Eίναι γεγονός ότι η ελευθερία του λόγου και η δημοσιογραφική δεν χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμησης μεταξύ των ελλήνων δικαστών. Αλλά υπήρχε τουλάχιστον η εντύπωση ότι το καθεστώς της προληπτικής λογοκρισίας, είχε εγκαταλειφθεί στη χώρα μας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Μέχρι που ήρθε να μας το υπενθυμίσει η εξωφρενική για μια δημοκρατική χώρα, απόφαση μιας πρωτοδίκου, που θεώρησε ότι μια εκπομπή δημοσιογραφικής έρευνας, για την τραγωδία στο Φαρμακονήσι «παραβιάζει τις αρχές τις μυστικότητας της δικαστικής έρευνας» που η ίδια διενεργεί…
Τι να υπενθυμίσει κανείς στην κυρία πρωτοδίκη; Ότι είναι πάμπολλες οι φορές που η δημοσιογραφική έρευνα έχει όχι απλώς βοηθήσει, αλλά έχει συμβάλλει τα μέγιστα στη διαλεύκανση σοβαρότατων υποθέσεων; Ότι σχεδόν όλες οι έρευνες που βρίσκονται σε εξέλιξη αυτή τη στιγμή από τη δικαιοσύνη και αφορούν σε σκάνδαλα και όχι μόνο, είχαν αφετηρία δημοσιογραφικές αποκαλύψεις; Ότι δεν είναι λίγες οι υποθέσεις που θα είχαν μείνει στο σκοτάδι αν τα μέσα ενημέρωσης δεν είχαν ασχοληθεί μαζί τους; Ή μήπως πρέπει να θυμίσει κάποιος προϊστάμενος της στην κυρία πρωτοδίκη,ότι προληπτική λογοκρισία επιβάλλουν μόνο ανελεύθερα και σκοταδιστικά καθεστώτα;
Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που δικαστές ασπάζονται τη λογική του αποφασίζομεν και απαγορεύομεν…Να θυμηθούμε ότι ακόμα και απαγορεύσεις κυκλοφορίας βιβλίων είχαμε στο παρελθόν ή θεατρικών παραστάσεων. Ακόμα προχθές εισαγγελέας διέταξε έρευνα γιατί δημοσιεύθηκε απόφαση που είχε καταχωρηθεί στην εφημερίδα της κυβερνήσεως, με το επιχείρημα ότι αποκαλύπτονται εθνικά μυστικά. Πριν λίγες βδομάδες καταδικάστηκε υπεύθυνος ιστοσελίδας γιατί έθιγε το θρησκευτικό συναίσθημα.Το χειρότερο ίσως από όλα είναι ότι δεν παίρνουν καν υπόψη τους τη σωρεία καταδικαστικών αποφάσεων κατά της χώρας μας, για παραβίαση τής ελευθερίας του λόγου από το ευρωπαϊκό δικαστήριο και επιμένουν σε αυθαίρετες ερμηνείες του Συντάγματος, των νόμων αλλά και των διεθνών κανόνων.
Είναι γεγονός όμως ότι αυτές οι αυθαίρετες και αντιδημοκρατικές πρακτικές διευκολύνονται από τον αντιφατικό και πρόχειρο διαχωρισμό που κάνει το Σύνταγμα μεταξύ έντυπων και ραδιοτηλεοπτικών μέσων,αφού προβλέπει ότι » η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του κράτους» . Δηλαδή το ρεπορτάζ που απαγορεύθηκε να προβληθεί από το Mega θα μπορούσε να δημοσιευθεί ελεύθερα, θεωρητικά τουλάχιστον, σε μια εφημερίδα…
Πέρα όμως από την προβληματική αντιμετώπιση του Συντάγματος, υπάρχει η μόνιμη καχυποψία, η διαρκής προβληματική σχέση των δικαστών με την ελευθερία τής έκφρασης. Κι αυτό είναι ένα βαθύτερο και πολύ πιο ουσιαστικό ζήτημα που οδηγεί σε βαθύτατα αντιδημοκρατικές αποφάσεις όπως η χθεσινή.Μήπως είναι καιρός η ηγεσία της δικαιοσύνης να αντιληφθεί και να παραδειγματιστεί από το τι γίνεται σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και να διευρύνει τους ορίζοντες και τα κριτήρια των δικαστών;
