Γεροντοκτονία στην Ελλάδα

Ενα σκληρό έθιμο χαρακτήριζε ως τους ρωμαϊκούς χρόνους την Ιουλίδα, δηλαδή τη σημερινή Τζια. Οπως έγραψε ο αείμνηστος Ανδρέας Λεντάκης σε άρθρο του με τίτλο «Ο νόμος της Ιουλίδος: Γεροντοκτονία στην Κέα» που δημοσιεύθηκε στο «Βήμα της Κυριακής» της 8ης Δεκεμβρίου 1991, οι αρχές της Ιουλίδος επέβαλλαν με νόμο στους άνω των 60 ετών να πιουν κώνειο και να πεθάνουν. Οπως διευκρίνισε ο συγγραφέας σε επόμενο άρθρο του, στο «Βήμα της Κυριακής» της 29ης Δεκεμβρίου 1991, το έθιμο της Γεροντοκτονίας τηρούνταν και σε άλλους λαούς, από τη Γερμανία και την Ινδία ως την Αιθιοπία και τη Σαρδηνία.

Κάποιοι θα έλεγαν ότι το έθιμο της Γεροντοκτονίας έχει αναβιώσει με τους νόμους της τρόικας για την Υγεία και τις συντάξεις. Ωστόσο αξίζει να επισημάνουμε το παράδοξο ότι η «μνημονιακή γεροντοκτονία» εφαρμόζεται γιατί υποστηρίζεται κυρίως από εκείνους τους οποίους πλήττει (!). Η πολιτική της άνευ όρων «μνημονιακής συμμορφώσεως» επικροτείται μόνο από τις ηλικίες άνω των 60 ετών, οι οποίες προσφέρουν υψηλά ποσοστά στη Νέα Δημοκρατία. Μάλιστα στους άνω των 60 η υπεροχή της ΝΔ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ υπερβαίνει τις 20 μονάδες, την ώρα που σε όλες τις υπόλοιπες ηλικιακές κατηγορίες ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται από 4 ως 8 μονάδες.

Εκείνοι που καταδικάζουν τις νοοτροπίες που «μας έφεραν ως εδώ» είναι κυρίως εκείνοι που υποστηρίζουν διαχρονικά τα κόμματα με τις νοοτροπίες που «μας έφεραν ως εδώ». Τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα στηρίζονται σήμερα σε πολίτες οι οποίοι τα τελευταία 40 χρόνια αποτέλεσαν τη λαϊκή βάση των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης. Οι γέροντες αυτοί αναβάλλουν την πολιτική αλλαγή που επιθυμούν οι νεότεροι, διαμορφώνουν συνθήκες «νεοκτονίας» πιστεύοντας ότι έτσι προστατεύουν(!) τις νεότερες γενιές από τα χειρότερα και τελικώς συνεχίζουν να υποστηρίζουν την ίδια νοοτροπία και την ίδια πολιτική που οδηγεί αναπόδραστα και στη δική τους γεροντοκτονία.