Η ελληνική εξωτερική πολιτική μοιάζει με τον τρελό του χωριού. Επί μια εικοσαετία παριστάνει ότι η γειτονική χώρα δεν έχει όνομα. Τι κι αν το συνταγματικό όνομα έχει αναγνωριστεί από τη Ρωσία, από τις ΗΠΑ, από την Κίνα, από το Ηνωμένο Βασίλειο. Τι κι αν περί τις 130 χώρες έχουν συνάψει διπλωματικές σχέσεις χωρίς να θέτουν ζήτημα επιθετικού προσδιορισμού. Η «Μακεδονία» αποτελεί εθνική εμμονή και τούτο επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος είπε ξανά του Μάθιου Νίμιτς ότι δεν αποδέχεται ως βάση για διαπραγμάτευση την πρόταση «Άνω Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Ο υπουργός Εξωτερικών έχει δικούς του λόγους που αρνείται, λόγους που δεν σχετίζονται, ίσως, με την παγκόσμια πραγματικότητα. Αν αποδεχτεί επισήμως την αλήθεια, ότι δηλαδή όλος ο ντουνιάς αποκαλεί «Μακεδονία» τη νότιο Γιουγκοσλαβία, κινδυνεύει. Κατ’ αρχάς θα τον δαγκώσει ο Άνθιμος. Στη συνέχεια θα λυντσαριστεί στην πόλη του που φημίζεται για τον πατριωτισμό της. Αν δηλαδή ο Βενιζέλος έπαιρνε τη σοβαρή απόφαση να κλείσει το θέμα της ονομασίας, θα έκλεινε ταυτόχρονα και την πολιτική του σταδιοδρομία. Εχει κι αυτό τη βαρύτητά του στις όποιες τοποθετήσεις.
Ο υπουργός Εξωτερικών συναντήθηκε με τον απεσταλμένο του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών στο πλαίσιο τριήμερων επαφών για το ζήτημα της ακατονόμαστης χώρας – ακατονόμαστης στα καθ’ ημάς. Η ελληνική πλευρά θα προχωρήσει τις διαπραγματεύσεις με την προϋπόθεση να μην περιλαμβάνουν επιθετικό προσδιορισμό επί του γεωγραφικού όρου «Μακεδονία». Δηλαδή δεν θα προχωρήσει καθώς κάτι τέτοιο αποκλείεται.
Ο δεύτερος όρος είναι να ενταχθούν οι συζητήσεις στο πλαίσιο του erga omnes. Τι σημαίνει αυτό: δεν μας αρκεί που αποσύρουν οι γείτονες το προσδιορισμό στις ελληνικές επαφές. Θέλουμε μια λύση για όλο τον πλανήτη. Υπάρχει τρόπος να γίνει και αυτό. Θα πάει ο Βαγγέλης στην Αμερική και θα πει: «άκου Μπαράκ, δεν θέλω ούτε Άνω ούτε Πέρα ούτε Δώθε Μακεδονία. Θα πάμε στην εποχή προ Τίτο, θα αποκαλέσουμε τη γειτονική χώρα Vardarska Banovina, Διοίκηση του Βαρδάρη». Ο Μπαράκ χωρίς να απαντήσει, θα σηκώσει το ακουστικό και θα πει: «Βλαντίμιρ έχουμε μια ιδέα, εδώ με τον Βαγγέλη…». Αυτό είναι το βαθύ νόημα του erga omnes και είναι απολύτως κατανοητό από τον τρελό του χωριού.
Για να σοβαρευτούμε. Η ελληνική διπλωματία έχει υποστεί μια ήττα. Οσο πιο γρήγορα το αποδεχτεί, τόσο καλύτερα θα μπορέσει να προχωρήσει στα υπόλοιπα. Για το σκοπιανό με την ατελέσφορη πολιτική της τελευταίας εικοσαετίας το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να περνά ο χρόνος. Και ο χρόνος είναι υπέρ της Διοίκησης του Βαρδάρη την οποία όλοι γνωρίζουν ως «Μακεδονία».
