Την άνοιξη του 2012 τα κόμματα που στήριζαν την κυβέρνηση Παπαδήμου έκριναν ότι ο χρόνος της είχε τελειώσει, ότι είχε εξαντλήσει τις δυνάμεις της και ότι η συνέχιση του προγράμματος οικονομικής εξυγίανσης έπρεπε να τεθεί εκ νέου στην κρίση του ελληνικού λαού.
Τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου διαμόρφωσαν νέες πολιτικές συνθήκες στη χώρα. Οι μέχρι τότε κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αμφισβητήθηκαν εντόνως και άλλες, έως τότε μικρότερες και περιθωριακές, εισέβαλαν με δυναμισμό στο πολιτικό προσκήνιο.
Κυβέρνηση δεν μπορούσε να σχηματισθεί,φόβοι κι ανησυχίες επικράτησαν σε όλη τη χώρα. Σε κλίμα έντονης ανασφάλειας, υπό την απειλή εξόδου από την ευρωζώνη, διεξήχθησαν ένα μήνα μετά οι δεύτερες εκλογές, οι οποίες απέδωσαν μια νέα κυβερνητική συμμαχία από τα άλλοτε ισχυρά κυβερνητικά κόμματα και ένα καινούργιο που ενισχύθηκε από τις συνθήκες της ευρύτερης κρίσης.
Πολλοί τότε αντιμετώπισαν εκείνο το τρικομματικό συμμαχικό σχήμα θνησιγενές, μικρής διάρκειας, με ζωή ολίγων μηνών μόνο.
Ωστόσο,η πραγματική ζωή άλλα φανέρωσε. Παρότι η ΔΗΜΑΡ αποχώρησε από την κυβέρνηση πέρσι το καλοκαίρι μετά τα εκρηκτικά γεγονότα της ΕΡΤ, η εναπομείνασα συμμαχία Σαμαρά – Βενιζέλου άντεξε τις πολλές κοινωνικές και πολιτικές πιέσεις και σήμερα, 18 μήνες μετά,υπερασπίζεται το έργο της, προβάλλει τα αποτελέσματά της εν όψει ευρωεκλογών και φιλοδοξεί να επιτύχει μια νέα μεγάλη συμφωνία με δανειστές και εταίρους, ικανή να καθησυχάσει οριστικά το λαό και να βγάλει από το πηγάδι της μεγάλης δυσαρέσκειας τα κόμματα και τις δυνάμεις που τη στηρίζουν.
Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η κυβέρνηση οδεύει προς τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές με το βάρος του πλήθους των φορολογικών και άλλων μέτρων στην πλάτη και με την αντιπολίτευση να εκμεταλλεύεται στο έπακρο τη λαϊκή δυσαρέσκεια και οργή. Οι δημοσκοπήσεις και οι λοιπές έρευνες προσέγγισης των διαθέσεων της κοινής γνώμης δεν είναι οι καλύτερες. Πολλοί προφητεύουν ότι τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου θα μοιάζουν πολύ με εκείνα της 6ης Μαίου του 2012 και θα επιβεβαιώνουν το κλίμα μεγάλης αμφισβήτησης.
Παρά ταύτα, ουδείς μπορεί να προδικάσει τις εξελίξεις. Η εποχή είναι ξεχωριστή, ιδρυτική την χαρακτηρίζουν ορισμένοι, δεν υπάρχουν βεβαιότητες σε τέτοιες περιόδους μεγάλων κοινωνικών αλλαγών και πολιτικών μετατοπίσεων. Τους επόμενους μήνες θα συμβούν πολλά. Όλοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντες στο παίγνιο της πολιτικής θα θελήσουν να επηρεάσουν και για τούτο θα δράσουν άπαντες παραμονές ευρωεκλογών. Η κυβέρνηση ήδη κινείται και θα επιχειρήσει να διαμορφώσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για την επερχόμενη διπλή εκλογική αναμέτρηση. Οι εταίροι κι οι δανειστές επίσης θα θελήσουν να ασφαλισθούν έναντι μελλοντικών κινδύνων και προφανώς θα προσφέρουν στήριξη στην κυβέρνηση. Ταυτόχρονα βεβαίως θα πρέπει να αντιμετωπίσει τις πολλές πια πιέσεις που δέχεται από τα δεξιά και αριστερά της. Η «δεξιά» θα έχει πολλές εκπροσωπήσεις, η ακροδεξιά παρά τα τελευταία γεγονότα παραμένει ενεργή και στο κέντρο οδεύει προς συγκρότηση ένα ενδιαφέρον σχήμα γύρω από την πρωτοβουλία των «58».
Η αξιωματική αντιπολίτευση επίσης θα πρέπει να παλέψει με τον κακό εαυτό της. Ήδη οι υποψήφιοι περιφερειάρχες αμφισβητούνται εντόνως, δεν ενισχύουν το υποτιθέμενο κύμα νίκης και αλλαγής. Αντίθετα επιτείνουν την καχυποψία για τον ΣΥΡΙΖΑ και δίνουν χώρο στο σχήμα της Κεντροαριστεράς που όπως φαίνεται κερδίζει σημαντικά τμήματα του αστικού κόσμου.
Με άλλα λόγια οι εξελίξεις δεν αναμένονται ευθύγραμμες, όπως πολλοί υποθέτουν. Ας μην ξεχνάμε ότι ανάλογες πολιτικές συνθήκες το 2012 έφεραν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις. Αυτό μπορεί να συμβεί και τώρα. Και πάλι δεν είναι αυτονόητο ποιες θα είναι αυτές που θα αναδειχθούν το βράδυ της Κυριακής των ευρωεκλογών.
