Η απειλή της διάχυτης βίας

Η τρομοκρατία, με τη μορφή της ένοπλης δράσης αριστερών οργανώσεων που θέλουν να ανατρέψουν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και το καπιταλιστικό σύστημα, ταλαιπωρεί τη χώρα σε όλη την περίοδο της Μεταπολίτευσης, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο. Η περίοδος της εντονότερης δράσης της είναι οι δεκαετίες του ’80 και του ’90. Μετά την αυτοδιάλυση του ΕΛΑ το 1995 και την εξάρθρωση της 17Ν το 2002, εμφανίστηκαν νέες οργανώσεις που πραγματοποίησαν δολοφονίες και βομβιστικές επιθέσεις, χωρίς όμως να έχουν τη συνέχεια και την ένταση της δράσης που είχαν αυτές οι δύο. Πάντως η τρομοκρατία διατηρήθηκε όλα αυτά τα 40 χρόνια ζωντανή.

Από την τελευταία δολοφονία (του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια από τη «Σέχτα Επαναστατών») έχουν περάσει τριάμισι χρόνια –χρόνια γεμάτα από διαδηλώσεις, καταλήψεις, εμπρησμούς, καταστροφές, απόπειρες εισβολής στη Βουλή, συγκρούσεις με την Αστυνομία, τραυματισμούς διαδηλωτών και αστυνομικών, τουλάχιστον 35 γενικές απεργίες, εκατοντάδες κλαδικές, αλλά και νεκρούς, τους τρεις της Marfin. Παρά τη συνύπαρξη της «άνω και κάτω πλατείας», με τους ακροδεξιούς να κυριαρχούν στο άνω διάζωμα και τους ακροαριστερούς στο κάτω, το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διάχυτης αντιμνημονιακής βίας προέρχεται από την Αριστερά. Στη Δεξιά πρέπει να χρεώσουμε κυρίως τις επιθέσεις σε μετανάστες και τις δολοφονίες, τουλάχιστον δύο. Εχουμε ακόμη τις ακραίες συγκρούσεις στην Κερατέα και στη Χαλκιδική (Σκουριές), όπου οι ομάδες που τις προκάλεσαν είχαν μάλλον διακομματική σύνθεση.

Οι δολοφονίες του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής και των μελών της Μάνου Καπελώνη – Γιώργου Φουντούλη από άγνωστους ενόπλους, ακροαριστερούς κατά τα φαινόμενα, επιδεινώνουν τη συγκρουσιακή κατάσταση. Από τη μία πλευρά έχουμε νόμιμο κόμμα εκπροσωπούμενο στη Βουλή και τρίτο σε δύναμη δημοσκοπικά να κατηγορείται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης και ο πρόεδρός του να είναι προφυλακισμένος. Από την άλλη πλευρά, έχουμε κάποια ακροαριστερή οργάνωση (η Αστυνομία πιθανολογεί πως πρόκειται για τη «Σέχτα Επαναστατών») που για πρώτη φορά δολοφονεί όχι εκπροσώπους του κράτους ή του κεφαλαίου αλλά δύο άγνωστους νεαρούς επειδή ανήκαν σε φασιστικό κόμμα –όπως ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε επειδή ήταν αντιφασίστας. Ακόμη και η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη από τη 17Ν το 1989 δεν έγινε με κίνητρο την κομματική του ένταξη αλλά είχε στόχο το πολιτικό σύστημα και το κράτος συνολικά. Το ερώτημα είναι λοιπόν τι μπορούμε να φοβόμαστε από τη δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων της Αριστεράς και τη δράση της ΧΑ.

Η νέα τρομοκρατία της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» και της «Σέχτας Επαναστατών» έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι προέρχεται από τον αναρχικό χώρο και όχι από τον μαρξιστικό-λενινιστικό ή τον γκεβαρικό του αντάρτικου πόλης, όπως συνέβαινε με τις περισσότερες ένοπλες οργανώσεις του ευρωπαϊκού χώρου. Η αντιαυταρχική κουλτούρα των αναρχικών δεν τους επιτρέπει να υιοθετήσουν τους σκληρούς οργανωτικούς όρους και τη στρατιωτική πειθαρχία που απαιτεί η παράνομη ένοπλη δράση, είναι εύκολοι αντίπαλοι για τις υπηρεσίες ασφαλείας, όπως αποδεικνύει άλλωστε το γεγονός πως πολλά μέλη των οργανώσεων συνελήφθησαν μετά τις πρώτες ενέργειές τους και τα περισσότερα από όσα διαφεύγουν είναι γνωστά. Ποιοι αποτελούσαν τη 17Ν το μάθαμε μόνο όταν εξαρθρώθηκε η οργάνωση, ύστερα από 27 χρόνια δράσης.

Με άλλα λόγια, δεν πιστεύω πως το αναρχικό αντάρτικο θα μακροημερεύσει. Θα καταναλωθεί ως θέαμα όπου πυροτεχνήματα θα είναι οι ίδιοι. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα έχουμε νεκρούς και δράματα, αλλά αυτά θα αφορούν τους θύτες και τα δυστυχή θύματά τους. Δεν θα προκαλέσει όμως μείζονα πολιτικά γεγονότα, όπως δεν προκάλεσε και η δράση της 17Ν, ακόμη και όταν δολοφόνησε τον Παύλο Μπακογιάννη.

Η Χρυσή Αυγή είναι στριμωγμένη: η ιδεολογία της είναι το άκρο αντίθετο της αναρχικής, είναι αυτή «του νόμου και της τάξης», όπως τα εννοούν αυτά οι φασίστες και οι ναζί. Καταγγέλλει την ανομία που δημιουργούν η δράση της Αριστεράς και η παρουσία των μεταναστών, οι ενέργειές της ήσαν πάντα προσεγμένες ώστε να μην τη φέρνουν σε σύγκρουση με το κράτος, το πολύ με τους «διεφθαρμένους εκπροσώπους του». Ποτέ δεν συγκρούστηκε με την Αστυνομία, ακύρωσε όλες τις εκδηλώσεις της που απαγορεύθηκαν. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα σίγουρα δεν ήταν στους τακτικούς σχεδιασμούς της ηγεσίας της γιατί αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπό της, η φυσική εξόντωση των αντιπάλων είναι στόχος στρατηγικός, δεν είναι της στιγμής. Αρα αυτή την εποχή θα κάνει ό,τι μπορεί για να εμφανιστεί θύμα των πολιτικών αντιπάλων της που την ανακηρύσσουν εγκληματική οργάνωση ενώ την ίδια στιγμή δολοφονούνται μέλη της, θα είναι όσο πιο ειρηνική μπορεί.

Τι θα γίνει όμως αν εμφανιστεί παράταξη της Χρυσής Αυγής στα πανεπιστήμια ή στους τόπους δουλειάς; Γνωρίζουμε ότι οι επιθέσεις χρυσαυγιτών στο Πέραμα κατά μελών του ΚΚΕ σχετίζονται με τη φιλοδοξία της νεοναζιστικής οργάνωσης να ιδρύσει σωματείο στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Και αν το ΚΚΕ είναι έμπειρο κόμμα που μπορεί να ελέγξει τα μέλη του ώστε να μην κλιμακωθούν οι συγκρούσεις (όσο δεν συμφέρουν και το ίδιο), τι θα γίνει με τις δυναμικές αριστερίστικες παρατάξεις στα πανεπιστήμια που δεν έχουν να λογοδοτήσουν παρά μόνο στον εαυτό τους, αν στις γενικές συνελεύσεις εμφανιστούν μέλη ή οπαδοί της ΧΑ;

Δηλαδή, πιστεύω πως ο μεγάλος κίνδυνος για τη δημοκρατία μας είναι η διάχυτη βία των τελευταίων ετών να μετατραπεί σε οργανωμένη βία ομάδων ακροαριστερών εναντίον ακροδεξιών –μαζική βία, όχι ομάδων τρομοκρατών. Αν τα κόμματα του συνταγματικού τόξου δεν συμμαζέψουν τη βία που υποκινούν η ρητορική και η πρακτική τους, αυτό που θα ζήσουμε θα είναι χειρότερο από την τυχόν αναβίωση του φοίνικα της τρομοκρατίας από τα αποκαΐδια του.