Τέσσερα χρόνια αναμονής. Για ποιό πράγμα; Για ό,τι θα έφερνε μια αλλαγή προς το καλύτερο. Κάτι που δεν διαφαίνεται. Τώρα είναι που ο κόσμος έχει τελείως απογοητευτεί, δεν έχει όραμα να πιστέψει και πού να ακουμπήσει. Οι καλύτεροι νέοι που μας κόστισαν πανάκριβα ξενιτεύονται. Η πατρίδα δεν ασχολείται μαζί τους. Ο πολιτικός κόσμος περιφρουρεί μόνο τα προνόμιά του και τα προνόμια των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών». Αδιαφορεί για τους άνεργους και προασπίζει το (ως έχει) απαράδεκτο και αχόρταγο Δημόσιο, το φέουδό του, μέσω του οποίου ασκεί «δημοκρατικότατα» την εξουσία και κάνει όλες τις λοβιτούρες του. Το ίδιο και οι κάθε είδους «κλίκες», συνδικαλιστών και μή, που απαρτίζουν δυστυχώς ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας και δεν αφήνουν να πάει μπροστά τίποτε.
Η Ιρλανδία μπήκε σε Μνημόνιο 6 μήνες μετά από μάς και ήδη ολοκληρώνει τις υποχρεώσεις της. Το πρόβλημά της είναι διαφορετικό από το δικό μας αλλά διαθέτει ισχυρούς θεσμούς, πιό υπεύθυνους πολιτικούς και συνδικαλιστές, διαφάνεια και δημόσιο διάλογο και μια αξιοπρεπή κρατική μηχανή.
Αυτά απουσιάζουν από μας που είμαστε επί πλέον επιβαρυμένοι με έντονη διαφθορά και φοροδιαφυγή. Είναι τόσα πολλά τα στραβά ώστε η όποια κυβέρνηση δεν ξέρει τι να πρωτοπιάσει. Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας δεν επιτεύχθηκε και οι διαρθρωτικές αλλαγές έχουν καθυστερήσει αδικαιολόγητα. Δεν έγινε δημόσιος διάλογος, δεν προτάθηκε όραμα και δεν μπήκαν σωστά και δίκαια θεμέλια σχεδόν για τίποτε. Ό,τι έγινε ήταν λαϊκίστικο, στο γόνατο και οφείλεται στις πιέσεις της Τρόϊκας ενώ τις περισσότερες διορθωτικές κινήσεις θάπρεπε να τις κάνουμε από μόνοι μας. Τέσσερα χρόνια δεν έγινε κάτι ουσιαστικό για την Εκπαίδευση, την Αξιοκρατία, τη Δημόσια Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, την Παραγωγή, τον κολασμό των υπεύθυνων της κρίσης. Κάτι πάει να γίνει με τη φοροδιαφυγή, το άνοιγμα των επαγγελμάτων και τη λαθρομετανάστευση. Αυτό που πετύχαμε μέχρι στιγμής είναι να περικόψουμε διαθέσιμα εισοδήματα και κοινωνικό κράτος για να πέσει η κατανάλωση και να περιοριστεί η σπατάλη ώστε να μη χρειάζεται άλλος δημόσιος δανεισμός. Αλλά, με 1,5 εκατομμύριο άνεργους στον ιδιωτικό τομέα και σχεδόν καθόλου στο Δημόσιο και χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, τι προοπτικές μπορούμε να έχουμε;
Δεν είναι η πρώτη φορά που πετάμε την τύχη μας στο καλάθι των αχρήστων. Το 1981 είχαμε μια ιστορική ευκαιρία να συγκλίνουμε με την Ευρώπη. Τη λοιδορήσαμε επί 30 χρόνια. Γιατί μόνο αυτό σήμαινε το slogan «Άσε τα κορόϊδα τους Γερμανούς να δουλεύουν για να καλοπερνάμε εμείς οι ξύπνιοι «… Αλλά και η μεγάλη αυτή κρίση που βιώνουμε ήταν για μας μια σπουδαία ευκαιρία ν’ αποτινάξουμε επί τέλους τη φαυλότητα και να βάλουμε τις βάσεις κάποιας αξιοκρατίας. Και την αφήνουμε κι αυτή να προσπεράσει. Η χώρα καταστρέφεται και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Και δυστυχώς πάμε να βολευτούμε και πάλι κάτω από την ομπρέλλα της «Κοινοτικής Αλληλεγγύης».Τώρα όμως κανείς πια δεν μας εμπιστεύεται και επί πλέον πέσαμε και σε διεθνή κρίση και άλλη σωτηρία απ’ έξω δεν διαφαίνεται.
Οι ηγέτες μας αποφασίζουν πίσω από τις πλάτες μας, μας κοροϊδεύουν και μας αγνοούν πλήρως. Και εμείς, αντί να τους συνετίσουμε και να απαιτήσουμε διαφάνεια, τους γλύφουμε και τους ανεχόμαστε από μπροστά και τους βρίζουμε παθητικά από πίσω. Οι περισσότεροι δεν έχουμε καταλάβει ότι είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και ότι οι μεγάλες αλλαγές θέλουν σχέδιο, επιμονή και πολύ χρόνο. Αποδειχθήκαμε ιστορικά ανάξιοι να έχουμε μια ευημερούσα χώρα και ένα κράτος που να δικαιώνει την ύπαρξή του. Μια χώρα από κάθε άποψη προνομιούχα, που τη ζηλεύουν οι περισσότεροι ξένοι και που, άν τη διαχειρίζονταν κάποιοι άλλοι, θα ήταν αυτάρκης και επίγειος παράδεισος. Αντ’ αυτού καταντήσαμε αναξιοπρεπείς ζητιάνοι και εκλιπαρούμε για το έλεος των ισχυρών, τους οποίους ακόμα και τώρα προσπαθούμε κουτοπόνηρα να εξαπατήσουμε. Ούτε όραμα ούτε αυτοπεποίθηση. Μόνο παραμύθια για κάποιους προγόνους και ήρωες επικαλούμαστε για να μην καταρρεύσουμε τελείως. Που και αυτούς δεν έχουμε κάν οι περισσότεροι διαβάσει. Απουσιάζει δυστυχώς η Παιδεία σε όλα τα επίπεδα και αυτό δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ελπίδες…
Περιμέναμε από τη νέα γενιά να δώσει ελπιδοφόρα δείγματα μιας διαφορετικής και πιό αξιοκρατικής ηγεσίας αλλά ο μόνος επίδοξος νεαρός ηγέτης που έχει μέχρι τώρα εμφανιστεί παρουσιάζεται ως πιό λαϊκιστής, αναξιόπιστος και συντηρητικός και από τους ηλικιωμένους καταστροφείς μας. Μπρός γκρεμνός και πίσω ρέμα…
Ο από μηχανής Θεός δεν αρκεί: «Συν Αθηνά και χείρα κίνει». Αλλά τα ντόπια κυκλώματα εμποδίζουν λυσσαλέα την πρόοδο. Επισφράγισμα παρακμής. Έτσι, προς το παρόν, μόνο σε κάποιον απρόσμενο καταλύτη ή σε πιέσεις των ξένων (των Βαρβάρων) έχουμε να προσβλέπουμε. «Θάταν αυτοί μια κάποια λύση;»
