Ηλθε, μας είπε να κάτσουμε καλά για να μην… κινδυνεύσουμε, έκανε μια χαρά την προεκλογική δουλειά του και απήλθε ως… ευρωκαίσαρας ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, ο αρχιτέκτονας της κρίσης Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – και, για να μην υπάρξει και καμία παρεξήγηση, έσπευσε την επομένη και η Αγκελα Μέρκελ να κόψει επίσης το βήχα όσων οραματίζονται ακόμα μεταβολές στη γερμανική πολιτική…
Ο Σόιμπλε λειτούργησε για πολλοστή φορά όπως αναμενόταν, όπως ακριβώς αρμόζει σε συμμάχους, εταίρους και φίλους. Ηλθε σε μία Ελλάδα διαλυμένη όχι τόσο από το ίδιο της το χρέος, αλλά από τη διαχείρισή του που εκείνος με σιδηρά χείρα τα τέσσερα τελευταία χρόνια επέβαλε δήθεν για να «διασώσει» την «ευρωπαική» Ελλάδα.
Ομως, θα πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι η Ελλάδα έγινε πρώτα ατλαντική και μετά «ευρωπαική» χώρα. Και ως ατλαντική ήταν που κατάφερε να γίνει τελικά και «ευρωπαική», υπό την έννοια της εισόδου της στην κοινή Ευρώπη: από το Σχέδιο Μάρσαλ άρχισε να χτίζεται ξανά, κι αυτό ήταν που επέτρεψε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1961 να φτάσει στη Συμφωνία Σύνδεσης με την τότε ΕΟΚ– όπως άλλωστε και η Γερμανία ευνοήθηκε από το ίδιο Σχέδιο περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης προκειμένου να καταστεί ισχυρό αντίπαλο δέος προς την άλλη Γερμανία, την υπό σοβιετική επιρροή.
Η αμερικανική εύνοια στη Βόννη ήταν τέτοια που η Ουάσιγκτον επέβαλε στη δεκαετία του 1950 την απαλλαγή της Δυτικής, τότε, Γερμανίας από τα βάρη των πολεμικών αποζημιώσεων και κατέστησε εφικτό το «γερμανικό θαύμα». Οι Γερμανοί όμως δεν το θυμούνται πια…
Σήμερα, πάνω από μισό αιώνα αργότερα, η Ευρώπη έχει καταστεί Γερμανική. Η πορεία αυτή περνά βίαια πάνω από μία Ελλάδα που έχει γονατίσει στην προσπάθεια τους να ελέγξουν πλήρως την ευρωζώνη με μια καθαρά εθνικιστική διαλυτική πολιτική, η οποία αξιοποιεί προς άμεσο οικονομικό, θεσμικό και πολιτικό όφελός τους την κρίση χρέους. Τίποτα δεν υπάρχει πια που να θυμίζει την παλιά «κοινή» Ευρώπη.
Αντιθέτως οι ΗΠΑ έχουν κάθε λόγο να θέλουν την Ελλάδα ισχυρή και βοήθησαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια με κρίσιμες παρεμβάσεις όταν οι Γερμανοί εκβίαζαν με τον πιο ωμό τρόπο. Ας ανοίξουμε λοιπόν με όποιο τρόπο μπορούμε το δρόμο για μια πιο ισχυρή και πιο ατλαντική Ελλάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να φύγει από την Ευρώπη: ούτε πρέπει, ούτε μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο.
Εκείνο που πρέπει και που μπορεί να γίνει είναι να πέσει και πάλι το βάρος ενεργά στον ατλαντικό προσανατολισμό, στη σχέση της με τις ΗΠΑ, που έχουν σειρά λόγων να τη δουν να πατά ξανά στα πόδια της: γεωπολιτικούς στην περιοχή, αλλά και ως προς την ρηγμάτωση της γερμανικής Ευρώπης που έχει καταστεί πλέον ουσιωδώς «εχθρική» ακόμα και προς την Ουάσιγκτον.
Τώρα που ο Σόιμπλε έφυγε (δυστυχώς όχι και η πολιτική του) αλλά ο Αμερικανός ομόλογός του Τζακ Λιου έρχεται , είναι η κατάλληλη ημέρα για να ξεκινήσει μια τέτοια πορεία. Η Ελλάδα πάντα κέρδιζε όταν ταύτιζε τα συμφέροντά της με τη Δύση. Και πάντοτε ζούσε τραγωδίες όταν το Βερολίνο «ενδιαφερόταν» θερμά γι αυτήν.
Ας το καταλάβει επιτέλους η κυβέρνηση και ας κάνει , έστω και τώρα, ότι μπορεί και δεν μπορεί για να ξεφύγει και η ίδια και η χώρα από το στραγγαλιστικό εναγκαλισμό των Γερμανών. Ας σταματήσει αυτό το παραμύθι περί γερμανικής αλληλεγγύης και ας κάνει ότι μπορεί για να ξεκινήσει, το γρηγορότερο δυνατό, από την ατλαντική Ελλάδα το ξήλωμα της γερμανικής Ευρώπης.
