Τελικά, δεν υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. Γιατί αν υπήρχε είναι σίγουρο ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα είχε σηκωθεί χθες από τον τάφο του. Πιθανώς να είχε σηκωθεί και νωρίτερα με όλα όσα γίνονται σε αυτό τον τόπο που τον έκανε δημοκρατία και τον έβαλε στην Ευρώπη, που φεύγοντας από τη ζωή πριν από δεκαπέντε χρόνια τον άφησε να προχωρά χωρίς πολιτικά πάθη και με ελπίδα για το μέλλον. Αν έβλεπε πόσο στράφι πήγαν τελικά όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Σίγουρα όμως θα σηκωνόταν από τον τάφο χθες, όταν ο ανηψιός του -και, δυστυχώς, εξ αυτού του λόγου επί σειρά ετών υπουργός, Μιχάλης Λιάπης – κατήλθε στα τρίσβαθα της ηθικής και πολιτικής εξαθλίωσης, όταν η αστυνομία τον συνέλαβε να οδηγεί ανασφάλιστο τζιπ με πλαστές πινακίδες.
Οι αληθινές είχαν κατατεθεί στην εφορία ενώ, προδήλως, ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να το αποχωριστεί. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχει μαζί του δίπλωμα και αφού πρώτα είχε παραβιάσει το στοπ του δρόμου. Ποιος; Ο πάλαι ποτέ υπουργός Μεταφορών που έκανε μαθήματα συμμόρφωσης των οδηγών…
Τι να πει κανείς γι αυτά; Οτι κι αν πει, είναι λίγο. Ανάξιος λόγου ο πρώην υπουργός. Είναι όμως ένα δείγμα της εποχής, καθώς και τραγωδία για τη μνήμη εκείνου του μεγάλου ανθρώπου. Δεν υπάρχει λοιπόν τίποτα να πεις, εκτός από ένα μπράβο στους αστυνομικούς που δεν έδωσαν σημασία στην παλιά του ιδιότητα και έπραξαν ως όφειλαν το καθήκον τους.
Αλλά κι αν δεν σηκώθηκε απ’ τον τάφο του χθες ο Καραμανλής, είναι βέβαιο ότι, με αυτή την κατάντια, εκεί μέσα θα τρίζουν τώρα και θα στριφογυρνούν ανήσυχα τα κόκκαλά του. Φυσικά, του ήταν αδύνατο να μαντέψει το μέλλον. Ομως, αυτός ο ηγέτης που προσέφερε ανυπολόγιστα στον τόπο δεν θα έπρεπε να είχε επιτρέψει τέτοια “συνέχεια”. Αυτό, υπήρξε το μόνο ίσως λάθος του.
