Ουδείς αρνείται στον οποιονδήποτε να ασκήσει το κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα δικαίωμα του εκλέγεσθαι.
Ωστόσο, δεν γίνεται να μείνουν αναξιολόγητες οι πολλές πολιτικές υποψηφιότητες για τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Και ιδιαιτέρως εκείνες των βουλευτών υποψηφίων, οι οποίοι διεκδικούν δήμους και περιφέρειες εκ του ασφαλούς, διατηρώντας τη βουλευτική ιδιότητά τους.
Ευλόγως τίθεται το ερώτημα τι κινεί τους υποψηφίους αυτούς, οι οποίοι δεν διστάζουν ακόμη και να συγκρουσθούν με τα κόμματά τους, προκειμένου να επιτύχουν τη διεκδίκησή τους;
Κίνητρό τους είναι η πρόοδος του Δήμου, της περιφέρειας και κατ’ επέκταση της χώρας και στρατεύονται γι’ αυτό τον ανιδιοτελή σκοπό ή ορίζονται από άλλα, ταπεινότερα και πιο προσωπικά;
Αν επιχειρήσει κανείς να αξιολογήσει τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις θα διαπιστώσει ότι ισχύει το δεύτερο.
Κίνητρα εντελώς προσωπικά, κατά βάση επαγγελματικά, ορίζουν τις περισσότερες των πολιτικών υποψηφιοτήτων στην Αυτοδιοίκηση.
Ας μη γελιόμαστε,ο κ.Κακλαμάνης εκρίθη στο Δήμο της Αθήνας, οι δημότες δεν ικανοποιήθηκαν από το έργο του, θεώρησαν ότι δεν εξυπηρέτησε την πόλη και ότι οι προσδοκίες που είχαν γι’ αυτόν δεν επιβεβαιώθηκαν.
Πείσμων όμως, όπως είναι, επιμένει στην υποψηφιότητά του για το Δήμο της Αθήνας επειδή κατά κύριο λόγο θέλει να πάρει τη ρεβάνς της ήττας του 2010 από τον νυν δήμαρχο κ. Γ. Καμίνη.
Ο εγωισμός τον κινεί κατά βάση και πιθανώς η φιλοδοξία να παρατείνει την παραμονή του στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αν άλλα τον κινούν λογικώς θα έπρεπε να δηλωθούν με τρόπο κατηγορηματικό, με την παραίτησή του από το βουλευτικό αξίωμα. Το γεγονός ότι δεν παραιτείται επιτρέπει στον καθένα να σκέπτεται ότι οι επιδιώξεις του είναι καθαρά προσωπικές, ιδιοτελείς και δεν έχουν σχέση με το γενικότερο δημόσιο συμφέρον.
Το ίδιο μπορεί να πει κανείς και για τον συνυποψήφιό του κ. Αρη Σπηλιωτόπουλο. Κι αυτός »στρατεύθηκε», δεν υπεδείχθη, αυτοπροτάθηκε και η υποψηφιότητά του έγινε αποδεκτή από την ηγεσία του κόμματός του.
Τι κινεί άραγε τον κ. Σπηλιωτόπουλο, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, δεν θυσιάζεται, αφού κρατεί κι αυτός τη βουλευτική έδρα; Μήπως θέλει να υπερασπισθεί την Αθήνα ή δι’ αυτής να στηρίξει την προσπάθεια εξόδου της χώρας από την κρίση;
Πάνω από είκοσι χρόνια στην πολιτική ο κ. Σπηλιωτόπουλος δυστυχώς ουδέν προσέθεσε. Επειτα από μια λιγόχρονη θητεία στο πλευρό του Κώστα Καραμανλή μπήκε στο νεοδημοκρατικό ψυγείο και επί έτη ανέμενε υπουργοποίηση.
Κάποια στιγμή πέτυχε το σκοπό του, αλλά οι μικρές θητείες του στα υπουργεία Τουρισμού και Παιδείας μάλλον ασήμαντες θεωρούνται, ουδείς τις θυμάται.
Στη συνέχεια πάλι εχάθη. Και τώρα επανήλθε προφανώς επειδή, κατά τους υπολογισμούς του, η Β’ Αθηνών έχει δυσκολέψει πολύ και δεν έχει πολλές ευκαιρίες ανανέωσης της επαφής του με το ευρύ εκλογικό σώμα.
Κατά τα φαινόμενα και αυτή η υποψηφιότητα είναι αμιγώς επαγγελματική. Θεμιτή μπορεί να πει κανείς η προσωπική φιλοδοξία,αλλά πάντως προσωπική και όχι με γνώμονα το ευρύτερο δημόσιο συμφέρον.
Αντίστοιχη είναι η υποψηφιότητα του κ.Τζιτζικώστα στην περιφέρεια της κεντρικής Μακεδονίας. Για να χρισθεί περιφερειάρχης, μετά την έκπτωση εκ του αξιώματος του κ.Ψωμιάδη, χρειάσθηκε ειδική νομοθετική ρύθμιση.
Το κόμμα του θεωρώντας ότι είναι γέννημα -θρέμμα του κέντρου της συμπρωτεύουσας του πρότεινε να ηγηθεί συνδυασμού του στο Δήμο της Θεσσαλονίκης. Επειδή προφανώς έκρινε ότι δεν παλεύεται ο νυν Δήμαρχος κ. Ι. Μπουτάρης θέλησε να δώσει προσωπική μάχη στην Περιφέρεια εκμεταλλευόμενος τη θέση που κατέχει, αυτή του περιφερειάρχη. Χωρίς αμφιβολία προσωπική και ιδιοτελής η επιλογή του.
Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς κι άλλες παρόμοιες υποψηφιότητες ή απλώς κομματικές, όπου το κομματικό συμφέρον συμπλέκεται με το προσωπικό.
Το πρόβλημα είναι ότι έτσι αναδεικνύεται το έλλειμμα αντιπροσώπευσης και επίσης φανερώνεται ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση θα συνεχίζει να ορίζεται και να εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από ένα κύκλο μικρών ιδιοτελών συμφερόντων, που πολύ απέχουν από τη βούληση των πολιτών, οι οποίοι ειδικά σε τούτες τις συνθήκες της μεγάλης κρίσης θα ήθελαν τους Δήμους εστίες ανάπτυξης, αναγέννησης και αλληλεγγύης.
Δυστυχώς ελάχιστοι υποψήφιοι δήμαρχοι ξεφεύγουν από τον κανόνα και μπορούν να προσφέρουν εχέγγυα ανιδιοτελούς προσφοράς. Κάποτε όμως και οι πολίτες πρέπει να επιλέξουν πραγματικά τι δημάρχους θέλουν.
Αν θα διαλέξουν πολιτευτάκηδες ή πρόσωπα που διεκδικούν το αξίωμα θυσιάζοντας άλλες θέσεις ή έστω ρισκάροντας κάτι προσωπικό..
