Η κοινωνική διαβίωση μέσα σε δημοκρατικά πλαίσια είναι ένα εξαιρετικά περίπλοκο ζήτημα. Προϋποθέτει μια πολιτική συνοχής και αλληλεγγύης. Ομάδες του πληθυσμού και περιοχές πρέπει ισότιμα να συμμετέχουν στη διεκδίκηση της συλλογικής ευημερίας.
Ισότιμα βέβαια δεν σημαίνει ίσα. Η επαγγελματική ιεραρχία και η αμοιβή της εργασίας ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός είναι προϋπόθεση και στοιχειώδες κίνητρο για την αναζήτηση εργασίας και την κοινωνική κινητικότητα. Οταν όμως οι ανισότητες μεγαλώνουν υπερβολικά και δεν υπάρχουν δίχτυ ασφαλείας για τους λιγότερο καλούς ή τους περισσότερο άτυχους και μηχανισμοί εξομάλυνσης των τριβών που δημιουργεί ο οικονομικός κύκλος, τότε αυξάνονται οι εντάσεις. Η κοινωνική αλληλεγγύη χαλαρώνει και η νομιμοποίηση της πολιτικής εξουσίας δυσχεραίνεται. Είναι φανερό ότι όσα προαναφέραμε συγκροτούν, όταν συνυπάρχουν, την πεμπτουσία μιας ελεύθερης και ανοιχτής κοινωνίας.
Η δημοκρατία όμως ως πολίτευμα είναι εξαιρετικά απλή υπόθεση. Κατ’ αρχάς είναι μία και οτιδήποτε την προσδιορίζει «ταξικά», γεωγραφικά ή ιστορικά την αναιρεί. Η δημοκρατία είναι ή δεν είναι!
Σημαίνει ότι η πλειοψηφία, όποια και αν είναι αυτή, είτε μας αρέσει είτε όχι, κυβερνά και η μειοψηφία βεβαίως διατηρεί τα προστατευμένα δικαιώματα της αντίρρησης, της διαμαρτυρίας, της εκδήλωσης φρονημάτων, της ελευθερίας έκφρασης απόψεων, της ελεύθερης κυκλοφορίας, της συγκρότησης ενώσεων προσώπων, της ελευθερίας του εμπορεύεσθαι και του επιχειρείν, της ελευθερίας διάθεσης της εργατικής δύναμης και, τέλος, της ελευθερίας που αφορά την προσωπική σφαίρα του καθενός και της ελευθερίας συνειδήσεως. Οι μωροφιλόδοξοι, αποτυχημένοι και κομπλεξικοί γραφειοκράτες δεν αποδέχονται τη λαϊκή ετυμηγορία. Την απόρριψή τους από την πλειοψηφία την αποδίδουν στη χειραγώγηση των «μαζών», στις παρεμβάσεις ξένων παραγόντων, στην επιρροή του κεφαλαίου επί των μέσων ενημέρωσης κ.ο.κ. Υποβαθμίζουν την ικανότητα του πολίτη να κρίνει, υποτιμούν τον μέσο άνθρωπο και αυτοαναγορεύονται σε φωτισμένη πρωτοπορία.
Οσες φορές τέτοιου είδους ομάδες πήραν την εξουσία, όπως στη ναζιστική Γερμανία, στη φασιστική Ιταλία ή στη Σοβιετική Ενωση, έβγαλαν κυριολεκτικά τα απωθημένα τους εγκαθιστώντας δικτατορίες και ρίχνοντας τους λαούς στις πιο άγριες συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ήταν δυνατόν να φανταστεί ο άνθρωπος της σύγχρονης εποχής.
Οι αιματοβαμμένες αυτές κομματικές γραφειοκρατίες, φασίστες και κομμουνιστές, έχουν ευτυχώς καταργηθεί από τον αμείλικτο ρουν της Ιστορίας προς τα εμπρός. Σε όλη την οικουμένη, ακόμη και εκεί που κυβερνούν κατ’ όνομα κομμουνιστικά κόμματα, όπως στην Κίνα και στην Κούβα, η εισαγωγή βαθμιαία όλο και περισσότερων ελευθεριών, αρχίζοντας από τη σφαίρα των οικονομικών σχέσεων, είναι μια πραγματικότητα.
Υπάρχει μόνο μία χώρα στον κόσμο, η αγαπημένη μας πατρίδα, η Ελλάδα, όπου θεωρητικοποιείται και σήμερα η άρνηση της δημοκρατικής γνησιότητας. Κόμματα που θεωρούν ότι «νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη» και ότι έχουν απεριόριστο δικαίωμα να ασκούν ψυχολογική και ιδεολογική τρομοκρατία φτάνοντας ως τις βιαιοπραγίες εναντίον όσων δεν συμφωνούν μαζί τους υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Και τα κόμματα αυτά, είτε μαύρα είναι είτε κόκκινα, γιατί ως προς την ουσία δεν διαφέρουν, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: φαντασιώνονται ελπίζοντας ότι θα έρθει μια νέα εποχή ανωμαλίας, ότι θα τους επιτραπεί να παραβιάζουν τη δημοκρατική νομιμότητα όλο και περισσότερο ως την οριστική κατάργησή της.
Τα κόμματα αυτά δεν σέβονται ούτε τις πλειοψηφίες που εκφράστηκαν στις πρόσφατες εκλογές ούτε τους αντιπροσώπους των πολιτών που δεν τους ψήφισαν. Διακηρύττουν την πρόθεσή τους με τον τραμπουκισμό και τη συστηματική κινητοποίηση ομάδων κρούσης να αφαιρέσουν το δικαίωμα της επαφής των αντιπάλων τους με τον λαό. Στους επαγγελματικούς χώρους εκτρέπουν δημόσια καταστήματα από τη χρήση που προβλέπεται για αυτά, υπονομεύουν και διενεργούν πράξεις συστηματικής δολιοφθοράς εναντίον όποιου τομέα της οικονομίας μπορεί να δείξει σημεία αναγέννησης, οδηγούν το κεφάλαιο σε πανικόβλητη φυγή και επιχαίρουν για την αύξηση του αριθμού των ανέργων που θέλουν μέσα από την εξαθλίωση να στρατολογήσουν στις αδιέξοδες ανατρεπτικές επιχειρήσεις τους.
Η δημοκρατία αναγνωρίζει στους αντιπάλους της το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης ανατρεπτικών για το πολίτευμα ιδεών. Πρέπει όμως να ανέχεται τη λειτουργία δημοσιοϋπαλληλικών οργανώσεων που καλούν μαθητές σε εξέγερση με το εμφυλιοπολεμικό σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί»; Οταν «αυτοί» είναι η κυβέρνηση της χώρας και η νόμιμη πλειοψηφία της Βουλής. Μήπως άρχισε τελικά ο πολυπόθητος για μερικούς τρίτος γύρος;
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ