Είκοσι πέντε χρόνια από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, η οποία συμβολίζει και το τέλος της ψυχροπολεμικής εποχής, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με τη μεγαλύτερη γεωπολιτική κρίση της, σε μια περίοδο που όλα δείχνουν ότι ο Ψυχρός Πόλεμος έχει αντικατασταθεί από τη Θερμή Ειρήνη. Μόνο που η απόσταση από τη Θερμή Ειρήνη στο ενδεχόμενο ενός νέου Θερμού Πολέμου δεν είναι και τόσο μεγάλη. Η σκέψη αυτή δεν μπορεί, δυστυχώς, να σβηστεί από το μυαλό μας, καθώς, πέρα από την πτώση του Τείχους, εφέτος τιμάται και η εκατοστή επέτειος από την έκρηξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο οποίος έπνιξε στο αίμα τους λαούς της Ευρώπης και επέφερε ανείπωτη καταστροφή. Υποτίθεται ότι η δημιουργία της Ενωμένης Ευρώπης είχε ως στόχο να μην επιτρέψει να δημιουργηθούν ξανά παρόμοιες καταστάσεις. Αυτή όμως η Ευρώπη εμφανίζεται σήμερα ανήμπορη να αντιμετωπίσει την επικίνδυνη αστάθεια που παγιώνεται στην περιφέρειά της.
Η κρίση της Ουκρανίας δεν ήλθε από το πουθενά αλλά είναι το αποτέλεσμα σειράς λανθασμένων πολιτικών τόσο των δυτικών δυνάμεων όσο και της Ρωσίας. Το κύριο πρόβλημα υπήρξε ότι μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Δύση δεν κατόρθωσε να οριοθετήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία και να τις προσαρμόσει στις επιταγές της νέας εποχής. Δημιούργησε έτσι στη ρωσική ηγεσία το σύμπλεγμα του διωκομένου και του απειλουμένου. Ιδιαίτερα μετά την επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Ευρώπη, την πρώην πειθήνια γειτονιά της Σοβιετικής Ενωσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην μπορέσουν οι ρώσοι ηγέτες (και ιδιαίτερα ο πρώην πράκτορας της Κα Γκε Μπε Βλαντίμιρ Πούτιν) να απαλλαγούν από τη νοοτροπία της ψυχροπολεμικής εποχής. Ετσι έθεσαν ως πρωταρχικό στόχο τους να περιχαρακώσουν ό,τι τους είχε απομείνει. Γι’ αυτό εισέβαλαν στη Γεωργία το 2008 και τώρα στην Κριμαία.
Βρέθηκαν έτσι οι Ηνωμένες Πολιτείες, τη στιγμή που είχαν αποφασίσει να απαγκιστρωθούν από την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ευρώπης, αναγκασμένες να αναθεωρήσουν την πολιτική τους, αποφεύγοντας όμως (μετά τα παθήματα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν) την πολεμική επιλογή. Τίθεται όμως τώρα το ερώτημα αν η πολιτική των κυρώσεων που αποφάσισαν θα έχει τα αποτελέσματα που επιδιώκουν. Καθώς μάλιστα ο πρόεδρος Ομπάμα είχε ζητήσει τη ρωσική συνεργασία για την αντιμετώπιση της κρίσης με τη Συρία και το Ιράν. Οσο για την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι φανερό ότι δεν μπορεί να απαλλαγεί από τα αντιτιθέμενα συμφέροντα μεταξύ των ισχυρών χωρών που κατευθύνουν την πολιτική της. Δεν είναι τυχαίο που η ασκούσα την προεδρία Ελλάδα δεν μπόρεσε να παίξει κανέναν ρόλο, ενώ ο αντικαγκελάριος της Γερμανίας, την ημέρα που οι «28» συζητούσαν στις Βρυξέλλες για τα μέτρα κατά της Ρωσίας, επισκεπτόταν τη Μόσχα για να προωθήσει τις γερμανορωσικές εμπορικές σχέσεις.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ