Η εισαγγγελική παρέμβαση στο ζήτημα της διαβόητης “Λίστας Λαγκάρντ” γεννά, για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό που έχει παρέλθει άκαρπος, κάποια στοιχεία αισιοδοξίας ότι τελικά το ζήτημα δεν θα “θαφτεί”, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής να συμβαίνει.
Τόσο ως προς τη Λίστα ειδικότερα, όσο και ως προς το ζήτημα των ελέγχων μεγάλων καταθετών εξωτερικού γενικότερα, μέχρι στιγμής, ουσιαστικά δεν έχει γίνει τίποτα, ενώ πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για το πιο πρόσφορο έδαφος για τις ελεγκτικές και τις φορολογικές αρχές του υπουργείου Οικονομικών.
Το άλλο φορολογικά πολλά υποσχόμενο πεδίο στο οποίο η κυβέρνηση δεν έχει θελήσει / μπορέσει ακόμα να κάνει ουσιαστικά τίποτα, είναι εκείνο του λαθρεμπορίου, ιδίως των καυσίμων.
Το κακό όμως δεν είναι μόνον ότι δεν έχει γίνει τίποτα σε αυτά τα δύο πεδία. Το κακό είναι ότι τόσο μεγάλη αδράνεια και ανικανότητα δίνουν, και όχι άδικα, την εντύπωση ότι η κυβέρνηση και το κράτος αδρανώντας προστατεύουν εκείνους που δεν ελέγχουν, την ίδια στιγμή που τα βάρη τους πέφτουν συνθλιπτικά πάνω στους υπόλοιπους πολίτες.
Δεν γίνεται να συνεχιστεί άλλο αυτή η κατάσταση. Οσο κι αν πολλοί δεν το αντιλαμβάνονται, αυτή η προκλητική ασυλία ορισμένων την ώρα που πάντες οι υπόλοποι γονατίζουν, είναι το στοιχείο που προκαλεί τη μεγαλύτερη δυσπιστία και οργή.
Στην κυβέρνηση λοιπόν, θα έπρεπε να έχουν καταφέρει να αναλύσουν καλύτερα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτής ακριβώς της γενικευμένης οργής και να μην ζουν μέσα στην πλάνη ότι αυτή μπορεί να ξεπεραστεί με επιτυχίες σε άλλα επίπεδα. Κάτι τέτοιο, δεν πρόκειται να συμβεί.
Αν θέλουν συνεπώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, πρέπει να δείξουν ότι κάτι κάνουν και να το δείξουν τώρα, όσο έχουν καιρό να το κάνουν.
Αλλιώς, όχι μόνον θα το βρουν μπροστά τους στις εκλογές, αλλά, τελικά, η στάση τους αυτή απέναντι στη φοροδιαφυγή και στο μεγάλο οικονομικό έγκλημα θα αποτελέσει κυρίαρχο παράγοντα της υστεροφημίας τους…
