Αυτές τις μέρες ακούμε πολλούς συμπολίτες μας και λειτουργούς του Τύπου να επιχαίρουν επειδή οι εκπρόσωποι του Ναζισμού στο Ελληνικό Κοινοβούλιο έχουν πάρει σειρά ένας-ένας για τα κρατητήρια του Κορυδαλλού.

Δεν θα ήμουν ποτέ αυτός που θα τολμούσε να τους χαλάσει τη χαρά για το γεγονός αυτό, άλλωστε είναι κάτι που σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του Δυτικού Κόσμου θα ήταν αυτονόητο και φυσικό επακόλουθο των πράξεων και των λόγων αυτού του είδους των ανθρώπων. Αυτό όμως που εξακολουθεί να προβληματίζει τους κάθε λογής δημοσιογράφους και πολιτικούς αναλυτές, είναι το γεγονός ότι το μόρφωμα το οποίο οι συγκεκριμένοι κατηγορούμενοι εκπροσωπούν, εξακολουθεί να παρουσιάζει αυξημένα ποσοστά προτιμήσεως από τους συμπολίτες μας, στις διάφορες δημοσκοπήσεις που γίνονται.

Η εξήγηση που μπορεί κανείς να δώσει στο φαινόμενο αυτό είναι ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος, απελπισμένος και θυμωμένος με τους πολιτικούς που καθόριζαν τις τύχες μας εδώ και 40 χρόνια και επιλέγει να ψηφίσει κάποιους που θα μπουν στη Βουλή και θα βρίσουν, θα προπηλακίσουν και θα εξευτελίσουν τους εν λόγω πολιτικούς, μια και ο κυρ – Παντελής αισθάνεται εντελώς αδύναμος να το πράξει.

Είναι όμως έτσι; Μήπως με την εξήγηση αυτή ουσιαστικά υιοθετούμε τη θέση του αμέτοχου θύματος και «καθαρίζουμε» από οποιαδήποτε ευθύνη θα απαιτούσε όχι μόνο αλλαγή της συμπεριφοράς μας, αλλά και αυτοκριτική;

Ο κ. Μιχαλολιάκος και οι συν αυτώ εκπροσωπούν μια συγκεκριμένη ιδεολογία που δεν κάνει ιδιαίτερες προσπάθειες να κρυφτεί και να παρουσιαστεί ως κάτι άλλο από αυτό που είναι. Μια ιδεολογία μίσους, ξενοφοβίας, ρατσισμού και ανιστόρητης αίσθησης ανωτερότητας απέναντι σε ορισμένες ομάδες σκουρόχρωμων ανθρώπων, συνήθως αυτών που θεωρούν ως «κατώτερους» μια και (Θεός φυλάξει) δεν θα διανοούνταν καν να παρουσιάσουν αυτό το πρόσωπο στους εξ Εσπερίας ορμώμενους εκπροσώπους της Άριας φυλής.

Μια ιδεολογία που γράφει στα παλιά της τα παπούτσια όρους όπως «ανθρώπινα δικαιώματα», «ισονομία» και «δημοκρατικές διαδικασίες», στηριζόμενη αποκλειστικά στην Αρχή του Ενός, σε μια φτηνή και θλιβερή αναπαραγωγή των Χολιγουντιανών σόου του αλήστου μνήμης Γ’ Ράιχ.

Συνεπώς, αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν θα μπορούσε να είναι μόνο η οργή που νοιώθουμε ως εξαπατημένοι πολίτες, ο καθοριστικός παράγοντας που ωθεί κάποιους συμπολίτες μας να επιλέγουν αυτό το Ναζιστικό μόρφωμα. Είναι σα να λες ότι επιλέγεις ένα άθλιο αλλά πανάκριβο αυτοκίνητο που καίει το καταπέτασμα και έχει τα ίδια «κρατήματα» με 95χρονο στις πλαγιές του σκι, μόνο και μόνο επειδή έχει ευρύχωρα τασάκια. Η μόνη εξήγηση για μια τέτοια απόφαση, είναι η συναισθηματική και πνευματική ταύτισή σου με το αντικείμενο της επιλογής σου αυτής.

Πριν από 2 χρόνια, έπεσα επάνω στην έρευνα που είχε κάνει, από το 1958 ως το 1983, ένας από τους πιο γνωστούς ψυχολόγους του 20ου αιώνα, ο Lawrence Kohlberg (1927-1987), επάνω στα επίπεδα της ηθικής ανάπτυξης του ανθρώπου (Stages of Moral Development) στην οποία εξετάζονται έξη διακριτά επίπεδα ξθικής ολοκλήρωσης, από τη γέννηση μέχρι την πνευματική ωρίμανση ενός ανθρώπου.

Παρακολουθώντας λοιπόν τα στάδια της ηθικής ανάπτυξης ενός ανθρώπου, από το 1ο επίπεδο της βρεφικής ηλικίας, μέχρι το 6ο επίπεδο του Φωτισμένου Ανθρώπου, είναι εύκολο να εξηγήσεις ορισμένες συμπεριφορές των συνανθρώπων μας, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι πολλοί από εμάς δεν έχουμε καταφέρει να αναπτύξουμε την ηθική μας πέρα από ορισμένα επίπεδα και τόσο η συμπεριφορά μας, όσο και οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας αντανακλούν ακριβώς αυτή μας την ιδιότητα.

Αναλύοντας αυτή τη συνειδησιακή εξέλιξη του Ανθρώπου, έχουμε τη δυνατότητα να αντιληφθούμε ότι ο Ναζισμός δεν είναι μια πολιτική ιδεολογία, αλλά μια ψυχική και διανοητική κατάσταση με την οποία γεννιόμαστε. Μέσα στις πάνες μας, αλλά και για αρκετά ακόμα χρόνια, είμαστε όλοι Ναζί.

Μη φανταστείτε βέβαια ένα νήπιο με ψηλές μπότες και μαστίγιο, αλλά ένα ανολοκλήρωτο ανθρώπινο όν που λειτουργεί με βάση τις βιολογικές ανάγκες του, την αγάπη και εξάρτηση που νοιώθει για τους γονείς του (που είναι οι ομορφότεροι, δυνατότεροι και εξυπνότεροι του Κόσμου), το φόβο του Άγνωστου έξω από το σπίτι του και την αγελαία συμπεριφορά του στον παιδικό σταθμό. Ένα παιδί, που τρέμει την απόρριψη από τους αγαπημένους του και καθορίζει τη συμπεριφορά του σε συνάρτηση με την τιμωρία στην οποία ενδέχεται να υποβληθεί.

Αν μια τέτοια συμπεριφορά, όμως, φαίνεται χαριτωμένη και αναμενόμενη από ένα 5χρονο παιδάκι, φαντάζει αποκρουστική και θλιβερή όταν τη βλέπουμε να εκδηλώνεται από ένα σαραντάχρονο νταγλαρά με μαύρο μπλουζάκι και παντελόνια παραλλαγής, ή ένα κουκουλοφόρο οπλισμένο με μολότωφ και λοστούς.

Βλέπετε, ο Ναζισμός, ως ψυχολογική και διανοητική κατάσταση δεν εκδηλώνεται μόνο σε όποιον δηλώνει Χρυσαυγίτης. Είναι ένα φαινόμενο που διαπερνά τις πολιτικές περιχαρακώσεις του καθένα μας και «μιλάει» στην ψυχή αυτών που δεν κατάφεραν να καλλιεργήσουν το χαρακτήρα τους σε τέτοιο βαθμό ώστε να αντιλαμβάνονται το δηλητήριο που τους ποτίζει.

Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι ο Ναζισμός σαν ψυχική κατάσταση μιλάει στο πρωτόγονο κομμάτι του μυαλού μας, αυτό που είχαμε πριν αποκτήσουμε τη δυνατότητα χρήσης του Ορθολογισμού και πριν επιτρέψουμε σε ανώτερες διανοητικές λειτουργίες και συναισθήματα να εκφραστούν. Είναι, με λίγα λόγια, μια κατάλοιπη συμπεριφορά από την εποχή που οπλισμένοι με ένα κοντάρι με μύτη οψιδανού ή βασάλτη, προσπαθούσαμε να επιβληθούμε στο περιβάλλον και στις άλλες φυλές γύρω μας και να επιβιώσουμε.

Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας «πολιτικός» σχηματισμός που πρεσβεύει όλα αυτά τα κατώτερα στοιχεία της ύπαρξής μας, δεν του προσδίδει καμιά νομιμοποίηση ως ιδεολογία. Εξακολουθεί να είναι μια ενστικτώδης συμπεριφορά που έρχεται από το σκοτεινό παρελθόν του ανθρώπινου γένους και εκεί θέλει να μας γυρίσει.

Οι γνωστοί μας Χρυσαυγίτες μισούν τους μαύρους, τους ξένους, τους αλλόθρησκους ή όποιον άλλο είναι διαφορετικός από αυτούς. Οι «άλλοι» Ναζί μέσα στην Κοινωνία μας, όμως, οι διασκορπισμένοι σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα, μπορεί να έχουν άλλους στόχους για το μίσος τους. Τους αστούς, τους μορφωμένους, τους έχοντες, αυτούς που έχουν διαφορετική ιδεολογία, αυτούς που έχουν διαφορετική θρησκεία, σεξουαλικό προσανατολισμό ή έμφάνιση, αυτούς με τους οποίους δεν συμφωνούν.

Ας μην γελιόμαστε, ακόμα και η θεωρία των δύο άκρων είναι αφελέστατη και προσπαθεί (για άλλη μια φορά) να απαλλάξει από τις ευθύνες του τον μέσο «νοικοκύρη» της κοινωνίας μας, αυτόν που προστατεύει τα δημοκρατικά και ανθρώπινα δικαιώματα μόνο στο βαθμό που αφορούν τον ίδιο.

Ο Ναζισμός δεν προσδιορίζεται από τα πράγματα, τις ιδεολογίες ή τους ανθρώπους με τους οποίους «δεν κάνεις χωριό», αλλά ο ΤΡΟΠΟΣ που εκφράζεις την αντίθεσή σου αυτή, δηλαδή με ύβρεις, με απειλές, με βία και με την καταστροφή όλων αυτών που δεν ανήκουν στο στενό κύκλο σου.

Είναι λοιπόν καιρός για όλη την Ελληνική Κοινωνία να ανακαλύψει το Ναζισμό μέσα της και να τον ξεριζώσει, γιατί η επικέντρωση της οργής της σε ένα μόνο πολιτικό σχηματισμό, (όσο αποκρουστικός κι αν είναι αυτός) της δίνει το άλλοθι να μην κοιταχτεί στον καθρέφτη για άλλη μια φορά.

* Ο Κώστας Μ. Κάπος είναι Μηχανολόγος – Ενεργειακός Μηχανικός.