Θα τους πάρει το Ποτάμι;

Το περίφημο «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά!» δεν το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το είπε η ΝΔ του Κ. Καραμανλή.

Ούτε το περίφημο «λεφτά υπάρχουν!» το είπε ο ΣΥΡΙΖΑ. Το είπε το ΠαΣοΚ του Γ. Παπανδρέου.

Απλούστατα, έπειτα από τέσσερα χρόνια χρεοκοπίας, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να φωνάζει «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά!» και «λεφτά υπάρχουν!», τη στιγμή που δηλώνει έτοιμος να προσλάβει ξανά και όσους απολυθούν από το Δημόσιο.

(Ακόμη και όσους είχαν προσληφθεί με πλαστά πιστοποιητικά, αν ερμηνεύω σωστά την κοινοβουλευτική παρέμβαση του Π. Λαφαζάνη!)

Με άλλα λόγια, έχουμε να κάνουμε με δυο πρότυπες συμπεριφορές που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή. Και με ένα κακέκτυπο των δυο προτύπων που υπόσχεται να την ξαναρίξει πίσω.

Το ευχάριστο για τη χώρα είναι ότι οι πρότυπες συμπεριφορές καταδικάζονται πλέον από τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Το δυσάρεστο είναι ότι κάποιοι άλλοι στρέφονται ακόμη στο κακέκτυπο «μπας και πιάσουμε την καλή».

Το αποτέλεσμα είναι, κατά τη γνώμη μου, απολύτως εύλογο: ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη που περιέγραψα, ένα όλο και πιο σημαντικό μέρος του ελληνικού λαού καταφεύγει άλλοτε στην αφασία και στην αποχή, άλλοτε στον ισοπεδωτικό λαϊκισμό, άλλοτε στον εξτρεμισμό μιας απόρριψης των πάντων, τύπου Χρυσή Αυγή.

Κι άλλοτε απλώς… στο Ποτάμι.

Είναι προφανές ότι οι σκιαμαχίες με ένα καινούργιο κι ασχημάτιστο πράγμα στην πολιτική σκηνή αφορούν συνήθως τους επαγγελματίες της ψηφοθηρίας.

Τι καβγά να στήσεις με κάτι που δεν έχεις δει ακόμη; Και τι ζόρι τραβάνε οι διάφοροι καβγατζήδες αν Το Ποτάμι αποτελεί ή δεν αποτελεί ανάχωμα στη ΔΗΜΑΡ, στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον ΑΟ Πλατανιά Χανίων; Από πότε η πολιτική δραστηριότητα ετεροπροσδιορίζεται;

Υποθέτω άλλωστε ότι στην Ελλάδα ο καθένας έχει ακόμη δικαίωμα να φτιάξει το κόμμα της αρεσκείας του, όποιες κι αν είναι οι επιπτώσεις στους υπόλοιπους.

Ως εκ τούτου, οι δημοσκοπικές (προς το παρόν) επιδόσεις αυτού του νέου και αδιαμόρφωτου πολιτικού σχηματισμού θα έπρεπε κανονικά να μας βάλουν σε άλλου είδους σκέψεις.

Διότι έχω την αίσθηση ότι αυτό που πραγματικά λένε δεν αφορά προσωπικά τον Σταύρο Θεοδωράκη ή τις γενικές ιδέες του. Μαρτυρούν απλώς ότι όλοι υποτιμήσαμε την αποδοκιμασία του παλιού και την αναζήτηση του νέου που θεριεύει στην ελληνική κοινωνία.

Την αποδοκιμασία του «παλιού παλιού», είτε εκφράζεται από τον παλαιοκομματισμό της ΝΔ είτε από τη μιζέρια της Κεντροαριστεράς.

Αλλά και την αποδοκιμασία του «καινούργιου παλιού» που εκφράζεται από την Αριστερά.

Διότι τελικά δεν νομίζω ότι κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα κάτι πιο παλιομοδίτικο και παλιατζίδικο από μια Αριστερά που μιλάει για «δημόσιο τραπεζικό σύστημα» ή για μέσα ενημέρωσης «υπό κοινωνικό έλεγχο». Αυτά είχαμε να τα ακούσουμε από την εποχή της Ρόζας Λούξεμπουργκ!..

Φυσικά, μεσολαβούν ακόμη δύο μήνες ως τις εκλογές και ουδείς μπορεί να προεξοφλήσει αν και πώς θα εκφραστεί αυτή η απόρριψη του «παλιού» στις κάλπες.

Ακόμη, όμως, κι αν δεν συμβεί τελικά τίποτα, ακόμη κι αν Το Ποτάμι αποδειχθεί φούσκα, η κοινωνία των απαυδισμένων ανθρώπων θα έχει επιδοθεί σε μια εκκωφαντική κωδωνοκρουσία.

Οποιοι θέλουν μπορούν να τη λάβουν υπόψη τους. Κερδισμένοι θα βγουν.

Αλλά όποιοι δεν θέλουν ή όποιοι την καταλάβουν λάθος είναι βέβαιο ότι κινδυνεύουν να τους πάρει το ποτάμι.