1η ιστορία: 1,5 εκτμ. άνεργοι (κάπου 27% του εργατικού δυναμικού), όλοι, μα όλοι (!), απ’ τον ιδιωτικό τομέα!
2α ιστορία: Μία ολόκληρη χαμένη γενεά από το πιο δυνάμει παραγωγικό και μορφωμένο κομμάτι του λαού μας: Ανθρωποι, που ήταν από 15 ως 30 ετών όταν άρχισε η κρίση, θα είναι δε, υπό αισιόδοξο σενάριο, 25 ως 40 ετών, όταν θ’ αρχίσει να περνά, οπότε, οι τότε εργοδότες, θα προτιμούν να προσλαμβάνουν εκείνους, που τότε θ’ αποκτούν πτυχία και μεταπτυχιακά, μια που οι παλαιότεροι και ξεπερασμένες γνώσεις θα έχουν και έλλειψι εμπειρίας λόγω μακροχρονίου ανεργίας – όσοι δηλ. δεν θάχουν φύγει έξω.
3η ιστορία: Εξ άλλου αι συντάξεις πλέον θα κυμαίνωνται από 360 ως 700 ευρώ (ή το αντίστοιχο σε δραχμές!) τον μήνα, οι δε συνταξιούχοι θ’ αυξάνουν ραγδαία στην γηράσκουσα χώρα (με την πλειοψηφία στις πιο παραγωγικές ηλικίες ν’ αποτελούν οι λαθρομετανάστες!). Α, και για εισαγωγή σε δημόσιο νοσοκομείο θ’ απαιτούνται όχι 25 ευρώ, μα 500 ή 1.500, καθώς όσο αντιστρέφεται η δημογραφική πυραμίς, τόσο μεγαλώνει το κόστος περιθάλψεως (παρά τις προσπάθειες του κ. Γεωργιάδη…), μια που οι ηλικιωμένοι αρρωσταίνουν συχνότερα και βαρύτερα, ενώ τα ταμεία φυσικά δεν θάχουν λεφτά να χρηματοδοτούν την υγεία. (Αρα πολλοί συνταξιούχοι, απλά, θα πεθαίνουν πριν την ώρα των!)
4η ιστορία: Ζευγάρι συνταξιούχων ζεί την στιγμή αυτή με 1.200 ευρώ σύνταξι (άρα προνομιούχο) σε ακίνητο «αντικειμενικής» αξίας 250.000 ευρώ (από κληρονομία του ενός), ενώ έχει ένα εξοχικό «αντικειμενικής» 70.000 ευρώ. Εχει χρήματα (σε θυρίδα) κάπου 30.000 ευρώ. Α, έχουν και μία κόρη, πτυχιούχο, άνεργη. Αρα είναι «έχοντες και κατέχοντες», μια που η ακίνητος περιουσία των υπερβαίνει τις 300.000 ευρώ. Με τον στουρνάρειο φόρο ακινήτων (ΣΦA) υπολογίζουν πως θα δίνουν κάπου 3.000 ευρώ τον χρόνο για διατήρησι της περιουσίας των – άρα σε 10 χρόνια (στην καλυτέρα περίπτωσι), τέρμα η χρήση αποταμιεύσεων για πληρωμή του φόρου. Μένει η σύνταξη – που θάχει γίνει κάπου 700 ευρώ τον μήνα τότε (μη γελιόμαστε), δηλ. 8.400 τον χρόνο, απ’ τα οποία θα πρέπει τα 3.000 να πηγαίνουν στον ΣΦΑ, άρα να ζουν (2 ή και 3 άτομα) με 450 τον μήνα. Αλλ’ έστω ότι τα κουτσοκαταφέρνουν ή και ότι η σύνταξη δεν θάχει κοπή στα 700 ευρώ τον μήνα, μα θα είναι 1.000 τον μήνα. Κάποια στιγμή, οι συνταξιούχοι γονείς θα πεθάνουν. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι η κόρη θάχει εύρει κάποια εργασία (των 500 ευρώ; ή στην Συγγρού – αλλά και γι’ αυτό η προϊούσα ηλικία της δεν θα βοηθεί…), θα πρέπει η κόρη νάχει 32.000 ευρώ για να πληρώσει τον εκ 10% φόρο κληρονομίας για την «μεγάλη» περιουσία των 320.000 ευρώ. Αρα και αυτά τα ακίνητα θα φύγουν – ή η κόρη θα τα «σκοτώσει» για ένα κομμάτι ψωμί ή θα τα δημεύσει το «ελληνικό» κράτος (αν δεν θα τάχει δημεύσει ήδη). Η κόρη, από μικρο- ή μεσοαστή, με το πτυχίο της, την ξένη γλώσσα της, τα ακίνητά της, την οικογενειακή της παράδοσι, θα καταλήξει σε κάποιο διαμέρισμα του ενός δωματίου στην Κυψέλη ή την Καστέλλα, ή θα ενοικιάζει από κάποιον landlord (για να χρησιμοποιήσουμε τον στουρνάρειο όρο, που στην αρχή απεδόθη, ηλιθίως και προκλητικώς, στους κατοίκους της Εκάλης, αλλά που στην ιστορία μας θα αποδίδει την τότε ελληνική πραγματικότητα) – ή θα μείνει άστεγη (όχι κακό, κατά την τρόϊκα – λέγεται ότι είπαν, «όλες αι ευρωπαϊκές πόλεις έχουν αστέγους – γιατί όχι εσείς;»).
5η ιστορία: Εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκτμ. περιπτώσεις ‘σαν αυτήν της 4ης ιστορίας μας, σ’ όλη την Ελλάδα. Αφορούν εργατικές, αγροτικές και μικρο- και μεσοαστικές οικογένειες ή ‘νοικοκυριά. Συλλήβδην, δείχνουν το κοντινό μέλλον – μέλλον μιάς χώρας χωρίς μεσαία τάξι πλέον (άρα χωρίς κορμό κοινωνικής συνοχής και χωρίς πραγματικά εθνικολαϊκά συμφέροντα να προστατεύσει), με την πλειοψηφία των ‘νοικοκυριών χωρίς την περιουσία που κάποτε είχαν, πιθανόν χωρίς καν ιδιοκατοίκησι, με εκ. χιλ. αστέγους, με εκ. χιλιάδες ανέργους, με διαλυμένη περίθαλψι και εκπαίδευσι, με συντάξεις πείνας (κυριολεκτικά πιά, όχι ΄σαν τις παχυλές «συντάξεις πείνας», που καυτηρίαζε ΓΣΕΕ, ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ, τρομάρα των, στις καλές εποχές, οδηγώντας το άρμα του υπερδανεισμού, στο οποίο, ευχαρίστως άλλωστε, ανέβηκε και η ΝΔ και το οποίο λαχταρά να καβαλλήσει ο Σύριζα – μόνο που τώρα δεν έχει πιά άλογα να το σέρνουν).
Όμως ο (όποιος) Στουρνάρας θα επιχαίρει διότι η χώρα θα έχει επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα! Θα έχει μείνει στην «μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια»! Προπάντων, διότι, δι’ αυτού του τρόπου (δηλ. διά της υπερφορολογήσεως και διά της δημεύσεως εκτμ. ακινήτων) θα έχει διασωθή το Δημόσιο.
Η τελευταία φράση σηκώνει ολίγη συζήτησι. Γεγονός είναι πως εξ αρχής διάφοροι ξένοι οικονομολόγοι και «κέντρα» έδειξαν την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων ως τον κύριο τρόπο εξασφαλίσεως των δανείων, που χρεωστούσε/χρεωστά η Ελλάς. Είπαν δηλ., «μα το μόνο που αξίζει στην χώρα σας είναι αι ιδιωτικές (ακίνητες) περιουσίες – φορολογήστε τες ή/και δημεύστε τες». Ουδόλως ένοιαξε τους «διασώστες» αν η αρχική αιτία για την πράγματι ιδιαίτερα «δημοκρατική» κατανομή ακινήτου περιουσίας εν Ελλάδι (όπου 90% των ‘νοικοκυριών έχουν κάποια ακίνητη περιουσία, το δε 80% ιδιοκατοικεί) υπήρξε η ιστορική απουσία φεουδαλισμού απ’ αυτήν την χώρα (απουσία, που εν γένει χαρακτήριζε τόσο τους Βυζαντινούς όσο τους Οθωμανικούς χρόνους) – με άλλα λόγια, αρχική αιτία υπήρξε το ότι η συντριπτική πλειοψηφία του αγροτικού πληθυσμού με την απελευθέρωσι ευρέθησαν κάτοχοι των χωραφιών και σπιτιών των, ενώ πολλοί άλλοι (στην Θεσσαλία ιδίως) έγιναν ιδιοκτήτες με το μοίρασμα «εθνικών γαιών» μέσω της αγροτικής μεταρρυθμίσεως του Βενιζέλου ή για την αποκατάστασι προσφύγων εκ Μικράς Ασίας. Κατά την μεταπολεμική αστυφιλία, η ευρυτάτη κατανομή ακινήτου περιουσίας, που χαρακτήριζε την επαρχία, αναπαρήχθη διά της αντιπαροχής στο αστικό περιβάλλον πλέον.
Ούτε ένοιαξε τους «διασώστες» αν η εμμονή των Ελλήνων στο να επενδύουν σε ακίνητα (α) βοήθησε στην οικονομική ανάπτυξι της χώρας (και, φυσικά, θα βοηθούσε και τώρα, αρκεί να μειώνονταν ή καταργούνταν οι σχετικοί φόροι), (β) εξέφραζε απολύτως λογικούς και θεμιτούς τρόπους ατομικής/οικογενειακής εξασφαλίσεως σε περιβάλλον, όπου αι κρατικές υπηρεσίες (συντάξεις, περίθαλψη, εκπαίδευση) ήταν, παρά την τεράστια σπατάλη πόρων, που αντιπροσώπευαν, ή ανύπαρκτες ή ελλιπείς.
Εκείνο όμως, που δεν ξέρουμε, είναι αν η τρόϊκα εξ αρχής απήτησε αυτήν την πολιτική (δηλ. της δημεύσεως ιδιωτικών ακινήτων, γενικώτερα δε, της διά της υπερφορολογήσεως μετατροπής του δημοσίου χρέους σε ιδιωτικό) ή αν αυτή ήταν η απάντηση της τρόϊκας στην άρνησι του κρατιστικού πολιτικού συστήματος (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Σύριζα, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΧΑ) να περικόψει ουσιαστικά το Δημόσιο και τις δαπάνες του. (Υπ’ όψιν ότι αν απ’ την αρχή της κρίσεως είχαν απολυθή 300-400 χιλ. δημόσιοι υπάλληλοι απ’ τον υπό ευρεία έννοια δημόσιο τομέα, τώρα θα είχαμε ήδη εξέλθει της κρίσεως.) Υποψιάζομαι ότι περισσότερο ισχύει το δεύτερο.
Ωστόσο η τρόϊκα φέρει ευθύνες διότι εξ αρχής είχε και το μαχαίρι και το πεπόνι. ‘Μπορούσε και έπρεπε να είχε απαιτήσει τα μέτρα να είναι προς αυτήν την κατεύθυνσι. Τι θα έκανε το πολιτικό σύστημα; Τελικώς, θα ελύγιζε. (Αλλά τότε που ‘μπορούσαν να είχαν υλοποιηθή τέτοια μέτρα μειώσεως του Δημοσίου, ο μεν Γ. Παπανδρέου στηριζόταν στο βαθύ, το άκρως κρατιστικό, ΠΑΣΟΚ, που σύντομα επήγε στον Σύριζα, ο δε Σαμαράς δεν του έδωσε χείρα βοηθείας, ούτε έχει τώρα την αναγκαία βουλευτική πλειοψηφία για να επιβάλει τέτοια μέτρα, άλλωστε κι αυτός έχει τους ‘δικούς του κρατιστές στην Βουλή μέσα. Φυσικά ο Σύριζα, το αρχικρατιστικό κόμμα, ιδίως με τους βαθείς ΠΑΣΟΚους μέσα του, είναι μάταιο να περιμένει κανείς ότι θα μειώσει Δημόσιο – αντιθέτως, ακόμη περισσότερο απ’ το σημερινό δίδυμο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, θα διαλέξει να γίνει στάκτη η χώρα προκειμένου να «σώσει» ή και μεγεθύνει το Δημόσιο.)
Ετσι η τρόϊκα δεν επίεσε ως έπρεπε. Αλλά και γιατί να το κάνει; Σκοπός της εξ αρχής ήταν η θωράκιση του ευρώ και του ευρωπαϊκού συστήματος έναντι του κινδύνου μιάς άτακτης ελληνικής χρεωκοπίας. Αυτό, χονδρικά, έχει επιτευχθή. Σιγά μη την είχε πιάσει ποτέ ο πόνος για τα πραγματικά συμφέροντα του ελληνικού λαού. Αυτά εμείς έπρεπε/πρέπει να τα ορίσουμε και διαφεντέψουμε, τους ξένους θα περιμένουμε; Όμως η τρόϊκα ήξερε εξ αρχής ποια θα ήταν η ορθή πολιτική. Λ.χ., το ΔΝΤ σε μελέτες του έχει καταδείξει ότι σε παρόμοια προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής το βάρος πρέπει να πέφτει κατά 75% σε μείωσι κρατικών δαπανών και μόνο κατά 25% σε αύξησι φόρων. Εδώ, έγινε το αντίθετο (πράγμα, που, πιθανότατα, συνέβαλε στο ν’ αποδειχθεί λάθος ο δημοσιονομικός «πολλαπλασιαστής», που είχε υιοθετήσει το ΔΝΤ στην εκπόνησι του προγράμματος σταθεροποιήσεως, που επέβαλε η τρόϊκα) – με ευθύνη τόσο της τρόϊκας όσο, κυρίως, των ‘δικών μας «ταγών» (αλλά και με ευθύνη σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας, δηλ. των εκ. χιλ. δημοσίων υπαλλήλων και μελών προστατευμένων επαγγελμάτων, που είχε/έχει μάθει να ζεί απομυζώντας προσόδους και «πλεόνασμα» απ’ την υπόλοιπη κοινωνία, ακριβώς ΄σαν κατά Μαρξ κυρίαρχη τάξη).
Αν αυτό το απόστημα (με δυό λόγια: ο ελληνικός κρατισμός και η πολιτική του έκφραση) δεν σπάσει, αν αυτή η γιγαντιαία στρέβλωση δεν διορθωθεί, η Ελλάς, που ήδη πεθαίνει, ως δείχνουν αι ανωτέρω «μικρές» ιστορίες, θα τελειώσει οριστικά, ίσως και ως εθνική οντότης. Αλλά ποιος ηγέτης ή ποιο κόμμα θα τα κάνει αυτά; Υπάρχει;
