Τον παρακολουθούσα και έτριβα τα μάτια μου. Δεν το πίστευα. Ηταν ταραγμένος, ναι. Αλλά μιλούσε ήρεμα και προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν πιο ορθολογιστής μπορούσε απαντώντας σε ερωτήσεις πανικόβλητων δημοσιογράφων. Τι περιέγραφε; Το πώς του περιέγραψαν την δολοφονία του ίδιου του γιου του.

Απαντούσε απανωτές ερωτήσεις για τον ίδιο του τον γιο που δεν ζούσε πια, τον Παύλο Φύσσα. Το θύμα της ανομολόγητης δολοφονίας στην Αμφιάλη.
Ηταν τέτοια η ψυχραιμία του πατέρα που στην αρχή νόμιζα ότι είναι ένας απλός περαστικός ο οποίος έτυχε να δει το περιστατικό. Όμως ήταν ο ίδιος ο πατέρας. Οσο το σκέφτομαι τρελαίνομαι.
Υποκλίνομαι σε αυτόν τον άνθρωπο. Τον προσκυνώ με όλο μου το είναι. Γιατί θα πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη ψυχή, τεράστια αξιοπρέπεια και τρομαχτική γενναιοδωρία ώστε να διατηρήσεις σε τέτοιο βαθμό την ψυχραιμία σου μπροστά στον ύστατο χαμό. Τον χαμό του παιδιού σου.
Και ίσως με αυτόν τον τρόπο του, αυτός ο άνθρωπος, ο πατέρας, χωρίς να το ξέρει, ή να το ξέρουμε, να δίνει σε όλους μας κάποιο μάθημα.