TO BHMA –LE MONDE
Στο σημείο που βρισκόμαστε, ύστερα από 110.000 νεκρούς και δύο εκατομμύρια πρόσφυγες, μετά την σφαγή της 21ης Αυγούστου και τα διόμιση χρόνια που περάσαμε κλείνοντας τα μάτια σε έναν πόλεμο εναντίον αμάχων που πηγαίνει από αγριότητα σε αγριότητα, οκτώ μέρες πάνω οκτώ μέρες κάτω δεν κάνουν μεγάλη διαφορά στη Συρία. Ισως ο πρόεδρος Ομπάμα να μην έχει άδικο που αποφάσισε να καθυστερήσει, προσπαθώντας να συσπειρώσει το Κογκρέσο πίσω από την απόφασή του να πλήξει τη Δαμασκό και να της προσδώσει την μεγαλύτερη δυνατή δημοκρατική νομιμοποίηση.
Αυτό θα του δώσει τον χρόνο να απαντήσει σε όσους θεωρούν ότι η στρατιωτική δράση θα «αποσταθεροποιήσει την περιοχή»: μα δεν είναι ήδη αποσταθεροποιημένη; Υπάρχει χειρότερη πηγή αποσταθεροποίησης από ένα καθεστώς που κατέχει τέτοια όπλα και είναι αποφασισμένο να τα χρησιμοποιήσει;
Αυτό θα του δώσει τον χρόνο να απαντήσει στην περίεργη αντίρρηση όσων, ντοπαρισμένοι από την καθεστωτική προπαγάνδα, βλέπουν στον Μπασάρ αλ-Ασαντ ένα «ανάχωμα κατά του ισλαμισμού». Ανάχωμα κατά του ισλαμισμού ο σύμμαχος του Ιράν των αγιατολάχ; Ανάχωμα κατά του ισλαμισμού το καθεστώς που, επί σχεδόν 15 χρόνια, φιλοξενούσε το πολιτικό αρχηγείο της Χαμάς, του παλαιστινιακού παρακλαδιού των Αδελφών Μουσουλμάνων;
Ισως αυτό που παρουσιάζεται παντού σαν υποχώρηση να αποδειχθεί μια ικανή κίνηση τακτικής.
Αλλά υπάρχει ένας όρος για τούτο.
Υπάρχει ένας όρος προκειμένου ο χρόνος που αφήνεται για συζήτηση και σκέψη να φέρει καρπούς και να μην στραφεί εναντίον των προέδρων των ΗΠΑ και της Γαλλίας.
Ο όρος αυτός είναι να κάνουμε το παν προκειμένου να μην αφήσουμε το συριακό καθεστώς και τους συμμάχους του να εκμεταλλευτούν, και εκείνοι, αυτή την καθυστέρηση ώστε, ενώ θα διασκορπίζουν τα κανόνια και θα θάβουν τα διοικητήρια, παράλληλα να εντείνουν την πλύση εγκεφάλου και να συσκοτίζουν ακόμη περισσότερο τα πνεύματα.
Διότι υπάρχει ένας σύμμαχος του Ασαντ που θα επωφεληθεί, τις προσεχείς ημέρες, από ένα ανέλπιστο βήμα για να επιχειρηματολογήσει υπέρ του καθεστώτος.
Ο σύμμαχος αυτός είναι ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Και το βήμα είναι η σύνοδος του G20 που πραγματοποιείται στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου στην Αγία Πετρούπολη και της οποίας θα είναι ο οικοδεσπότης.
Καθώς ο κ. Πούτιν δεν είναι θιασώτης της αντικειμενικής αναζήτησης της αλήθειας, είναι μάλλον απίθανο ότι η σύνοδος αυτή θα παίξει τον συνήθη ρόλο της ενός φόρουμ ελεύθερης συζήτησης.
Χειρότερα ακόμη, αφού στην παρούσα κρίση ο κ. Πούτιν είναι περισσότερο από σύμμαχος καθώς αυτός είναι που προμήθευσε τα όπλα στο συριακό καθεστώς και, αναμφίβολα, τη φόρμουλα των χημικών, ανάμεσα στις μεγαλοπρεπείς εκδηλώσεις και την επίδειξη δύναμης που θα επιβάλει στους καλεσμένους του, αυτός ο κορδωμένος πρώην καγκεμπίτης θα περάσει χονδροειδώς ότι θα ήταν καλό να απαλλάξουμε τους σύρους από άλλα μακελειά.
Εν αναμονή των πληγμάτων που μας διαβεβαιώνουν ότι θάρθουν την επομένη της 9ης Σεπτεμβρίου, δηλαδή μόλις λίγες μέρες μετά τους εορτασμούς, δεν υπάρχει κάτι το ενοχλητικό στο γεγονός και μόνο ότι οι κκ. Ομπάμα και Ολάντ δειπνούν σαν να μη συμβαίνει τίποτε στο τραπέζι αυτού του πολεμοχαρή που μόλις παρέδωσε στο καθεστώς πυραύλους οι οποίοι, μόλις φθάσει η μέρα, θα προσπαθήσουν να πλήξουν τα μαχητικά τους ελικόπτερα και αεροπλάνα;
Για όλους αυτούς τους λόγους θα ήταν λογικό ο Μπαράκ Ομπάμα να φθάσει ως το τέλος της άσκησης σύνεσης που επέβαλε στον εαυτό του και, λόγω των περιστάσεων, στον γάλλο ομόλογό του: να πάει στη Αγία Πετρούπολη, ναι, αλλά για να ανατρέψει την ατζέντα της συνόδου βάζοντας το ζήτημα της Συρίας στην καρδιά της που, χωρίς αυτό, θα έχει μια ανυπόφορη μυρωδιά αερίου. Απαιτώντας για παράδειγμα ένα σκληρό τετ-α-τετ το οποίο ο επικεφαλής του Κρεμλίνου γνωστοποίησε ότι δεν επιθυμεί αν και χωρίς αυτό η όλη συνάντηση μοιάζει με φάρσα. Και αν ο Πούτιν επιμείνει, αν επιβεβαιωθεί ότι δεν θεωρεί την συνάντηση παρά σαν παρά μια ευκαιρία για να παρελάσει, να θριαμβεύσει, ίσως ακόμη και να επωφεληθεί της θέσης ισχύος του οικοδεσπότη για να πείσει όσους από τους συμμάχους μας παραμένουν αναποφάσιστοι, για να ταπεινώσει, με μια λέξη, για μια ακόμη φορά, την διεθνή κοινότητα που περιφρονεί, θα ήταν ίσως λογικό, ναι, να πάρουμε το ρίσκο να αναβάλουμε την συνάντηση.
Ζητήθηκε από τον λαό της Συρίας να κάνει υπομονή οκτώ ακόμη μέρες προτού δικαιωθεί. Με αυτή την έννοια, και το G20 μπορεί να περιμένει.