Χασάπηδες: βαρύς χαρακτηρισμός. Πολύ βαρύς. Ειδικά δε όταν αναφέρεται κανείς σε διεθνή προγράμματα… “σωτηρίας” μιας χώρας, όπως αυτό που εκτελεί η τρόικα στην Ελλάδα. Όμως όσο βαρύς κι αν είναι πρόκειται για αποτέλεσμα μιας αδήριτης πλέον διαπίστωσης: ότι αντί η τρόικα να “σώσει”, τελικά έσφαξε την Ελλάδα. Κάτι που από χθες υποστηρίζει ακόμα και το ίδιο το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο.
Φυσικά, όλα αυτά δεν είναι καινούργια για όποιον ήθελε να έχει τα μάτια του ανοιχτά: ήταν δεδομένο ότι μας οδηγούσαν στην καταστροφή και το είπαμε αμέτρητες φορές – απλώς, τώρα το λένε και οι ίδιοι. Γιατί δεν είναι μόνον η έκθεση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου: είναι και, παλιότερα, οι πολλαπλασιαστές και χθες η αυτοκριτική του ΟΟΣΑ. Όλοι αυτοί, παραδέχονται ότι έκαναν λάθη, μεγάλα λάθη. Όμως, τελικά, το αποτέλεσμα είναι ότι επί της ουσίας τίποτα δεν αλλάζει.
Αλλά είναι και αυτό φυσικό: τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Τα όψιμα κλάματα και οι συγγνώμες χωρίς αντίκρισμα που εκπέμπουν οι χασάπηδες – είπαμε, αυτή είναι χθεσινή έκφραση του εισηγητή του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου – για να καθαρίσουν την ψυχή τους, έρχονται πάντοτε μετά από τη σφαγή, όταν πια το πτώμα βρίσκεται ήδη στην αποσύνθεση.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι τι κάνουν αυτοί, που τόσο καιρό μας “σώζουν” και τώρα μας κλαίνε επειδή μας “έσωσαν”. Το ερώτημα είναι τι κάνουμε εμείς. Και, η απάντηση, είναι δυστυχώς, μέχρι στιγμής και παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, μονολεκτική: τίποτα. Ενώ θα έπρεπε να είναι εντελώς άλλη: έπρεπε να τους λέμε, επιτέλους με όλα αυτά τα όπλα στο χέρι αλλά και με το λεγόμενο “πρωτογενές πλεόνασμα” που η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχουμε, να πάνε πια από εκεί που ήρθανε, οι χασάπηδες.
Όχι αύριο. Χθες…
