Στις μέρες μας βιώνουμε το εκθετικό κύρος των επιστημών και της τεχνολογίας. Ο υπολογιστής και το διαδίκτυο έφεραν μια διαρκή επανάσταση, διαμόρφωσαν μια νέα συνείδηση, ένα νέο τρόπο να σκεπτόμαστε, να επικοινωνούμε, να αναζητούμε, να ενεργούμε…
Στο νέο μαθησιακό περιβάλλον ενισχύεται η απομόνωση και η συνεχής αναζήτηση, με θετικές και αρνητικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου.
Τα πράγματα όμως αλλάζουν, μαζί αλλάζει και ο ρόλος του δασκάλου.
Ο δάσκαλος έχει πια το ρόλο του καπετάνιου στη θάλασσα της πληροφορίας, αλλά κρατάει και το ρόλο-παράδειγμα για τη μεταφορά αξιών, που διαμορφώνουν και ενισχύουν το ζην των μαθητών του.
Ο σφυγμός της διδασκαλίας που είναι η πειθώ είναι αναγκαίος. Ο δάσκαλος πρέπει να απαιτεί προσοχή, συναίνεση και διαφωνία μέσω συνεργασίας. Η ανταλλαγή αγάπης και εμπιστοσύνης πρέπει να κυριαρχούν στη διδασκαλία. ο εμπνευσμένος δάσκαλος κατευθύνει το ζωντανό πνεύμα των μαθητών του.
Η εκπαίδευση έχει την ηλικία της ανθρωπότητας. Άλλωστε, δεν μπορεί να υπάρξει κανένα σύστημα (οικογενειακό ή κοινωνικό) χωρίς διδασκαλία και κατάρτιση, χωρίς εξειδίκευση και μαθητεία. Πάνω απ’ όλα, ο ομιλούμενος λόγος είναι αναπόσπαστος από την πράξη της διδασκαλίας. Ο δάσκαλος μιλάει στο μαθητή, το ιδεώδες της βιωμένης αλήθειας είναι η προφορικότητα, είναι η αλληλεπίδραση πρόσωπο με πρόσωπο.
Η γνώση είναι μετάδοση, στην πρόοδο και στην καινοτομία το παρελθόν είναι παρόν. Οι δάσκαλοι φρουρούν και ενισχύουν τη μνήμη, τη μητέρα των Μουσών, το ανθρώπινο χάρισμα που καθιστά εφικτή τη μάθηση.
Στο σημερινό μαθησιακό περιβάλλον που κυριαρχεί η τεχνολογία, η αναζήτηση της πληροφορίας είναι εύκολη υπόθεση και η εξάσκηση στην απομνημόνευση έχει έρθει σε δεύτερη προτεραιότητα.
Έχουμε ξεχάσει πως ό, τι απομνημονεύουμε ωριμάζει και αναπτύσσεται μέσα μας, και διαδραματίζει ρόλο στη διαμόρφωση της εσωτερικής μας εξέλιξης, στον εξανθρωπισμό μας, στην αναζήτηση προσέγγισης του Άλλου. Το απομνημονευόμενο μήνυμα-κείμενο αλληλεπιδρά μαζί με τη χρονική μας ύπαρξη και τροποποιεί τις εμπειρίες μας, ενώ παράλληλα τροποποιείται από αυτές. Όσο πιο ισχυροί είναι οι νευρώνες που σχετίζονται με τη μνήμη, τόσο καλύτερα προστατευμένη η ακεραιότητα του εαυτού μας.
Η σύζευξη της τεχνολογίας και της φωτισμένης διδασκαλίας, ο φωτισμένος δάσκαλος που να είναι εμβαπτισμένος στο νέο τεχνολογικό περιβάλλον, θα πρέπει να είναι ο τελικός μας στόχος.
Ο Σωκρατικός δάσκαλος είναι μαμή του εγκυμονούντος πνεύματος, ξυπνητήρι που μας αφυπνίζει από την αμνησία, από τη λήθη του είναι ( G. Steiner, Τα μαθήματα των δασκάλων, Scripta, 2011). Η τεχνολογία μας δίνει άπειρες δυνατότητες αναζήτησης, αποθήκευσης, επεξεργασίας, γραφικής αναπαράστασης, επικοινωνίας, ακρίβειας, σαφήνειας, μας απαλλάσσει από προλήψεις, κάνει τη δουλειά μας ένα ευχάριστο παιχνίδι…
Ο άνθρωπος όμως έχει ανάγκη από αγάπη και εξέγερση, πράγματα ξένα στον ηλεκτρονικό κόσμο. Η σύζευξη του δασκάλου που εμπνέει και της τεχνολογίας που αυξάνει τις δυνατότητες του ανθρώπου είναι το ζητούμενο…
Στο πνεύμα αυτό είναι σκόπιμο να μην εμποδίζουμε τα παιδιά να μαθαίνουν μέσω αποστήθισης γιατί το αντίθετο θα συμβάλει στο να ατροφήσουν οι νευρώνες του μυαλού τους. Μια τέτοια κατάληξη θα έχει σοβαρές επιπτώσεις στη γονιμοποιώ σκέψη που ανοίγει δρόμους και βελτιώνει την ανθρώπινη κατάσταση…
Τελικά ο άνθρωπος ανακαλύπτει για να βελτιωθεί ή για να χάσει την ελευθερία του και την ανθρωπιά του, το ανθρωπίνως ζην;
