Τα τραγικά γεγονότα των τελευταίων ημερών στο Κίεβο θυμίζουν, περισσότερο ίσως από οτιδήποτε άλλο, τα δικά μας Δεκεμβριανά του 1944, όταν ο διεθνής πολιτικός ανταγωνισμός οδήγησε την Ελλάδα ουσιαστικά στα πρόθυρα του Εμφυλίου πολέμου. Εμφύλιος τον οποίο η χώρα απέφυγε τότε, αλλά ξέσπασε τελικά με τρομερή ορμή ένα χρόνο και λίγους μήνες αργότερα.
Το τέλος των εχθροπραξιών και η συμφωνία για εκλογές ήταν ένα πολύ θετικό βήμα στην εξέλιξη της ουρκανικής τραγωδίας. Ομως απέχει πολύ από το να πει κανείς ότι τελικά θα μπορέσει να “σώσει” την κατάσταση. Το ρήγμα που έχει δημιουργηθεί στο εσωτερικό της χώρας είναι πολύ βαθύ και αντιπροσωπεύει τη σύγκρουση των μεγάλων ξένων, της Ρωσίας από τη μία πλευρά και της Ευρώπης – Γερμανίας από την άλλη, με τις ΗΠΑ σε ένα ρόλο που ακόμα, αυτή τη στιγμή, δεν είναι απόλυτα σαφές το πώς τελικά θα εξελιχθεί.
Οι εκλογές μπορεί να κάνουν αυτό το ρήγμα ακόμα πιο βαθύ, πιο κάθετο. Η ανατολική πλευρά της χώρας, η οποία διατηρεί και τους στενούς δεσμούς με τη Ρωσία, τη ρωσική γλώσσα και τον πολιτισμό, αλλά και διαθέτει και τη βαριά βιομηχανία, δεν δείχνει να έχει καμία διάθεση να πλησιάσει στην Ε.Ε., σε αντίθεση με τη δυτική πλευρά της χώρας. Και όλα αυτά, την ώρα που από την Ουκρανία έρχεται και μέγα τμήμα του φυσικού αερίου που φτάνει στη Γερμανία και αλλού στην Ευρώπη.
Στα δικά μας Δεκεμβριανά, όπως και αργότερα στον Εμφύλιο, η σύγκρουση ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις πάνω στην Ελλάδα έγινε όταν υπήρχε ήδη η μυστική, τότε, Συμφωνία της Γιάλτας και πριν από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου.
Σήμερα, ειδικά μετά από τις εξελίξεις στη Συρία, η Ρωσία επανήλθε πολύ δυναμικά στο προσκήνιο. Οι δε σχέσεις της με τις ΗΠΑ, έχουν πολύ μεγαλύτερο βάθος από αυτό που εύκολα θα πίστευε κανείς και είναι σαφές ότι μετά τις συνομιλίες στην Αγία Πετρούπολη οι δύο χώρες περισσότερο συνεργάζονται στο διεθνές περιβάλλον, παρά βρίσκονται σε ανταγωνισμό.
Ετσι, δεν ξέρουμε αν ήδη υπάρχει αυτή τη στιγμή ένα είδος “νέας Γιάλτας”, αν απειλείται μία νέα μορφή Ψυχρού Πολέμου και, αν ναι, μεταξύ ποιων κρατών και πάνω σε ποια πεδία σύγκρουσης.
Εκείνο όμως που ξέρουμε σίγουρα, είναι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα κόσμο υπό ριζική αναθεώρηση: από τη Βόρειο Αφρική ως τη Συρία και από το Κουρδιαστάν μέχρι, τώρα, την Ουκρανία, είναι σαφές ότι τα πάντα τρίζουν και τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται κατασταλαγμένο και δεδομένο στη διεθνή ισορροπία γύρω από την Ευρώπη. Κι αυτό, την ίδια ώρα που η κρίση της ίδιας της Ευρώπης αντί να μαζεύεται, βαθαίνει.
Βρισκόμαστε πια σε ένα κόσμο στον οποίο όλα είναι ανοιχτά. Και, αν θέλουμε να επιβιώσουμε, πρέπει να μην το παραβλέπουμε στους σχεδιασμούς μας.
