Το μάθημα της «κόκκινης βασίλισσας»

Στη ζωή πολλά πράγματα μπορούν να παραλληλιστούν και να γίνουν διδακτικά, όπως λ.χ. η εξέλιξη των ειδών με την πολιτισμική εξέλιξη του ανθρώπου, η οποία ανατροφοδοτεί την πρώτη, συνεξελισσόμενες και οι δύο από κοινού. Ενα τέτοιο «συνεξελικτικό» φαινόμενο μπορεί να θεαθεί ως την πολιτική και κοινωνική εξέλιξη εθνών/κρατών, προβαλλόμενο στην «υπόθεση της κόκκινης βασίλισσας» («red queen hypothesis») από το σχετικό έργο του Lewis Carrol «Μέσα από τον καθρέπτη». Η εν λόγω υπόθεση εκτείνεται τεκμηριωμένα από τους εξελικτιστές σε έναν γενικό εξελικτικό μηχανισμό σύμφωνα με τον οποίο κάθε είδος για να μην αφανισθεί πρέπει να βρίσκεται σε έναν ατέρμονα «αγώνα δρόμου» εξελικτικής προσαρμογής του προκειμένου να επιτυγχάνει ανταγωνιστική ισορροπία με άλλα είδη τα οποία αλλάζουν, «τρέχουν», εξελίσσονται, καθώς δεν υπάρχει στατικό σημείο εξελικτικής ισορροπίας –κατ’ αναλογία με τον δρομέα στον κυλιόμενο τάπητα που τρέχει συνεχώς για να ισορροπεί.

Ανάλογα όμως δεν ισχύουν και με την πολιτική και κοινωνική ιστορία επιβίωσης εθνών/κρατών; Αλλά και στη χώρα μας δεν διαδραματίζεται πάλι το πρόβλημα επιβίωσής της, οικονομικής –επειδή δεν έγιναν οι αναγκαίες «εξελικτικές» προσαρμογές όταν έπρεπε καθώς θυσιάστηκαν στον βωμό του πολιτικού κόστους –και συνακόλουθα γεωστρατηγικής, αν θα είναι δηλαδή μια χρήσιμη χώρα για τους στρατηγικούς εταίρους της, έχοντας και τα ανάλογα οφέλη; Ετσι όμως δεν οδηγηθήκαμε σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, «ρυμουλκούμενοι» ταυτόχρονα από τα κερδηθέντα πολιτικο-οικονομικά πλεονεκτήματα άλλων εθνών/κρατών, κυρίως της Γερμανίας εν προκειμένω, που «έτρεχαν» πολύ γοργότερα στον «κυλιόμενο τάπητα της πολιτικής»;

Σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι «επιβίωσης» είχε βρεθεί η χώρα, λ.χ., και στο τέλος της δεκαετίας του ’40, αλλά βρήκε τον δρόμο της μέσα από τα κοινωνικο-πολιτικά αντανακλαστικά της, παίρνοντας τον δρόμο προς το δυτικό «πολιτικό οικοσύστημα». Τι κάνουμε όμως σήμερα; Αυτό που μας διδάσκει η «υπόθεση της κόκκινης βασίλισσας» μήπως πρέπει να το εμπεδώσουμε; Να «τρέξουμε», δηλαδή, περισσότερο, ως χώρα, στον επιταχυνόμενα κυλιόμενο πολιτικό ευρωπαϊκό τάπητα για να κερδίσουμε τις χαμένες προσαρμογές μας, οικονομικές, πολιτικές αλλά και εθνικές; Αυτή όμως την αναποφασιστικότητα τόσων χρόνων, που τη βούλιαζαν πιο βαθιά οι αυτιστικές κομματικές και στείρες πολλές φορές συνδικαλιστικές αντιπαραθέσεις, την πληρώνουμε σήμερα πανάκριβα∙ και ο κόσμος δίκαια αντιδρά και ετεροκαθορίζεται ελπίζοντας ότι θα ξανάρθουν οι Γερμανοί, «φιλάνθρωποι» πια μετά τις εκλογές τους, να μας σώσουν!

Η σκληρή πολιτική/κοινωνική πραγματικότητα όμως είναι αμείληκτη∙ είναι η ουρανομήκης ανεργία, η αβάστακτη ταπεινωτική φτώχεια πρόσφατα νοικοκυραίων, η προσβλητική εθνική απαξίωση, ο ακατανίκητος φόβος της θανατηφόρας πια βίας∙ όλα τροφοδοτούντα τον υπάρχοντα τα τελευταία δύο-τρία χρόνια υπόγειο κοινωνικό εμφύλιο, μετατρέποντάς τον σιγά αλλά σταθερά σε αιματηρό. Και όλοι ελπίζουμε τώρα να φθάσει επιτέλους το «τρένο της ανάπτυξης». Για ποια ανάπτυξη όμως μιλάμε; Με σχέδιο ή με αποσπασματικές προσπάθειες; Με καταπολέμηση της ανεργίας ή με πλουτισμό μόνο ολίγων; Ας μην ξεχνάμε ότι στη δεκαετία του ’50 είχαμε πολύ υψηλή ανάπτυξη αλλά και πολύ υψηλή φτώχεια ταυτόχρονα με πολλά οικονομικο-πολιτικά «τζάκια» να αναδύονται τότε.

Ζητείται λοιπόν κατεπειγόντως εθνικό, συναινετικό εν πολλοίς, σχέδιο ανάπτυξης∙ και δεν αρκούν οι κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι πάμε καλά και οσονούπω εξερχόμαστε του μνημονίου∙ ούτε εξυπηρετούν την παλινόρθωση της χώρας οι πολύφωνες αντιπολιτευτικές κορόνες όταν καταντούν αυτοσκοπός. Υπάρχει λοιπόν τέτοιο σχέδιο; Αν όχι, πρέπει να εφευρεθεί και να εξηγηθεί τεκμηριωμένα∙ διότι, αν διαψευσθούν και πάλι οι κυβερνητικές αισιοδοξίες και πάμε σε νέα μέτρα, η ημιλιπόθυμη κοινωνία μας, που χρειάζεται κατεπειγόντως ανάσες, θα παραδοθεί στο μοιραίο της πτώσης από τον κυλιόμενο ευρωπαϊκό πολιτικό τάπητα.

Αν όμως «επιθυμούν» οι τροϊκανοί δανειστές μας να «τρέχουμε κοπιωδώς» για τα επόμενα 15-20 χρόνια, χωρίς να βιάζονται να γίνει το «λογιστικό» εν πολλοίς χρέος μας τάχα βιώσιμο, χωρίς ουσιαστική δηλαδή βοήθεια, προκειμένου να μας «ελέγχουν», τι πράττουμε; Πρώτοι οι πολιτικοί να κατανοήσουν πως δεν εξυπηρετούν τη χώρα οι προσωπικές αρχηγικές φιλοδοξίες τους που θα σώσουν τη χώρα! Γι’ αυτό η αναγκαιότητα αυτή τη δύσκολη ώρα είναι η ενσυνείδητα ανυποχώρητη προσπάθεια όλων να αποδεχθούν την ιδέα συνεργασιών, αμοιβαίων υποχωρήσεων και αξιοπρεπών συμβιβασμών, προσαρμοστικών κινήσεων δηλαδή όλων των πολιτικών μερών, τα οποία πρέπει να «μάθουν» να «μιλούν» με έργα και όχι με «πολιτικά έπεα πτερόεντα» –για να εξελιχθεί η χώρα σε βιώσιμο οργανισμό, αξιοπρεπής και αδέσμευτη. Μετά θα υπάρξει χρόνος για διαπληκτισμούς.

Αλλά και πολλοί πολίτες που πιστεύουν αφελώς διάφορα νεφελώδη υποσχόμενα μετακινούμενοι ένθεν κακείθεν, προκρίνοντας απελπισμένα κομματικούς σχηματισμούς «εκ περιτροπής», να αφυπνισθούν∙ διότι μπορεί κάποια σπυριά να γίνουν καρκινικά και να σκοτώσουν τη δημοκρατία μας. Γι’ αυτό πρέπει να κατανοηθεί από όλους καλά το «μάθημα της κόκκινης βασίλισσας», όσο υπάρχει ακόμη χρόνος. Διαφορετικά η πρώην «κόκκινη» Μέρκελ και νυν «βασίλισσα» της Ευρώπης θα συνεχίσει να μας «διδάσκει» με το ραβδί της Κίρκης.