Κάποτε το Τολό έσφυζε από κόσμο. Στη δεκαετία του 1980 ήταν ένα από τα πιο in μέρη της Αργολίδας, αν όχι ολόκληρης της Πελοποννήσου. Σημείο στο χάρτη για τους «επιδρομείς» της Επιδαύρου που ήθελαν να «κλέψουν» μια βραδιά παραπάνω οπότε εκεί διανυκτέρευαν. Μπάνιο, φύση, θέα αλλά και υπέροχα σημεία για εξόδους. Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνη την εποχή στο Τολό; Rainbow, Sunrise, Johnny’s Bar, Memory, Γορίλας.
Το χρήμα έρεε άπλετο. Το ίδιο και η όρεξη για δουλειά.
Σήμερα τι υπάρχει άραγε στο Τολό; Oxι πολλά. Αν περάσεις από εκεί θα νιώσεις απέραντη θλίψη. Το μέρος είναι ξεπεσμένο, ξεχασμένο, γερασμένο και μίζερο. Ζει από το Σαββατοκύριακα.
Μαθαίνω από ανθρώπους της περιοχής ότι το Τολό, είναι ένας τόπος που κατάφερε σπαθί του να… διώξει μόνος του κόσμο. Τους παλιούς πελάτες του. Τους Αγγλους, τους Γάλλους και τους Γερμανούς μεμονωμένους τουρίστες που έδωσαν την θέση τους στον φτηνό τουρισμό των πακέτων των 100 ευρώ. Με φακές και φασολάδα για δείπνο. Σήμερα, το Τολό είναι ένας καλός τόπος για να αγοράζουν ελιές και οπωρικά και να τις πηγαίνουν πίσω στην πατρίδα τους!
Ενδεχομένως η σαλάτα Ξου που κυκλοφορεί σαν έκφραση στο Τολό να μην είναι χαρακτηριστικό μόνον του Τολού αλλά να κυκλοφορεί σε ολόκληρη την Ελλάδα. Ξού όπως ξένος. Η διαφορά είναι τρία ευρώ. Οκτώ κάνει η ξου, πέντε η ελληνική. Με αυτή την μπακαλίστικη νοοτροπία σήμερα, μπορείς να πας μπροστά;