίνεται, χειμερινοί κολυμβητές επιμένουμε παρ’ όλα αυτά να κολυμπάμε. Οχι πια σε 58 θάλασσες αλλά σε Ποτάμι. Διότι, όπως μας τραγούδησαν κάποτε οι Χειμερινοί Κολυμβητές, «Οχι λάθη, πάντα λάθη», συνεχίζουμε να επιμένουμε με την ελπίδα –και ποτέ τη σιγουριά –ότι κάποτε δεν θα διαψευστούμε.

Ο κ. Σωτήρης Γκορίτσας είναι σκηνοθέτης.