Για το Σύριζα, ο λαός ως γνωστόν, έχει πάντα δίκιο. Μπορεί να διαδηλώνει ελευθέρως, όποτε και όπου θέλει, ακόμα και με εκδηλώσεις βίας αν είναι ανάγκη, ενώ οποιαδήποτε επέμβαση της αστυνομίας είναι προφανώς καταδικαστέα.

Αυτά φυσικά ισχύουν για την Ελλάδα και όχι για όσους θεωρούμε συντρόφους μας στον αγώνα και εμπνεόμαστε από τις μεγάλες…δημοκρατικές κατακτήσεις τους.

Όπως για παράδειγμα η Βενεζουέλα του Τσάβες και του Μαδούρο, που σύμφωνα με το Σύριζα πραγματοποιούν μια «επαναστατική διαδικασία σε συνθήκες δημοκρατίας και ειρήνης»…

Το ότι δεκάδες χιλιάδες πολίτες της Βενεζουέλας δεν συμφωνούν με την…επαναστατική διαδικασία και διαδηλώνουν στους δρόμους, μικρή σημασία έχει.

Οπως ελάχιστη σημασία έχει για το Σύριζα ότι ο Μαδούρο για να διατηρήσει την εξουσία του χρησιμοποιεί τα όπλα του στρατού και της αστυνομίας του, ότι σκοτώνει διαδηλωτές, ή ότι εμφανίζονται στις διαδηλώσεις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες…

Είναι κι αυτό προφανώς μέρος της επαναστατικής δημοκρατικής διαδικασίας.

Αλλά μια παρόμοια αντίληψη έχουν στην Κουμουνδούρου και για την εκρηκτική κατάσταση στην Ουκρανία, αν και μετά το λουτρό αίματος φαίνεται ότι το ξανασκέφτηκαν…

Στην πρώτη ανακοίνωση τους ούτε λίγο ούτε πολύ έπαιρναν το μέρος της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι «τα κράτη λειτουργούν με βάση τις δημοκρατικές διαδικασίες και τη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών και όχι υπό την πίεση βίαιων μειοψηφιών και εξωτερικών παρεμβάσεων».

Για όσους δεν κατάλαβαν δηλαδή στήριζε πλήρως την κυβέρνηση που εκφράζει την πλειοψηφία και όχι τους…βίαιους διαδηλωτές.

Βέβαια, μπροστά στην παγκόσμια κατακραυγή αναγκάστηκαν να ανακρούσουν πρύμνα και με άλλη ανακοίνωση μιλούν για εμφύλια σύρραξη που ενέχει τεράστιους κινδύνους και αναγνωρίζουν ότι «ο ίδιος ο κυρίαρχος λαός θα επιλέξει την πορεία της χώρας»….

Και με τον αστφύλαξ και με τον χωροφύλαξ κατά την παλαιά ρήση, ανάλογα δηλαδή με το τι μας βολεύει.

Κατα τ’ άλλα προπαντός συνέπεια…