Θα μεταφέρω μια συζήτηση της γειτονιάς επειδή και οι μαρτυρίες έχουν την αξία τους. Συνάντησα μια φίλη και τη ρώτησα πως πάει η δουλειά. Μου απάντησε ότι την προηγούμενη εβδομάδα έκανε καθαριότητα και μάλιστα ανέλαβε τις τουαλέτες. Επιπλέον κουβάλησε με τους συναδέλφους της 2 τόνους βιβλία. Βρήκαν ένα καροτσάκι σούπερ μάρκετ και κατέβασαν την πραμάτεια από το φορτηγό. Η φίλη δεν είναι καθαρίστρια ούτε αχθοφόρος. Είναι καθηγήτρια σε δημόσιο σχολείο. Δεν είχε ύφος διαμαρτυρίας η περιγραφή της: όλα αυτά είναι μέρος της ρουτίνας.
Εχω κι άλλες ιστορίες καθηγητών, παιδικών φίλων, που ζουν διασκορπισμένοι στην επικράτεια. Ιστορίες από εκδρομές όπου κουβαλούσαν τις εκθέσεις για να τις διορθώσουν, ιστορίες μετακομίσεων της τελευταίας στιγμής, ιστορίες με αφραγκιές. Πρόκειται για άτομα συνειδητοποιημένα, που πιστεύουν στη δημόσια εκπαίδευση και δίνουν στους μαθητές τους περισσότερα από όσα υπαγορεύει το πρόγραμμα. Αυτοί οι καθηγητές αντιμετωπίζουν σήμερα την πλήρη απαξίωση. Το υπουργείο Παιδείας συνεχίζει μια συγκεκριμένη πολιτική: αναδεικνύει τις παθογένειες σαν να είναι ο κανόνας. Αν δηλαδή υπάρχει σε κάποιο νομό ένας γυμναστής που διδάσκει 4 ώρες την εβδομάδα, εκδίδεται ανακοίνωση που δημιουργεί εντυπώσεις.
Πέρα από τις προσωπικές εντυπώσεις υπάρχει και ο δημόσιος διάλογος. Αυτό που διαπιστώνουμε μέσα περιοδικά του κλάδου, μέσα από ιστοσελίδες και τα σχετικά φόρουμ είναι ότι γίνεται αυτοκριτική και υπάρχουν συγκροτημένες προτάσεις για να γίνει ανταγωνιστικό το δημόσιο σχολείο. Δεν βλέπουμε όμως την ίδια στάση στα συνδικαλιστικά όργανα. Η ΟΛΜΕ είναι η φωλιά της γκρίνιας και της αντίρρησης. Εχει πάντα έτοιμο το «όχι» και πάντα έτοιμη την πρόταση για απεργία. Καμία δημιουργική παρέμβαση. Με τις παρούσες συνθήκες είναι σίγουρα δύσκολο να καταθέσει μια εναλλακτική ιδέα: οι δημόσιοι υπάλληλοι απολύονται. Εντούτοις υπάρχουν περιθώρια να διατηρηθεί ο χαρακτήρας των καθηκόντων. Η διδασκαλία δεν είναι δουλειά, είναι λειτούργημα.
Σήμερα συνεδριάζει η ΟΛΜΕ για να πάρει την τελική απόφαση σχετικά με το ενδεχόμενο απεργιακών κινητοποιήσεων στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, με τη συντριπτική πλειοψηφία των ΕΛΜΕ να έχουν ταχθεί υπέρ των κινητοποιήσεων των καθηγητών. Απεργία διαρκείας, πενθήμερες επαναλαμβανόμενες ή 48ωρες είναι αυτά που συζητιούνται. Να κλείσουν τα σχολεία από την πρώτη μέρα. Να χαθεί η χρονιά για να σωθεί το σχολείο, να σωθεί η εκπαίδευση. Καμία αντίρρηση. Αρκεί κάποια στιγμή να μάθουμε πως οραματίζεται το σχολείο η ΟΛΜΕ. Να μάθουμε τι είναι αυτό που θέλει και όχι τι είναι αυτό που δεν θέλει.
Οι συνδικαλιστές της ιδιωτικής εκπαίδευσης, της ΟΙΕΛΕ, έχουν προτάσεις πολύ συγκεκριμένες για το ελληνικό σχολείο. Ζητούν να αυξηθούν οι ώρες διδασκαλίας και να σχολούν να παιδιά πιο αργά ώστε να κάνουν περισσότερα μαθήματα – καλλιτεχνικά και τέτοια. Ζητούν στο λύκειο να είναι περισσότερα τα μαθήματα επιλογής και να καταργηθούν οι κατευθύνσεις. Θέτουν μια βάση διαλόγου, κάτι λένε. Η ΟΛΜΕ δεν λέει τίποτε. Ποιος φταίει για τούτο; Μα οι ίδιοι οι καθηγητές, που ενώ διαμαρτύρονται ότι οι συνδικαλιστές δεν τους εκπροσωπούν, επιδεικνύουν νωθρότητα. Δεν πάνε σε συνελεύσεις, δεν ψηφίζουν στις εκλογές τους. Αποφασίζει μια αποφασισμένη μειοψηφία μου μπαίνει στον κόπο να συνδικαλιστεί.