Μπροστά στα όσα κάθε ημέρα μας συμβαίνουν αλλά εξίσου απειλητικά τα προσπερνάμε. Πρόκειται για τις ρατσιστικές ύβρεις. Πληθαίνουν όσο δεν μπορούμε να φανταστούμε, ενώ η συνακόλουθη αμφισβήτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη.
Τις τελευταίες ημέρες σκούρες (!) γυναίκες υπουργοί χυδαιολογούνται, ενώ μορφώματα –μόνο κατ’ όνομα πολιτικά κόμματα –που «μιζάρουν» στον φόβο του ξένου προετοιμάζονται για πανευρωπαϊκή εκλογική συσπείρωση. «Κάποια κόμματα» διακηρύσσει ο ολλανδός ψυχασθενής Βίλντερς «και το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία θα μπορούσαν να υποχρεώσουν τη φιλοευρωπαϊκή ελίτ να τραγουδήσει έναν διαφορετικό σκοπό». Επισημαίνεται άραγε η υποκείμενη πρόθεση ψυχολογικής υφαρπαγής μας;
Ολα αυτά όμως δεν αφορούν και εμάς; Και ίσως περισσότερο από άλλους. Δεν είμαστε, για μια σειρά πολύ συγκεκριμένους λόγους, ιδεολογικά ευάλωτοι και πολιτισμικά υπασφαλισμένοι; Δεν μας χρειάζεται ως εκ τούτου μια στρατηγική αντίταξη, τόσο κοινωνική όσο και οικονομική αλλά και παιδευτική, όταν τα δημοσκοπούμενα ποσοστά της ημεδαπής και απροσχημάτιστης ναζιστικής εκδοχής παραμένουν σε επίπεδα ανεπηρέαστα από τα εγκλήματά της;
Και στο τέλος-τέλος την ελευθερία μας ή θα τη συνυποστηρίξουμε (και καμία δήλωση συμπαράστασης προς τη γαλλίδα υπουργό Δικαιοσύνης δεν διάβασα) ή θα τη χάσουμε όλοι μαζί. Εχει ξανασυμβεί.
