Εκτεταμένη η φοροδιαφυγή. Οι νέοι φόροι διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Ανάγκη αποτελεσματικότερης είσπραξης των υπέρογκων δημοσίων εσόδων εδώ και τώρα. Και ποιά είναι τα σχετικά μέτρα που θα αυξήσουν τη φοροεισπραξιμότητα; Το Υπουργείο Οικονομικών απαντά: «Συγχώνευση εφοριών και περιορισμός του αριθμού των εφοριακών στις ΔΟΥ για να κάνουμε … οικονομίες!» Δηλαδή το αντίθετο από ό,τι επιτάσσει η κοινή λογική!!!
«Καμμία παράταση δεν θα δοθεί!». Και σχεδόν πάντοτε δίνεται, γιατί κανείς πλέον δεν τους πιστεύει και πληρώνουν όλοι την τελευταία στιγμή μήπως στο μεταξύ αλλάξει κάτι. Αλλά και διότι οι νόμοι συντάσσονται στο γόνατο από κάποιους ημέτερους υπηρεσιακούς ή από άσχετους συμβούλους, αυταρχικά και χωρίς προηγούμενο διάλογο με τις ενδιαφερόμενες τάξεις και χρειάζονται κάμποσες «Ερμηνευτικές Εγκύκλιοι» για να γίνουν λειτουργικοί . Εξ άλλου οι νόμοι αλλάζουν συνεχώς σαν τα πουκάμισα. Κατά τα άλλα περιμένουμε να γίνουν αξιόλογες επενδύσεις!… Αυτό λέγεται Ελλάδα του 21ου αιώνα και μέλος των 18 της Ευρωζώνης!
Τις ανεύθυνες σπατάλες θάπρεπε να αναζητήσουν (μαζί με τις σχετικές ευθύνες) στα δισεκατομμύρια που σπαταλήθηκαν για την (πλημμελέστατη και με μεγάλη καθυστέρηση) μηχανογράφηση των οικονομικών υπηρεσιών του Κράτους και ιδιαίτερα του ΚΕΠΥΟ. Εισαγάγαμε την πληροφορική αλλά παράλληλα συσσωρεύουμε και το χαρτομάνι! Τις οικονομίες (για το κράτος αλλά και για τον μεμονωμένο πολίτη) θάπρεπε να τις κάνουν και από το χαρτί, τις άσκοπες εκτυπώσεις, τα μελάνια και τις φωτοτυπίες και πάντως όχι από τον αριθμό των υπαλλήλων που εξυπηρετούν τους πολίτες. Όσο για τους κατοίκους των νησιών όπου καταργήθηκαν οι ΔΟΥ, άς ταλαιπωρούνται: Αυτοί … ατύχησαν!
Καταταλαιπωρείται λοιπόν ο κόσμος. Ώρες ολόκληρες σε διπλές και τριπλές ουρές για να συμπληρωθούν οι «αναγκαίες» υπογραφές. ‘Ολοι αγανακτισμένοι, φορολογούμενοι και εφοριακοί αισθάνονται υποζύγια. Εκατομμύρια οι χαμένες εργατοώρες. Αλλά στον τόπο αυτό δεν υπάρχει συνείδηση χρόνου και κόστους: Ας αναλογιστούμε πόσες εργατοώρες χάνονται και πόσες βενζίνες σπαταλώνται κάθε φορά που κάποιοι διαδηλώνουν εις βάρος άλλων στο Κέντρο της Αθήνας και ουδείς συγκινείται. Και μετά μιλάνε για ανταγωνιστικότητα….
Ταλαιπωρούνται και οι υπάλληλοι των ΔΟΥ που είναι διαρκώς εκνευρισμένοι από (σε μεγάλο βαθμό) περιττές ή πεπαλαιωμένες διαδικασίες εις βάρος της ουσίας – της φοροδιαφυγής και του «πόθεν έσχες». Έτσι δεν περισσεύει εξειδικευμένο προσωπικό για ουσιαστικούς ελέγχους εκεί που θάπρεπε να γίνονται.
Υπάρχουν όμως και οι αντικειμενικά πλεονάζοντες αλλά κανονικά μισθοδοτούμενοι (είτε απεργούν είτε όχι) υπάλληλοι του Δημοσίου και των ΟΤΑ. Αυτούς τους προστατεύει αποτελεσματικότατα το πολιτικό σύστημα και τους οδηγεί στην εξής συλλογιστική: «Αφού δεν μας απολύσανε όταν βούλιαζε ο τόπος, τώρα που τη γλυτώσαμε δεν υπάρχει πια λόγος να αλλάξουμε εργασιακές συνήθειες!» Και ας λιμοκτονεί ο ιδιωτικός τομέας που παράγει και πληρώνει τους φόρους για να μισθοδοτείται εκ του ασφαλούς το μη ανταποδοτικό Κράτος…
Με τέτοιο μόρφωμα που αυτοαποκαλείται Κράτος, τέτοιο παράδειγμα παίρνουν οι πολίτες του, ακόμα και οι λαθρομετανάστες και συμπεριφέρονται και αυτοί ανάλογα. Νάναι καλά οι πολιτικοί μας (νυν και πρώην) που με άλλα ασχολούνται και δεν έχουν περικόψει τίποτε ουσιαστικό από τα δικά τους προνόμια ενώ βασανίζουν συστηματικά το ραγιά κοσμάκη και τον περιλούζουν με χημικά όποτε διαμαρτύρεται. Συμπεριφέρονται σαδιστικά ως οι λοχίες του Πασά (γιατί οι ίδιοι ποτέ δεν κατόρθωσαν να αποκτήσουν κύρος και συνείδηση Πασά – απλώς έχουν αναθέσει το ρόλο του Πασά σε ντόπιες και ξένες δυνάμεις, τις οποίες έχουν μάθει να υπηρετούν).
Εκτός ολίγων εξαιρέσεων, οι περισσότεροι εξ αυτών, ακόμα και χωρίς τη διαφθορά ή τα ιδεολογικά «κολλήματα», είναι επικίνδυνα ανεύθυνοι, αλαζόνες προς τους «κάτω» αλλά και δουλοπρεπείς προς τους «επάνω», ψεύτες, λαϊκιστές, αδιάφοροι και ανεπαρκείς. Εξ ού και περιβάλλονται από μια πλειάδα πανάκριβων «έμπιστων συμβούλων», που είναι κατά κανόνα επίσης επικίνδυνα ημιμαθείς ή άπειροι. Οι πιό πολλοί μαζεύουν χρήματα όσο είναι στα πράγματα γιατί γνωρίζουν ότι είναι ακατάλληλοι για οποιαδήποτε σοβαρή εργασία και κινδυνεύουν, αν δεν επανεκλεγούν ή δεν τοποθετηθούν κάπου, να εκπέσουν στα αζήτητα. Ανάλογα ισχύουν και για συνδικαλιστές και για άλλους σε θέσεις ευθύνης.
Όσο και άν οι ηγέτες μιας κοινωνίας είναι «μια κουταλιά από την ίδια σούπα», σε εμάς εδώ μεγάλο μέρος της κοινωνίας έχει ήδη καταλάβει τί έφταιξε και απαιτεί διορθώσεις ενώ οι περισσότεροι ιθύνοντες σκέπτονται και δρούν σαν να μην έγινε τίποτε (είδατε κανέναν να ζητάει συγγνώμη;). Για όσον καιρό λοιπόν θα ασκούν αυτοί την εξουσία λίγα θα αλλάζουν προς το καλύτερο γιατί ούτε το θέλουν ούτε και μπορούν. Τη θέση τους πρέπει το συντομότερο να πάρουν νέοι με ήθος, αξιοπρέπεια, αποφασιστικότητα και διάθεση για προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Νέα πολιτικά σχήματα, απαλλαγμένα από τις ψευδεπώνυμες ετικέττες «δεξιός – αριστερός»ή «συντηρητικός – προοδευτικός», που να έχουν ρεαλιστικό όραμα, διαφάνεια, σοβαρότητα και να κάνουν ουσιαστικό διάλογο και σκληρή δουλειά πρωτού ο τόπος ερημώσει. Μέχρι τότε θα μπαίνουμε σε Μνημόνια, η χώρα θα παραπαίει και τη νύφη θα την πληρώνουν ως συνήθως οι συνεπείς και οι «παγιδευμένοι».
Όσo όμως και άν καταγγέλλονται τα χάλια των πολιτικών, το αυτί τους δεν ιδρώνει γιατί φρόντισαν να μας φέρουν σε αδιέξοδο επιλογών αλλά και διότι πολλοί ακόμα τους καλοπιάνουν για ρουσφέτια. Για να σπάσει ο φαύλος κύκλος πρέπει, όσοι έχουμε επίγνωση δημoσίου συμφέροντος, να τους γυρίσουμε την πλάτη, να αναθεωρήσουμε τα πολιτικά μας κριτήρια και να υποστηρίξουμε με όλα μας τα μέσα νέους πολιτικούς σχηματισμούς με νέα πρόσωπα. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι και κατάλληλοι άνθρωποι αλλά διστάζουν ακόμα να συγκρουσθούν με τα κυκλώματα του σάπιου κατεστημένου. Όμως, όλο και περισσότερος κόσμος τους περιμένει με ανυπομονησία για να νοιώσει λύτρωση, προοπτική και αυτοπεποίθηση. Ας τολμήσουν λοιπόν κάποιοι καινούργιοι, νέοι κυρίως, να κατέβουν τώρα υποψήφιοι. Άς τους βοηθήσουν και όσα ΜΜΕ θέλουν τυχόν να θεωρούνται εθνικώς υπεύθυνα. Το ρεύμα που θα προκύψει θα δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα της αλλαγής. Οι επερχόμενες Δημοτικές εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία: ας εκφράσουμε την οριστική απόρριψη αυτών των πολιτικών πρακτικών αλλά και την αποφασιστικότητά μας να πάμε μπροστά.
Η Ελλάδα περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στη σύγχρονη ιστορία της. Πιστεύω στα αντανακλαστικά της Ελληνικής κοινωνίας και γι αυτό θεωρώ ότι όχι μόνο θα επιβιώσει αλλά και θα βγεί τελικά καλύτερη, χρειάζεται όμως χρόνος. Από εμάς εξαρτάται το μέλλον μας, όχι από τους ξένους ούτε από φαύλους ηγήτορες. Άς το πάρουμε λοιπόν στα χέρια μας.
