Αύγουστος: Μια ήσυχη Αθήνα που, στους γηγενείς που παραμένουν στο Άστυ, θυμίζει για λίγο τον παλιό καλό της εαυτό. Αντίθετα, στα νησιά μας οι τουρίστες διαγκωνίζονται για μετακίνηση, στέγη και φαγητό. Στους ξένους επισκέπτες που μεγιστοποιούνται τον Αύγουστο προστίθενται και οι δικοί μας. Η ανεπιθύμητη εποχικότητα του τουρισμού μας οξύνεται. Γίνεται χαμός για να βολευτούν όλοι, πράγμα που ρίχνει αναγκαστικά το επίπεδο της εξυπηρέτησης και ανεβάζει τις τιμές και τη φοροδιαφυγή. Δεν βρίσκεις ή δεν μπορείς να επιλέξεις δωμάτιο, ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και μηχανάκι, θέση στο φέρυ μπώτ.
Είμαστε μια χώρα που επιβιώνει σε μεγάλο βαθμό χάρη στον τουρισμό της. Γιατί λοιπόν να μην κάνουμε το αυτονόητο: Οι άδειες διακοπών των Ελλήνων να δίνονται κυρίως τον Ιούλιο και ο Αύγουστος να είναι πιό πολύ για τους ξένους επισκέπτες. Με τον τρόπο αυτό θα ομαλοποιούνταν οι μετακινήσεις, θα βελτιωνόταν η κάθε είδους εξυπηρέτηση, θα περιοριζόταν η «αρπαχή» στις τιμές και οι έλεγχοι θα ήσαν ευκολότεροι. Επί πλέον, τον Ιούλιο οι μέρες έχουν μεγαλύτερη διάρκεια και αυτό είναι υπέρ του επισκέπτη. Αλλά και το πολυδιαφημιζόμενο γαλήνιο ύφος του νησιώτικου τοπίου μας δεν θα διαψεύδονταν παταγωδώς από το συνωστισμό και τη βαβούρα.
Θα υπάρξουν βέβαια κάποια μικρά τεχνικά κωλύματα, κυρίως για τις επιχειρήσεις που συνεργάζονται με το εξωτερικό, που είναι όμως, κατά τη γνώμη μου, αντιμετωπίσιμα. Πιό δύσκολα θα υπερνικηθεί η τάση του Ελληνικού λαού να μην αλλάζει εύκολα συνήθειες!
