Ο στόχος της ανάπτυξης

Αν κάποιοι θαυμάζουν κράτη που κυριαρχούν στον εξαγωγικό τομέα παγκοσμίως (Ιαπωνία, Γερμανία, Κορέα, Φινλανδία κ.λπ.), θα πρέπει να παρατηρήσουν και ότι αυτό το κατάφεραν γιατί πρώτοι οι λαοί τους στήριξαν τα προϊόντα τους –και ας ήταν στο ξεκίνημά τους χαμηλότερης ποιότητας και ακριβότερα από τα εισαγόμενα. Οι Ελληνες έχουν ήδη αρχίσει να στρέφονται με μεγαλύτερη σταθερότητα στα ελληνικά προϊόντα –σύμφωνα με την πρώτη πανελλαδική διαπανεπιστημιακή έρευνα για τα ελληνικά προϊόντα που διενεργήθηκε τον περασμένο Μάιο –αν και πιστεύουν ότι είναι ακριβότερα από τα εισαγόμενα. Αυτό είναι μια ένδειξη που η πολιτεία οφείλει να αφουγκρασθεί και να δράσει ώστε να συντονίσει τις δυνάμεις της με αυτές της παιδείας και των πολιτών, και με τέτοιον τρόπο ώστε να μη θίγονται οι εσωτερικοί περιορισμοί από την ΕΕ, οι οποίοι συγκυριακά έχουν de facto μειωθεί ουσιαστικά.

Πρέπει από τώρα οι Ελληνες να θέσουν έναν στόχο που θα ξεπερνά τα στενά όρια της οικονομίας και θα μπορεί να προσφέρει ευημερία στον ελληνικό λαό δεκαετίες μπροστά. Και αυτός ο στόχος πρέπει να είναι κάτι σαν και αυτό: ως το 2020 οι Ελληνες στην Ελλάδα θα παράγουμε και θα καταναλώνουμε τουλάχιστον το 80% των αγαθών του πρωτογενούς τομέα (κυρίως αγροτικά προϊόντα) και των υπηρεσιών και 35% του βιομηχανικού τομέα από καθαρή ελληνική προστιθέμενη αξία. Τέτοιες προσεγγίσεις παρέχουν πραγματική εθνική ανεξαρτησία –και όχι οι λαϊκισμοί. Αυτήν τη στιγμή εισάγουμε 75% όσων καταναλώνουμε ενώ το 1975 ήταν ακριβώς το αντίστροφο. Σήμερα, λοιπόν, χρειάζεται πάλι να γυρίσει στο σύνολό της και συνειδητά η καταναλωτική συμπεριφορά των Ελλήνων και ταυτόχρονα να δοθούν κίνητρα για παραγωγικές επενδύσεις, αν θέλουμε να υπάρχουμε και στα επόμενα 100 χρόνια, χωρίς εξωτερικές εξαρτήσεις.

Ενας τέτοιος ποιοτικός στόχος για να ευοδωθεί χρειάζεται και τη συνειδητή και σταθερή συνδρομή του κράτους, το οποίο οφείλει να δώσει το έναυσμα, εγκαταλείποντας την τακτική παροχής προνομίων σε οικείους αλλά και τη μετατροπή ανάξιων σε οικείους –το σύστημα έχει φθάσει σε κατάλληλη φάση ώστε να εμέσει την εξίσωση της αξιοκρατίας με την προνομιοκρατία… Μόνο τότε θα μπορέσει να υπάρξει σοβαρός αντίλογος στις παρούσες διεκδικήσεις των παθόντων, όταν θα γίνει εμφανές ότι το κράτος έχει αναλάβει τις ευθύνες του.