Το Βήμα, The New York Times
Κατά κάποιον τρόπο η αθωωτική απόφαση στη δίκη του Τζορτζ Ζίμερμαν για τη δολοφονία του 17χρονου Τρέιβον Μάρτιν ήταν πιο ισχυρή από ό,τι θα ήταν μία καταδικαστική απόφαση. Ήταν η τέλεια κατάληξη σε μία ιστορία που καθιστά εμφανή τον βαθμό που το σύστημα δικαιοσύνης μας στις ΗΠΑ – τόσο το ηθικό όσο και το νομικό – πρόδωσε τον Μάρτιν και την οικογένειά του. Αυτό το σύστημα άρχισε να τον προδίδει πολύ πριν από τη μοιραία νύχτα.
Το σύστημα τον πρόδωσε, όταν καταρτίζονταν οι νόμοι για την αυτοάμυνα, επιτρέποντας στον δράστη να ισχυριστεί ότι βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα στη διάρκεια μίας φιλονικίας, χωρίς να κριθεί ένοχος για τον ρόλο που διαδραμάτισε στα γεγονότα που οδήγησαν εκεί. Τον πρόδωσε επίσης, εξαιτίας της δυσανάλογης βίας που ο ίδιος και οι εθελοντές ασφαλείας της γειτονιάς μπορούσαν νόμιμα να χρησιμοποιήσουν σε μία φιλονικία – ο Ζίμερμαν μπορούσε νομίμως να οπλοφορεί, ενώ ο Μάρτιν, που ήταν ανήλικος, δεν μπορούσε.
Το σύστημα τον πρόδωσε όταν ο, μπολιασμένος με στερεότυπα, εθελοντής ασφαλείας της γειτονιάς από την πρώτη στιγμή απέδωσε κίνητρο και πρόθεση και ποινικό μητρώο σε ένα αγόρι που απλά περπατούσε προς το σπίτι του. Τον πρόδωσε επίσης όταν η σφαίρα διαπέρασε το στήθος του και ο άνθρωπος που τον πυροβόλησε είπε ότι τον καβάλησε και του άνοιξε τα χέρια, μή επιτρέποντάς του ακόμη και να πιάσει το σημείο που πονούσε.
Το σύστημα τον πρόδωσε εκείνες τις στιγμές μετά τον πυροβολισμό που δέχθηκε, όταν γνώριζε ότι επρόκειτο να πεθάνει, αλλά λίγο πριν ξεψυχήσει δεν υπήρχε κανείς να τον παρηγορήσει ή να προσπαθήσει να τον σώσει. Τον πρόδωσε όταν η τσαπατσούλικη αστυνομία του Σάνφορντ δεν συνέλεξε και δεν διατήρησε τα στοιχεία από τον τόπο του εγκλήματος. Τον πρόδωσε επίσης όταν οι αστυνομικοί προφανώς δεν εκτίμησαν το νεκρό σώμα του αρκετά ώστε να ερευνήσουν το συγκρότημα και να βεβαιωθούν ότι κανείς δεν έψαχνε έναν έφηβο.
Το σύστημα τον πρόδωσε όταν χαρακτηρίστηκε «αγνώστων στοιχείων» και το άψυχο σώμα του έμεινε το βράδυ στα αζήτητα. Τον πρόδωσε επίσης όταν ο άνδρας που η αστυνομία βρήκε να στέκεται πάνω από το σώμα ενός νεκρού έφηβου, ο άνδρας που παραδέχθηκε ότι τον πυροβόλησε και ακόμη είχε στην κατοχή του το όπλο, οδηγήθηκε στην ανάκριση και έπειτα του επετράπη να φύγει χωρίς να συλληφθεί ή να κατηγορηθεί για κάτι.
Το σύστημα τον πρόδωσε όταν επελέγη το περιέργως ομογενές σώμα ενόρκων – που θα μπορούσαν να είναι φίλοι του Ζίμερμαν αλλά όχι του εφήβου. Τον πρόδωσε επίσης όταν όλοι στην αίθουσα του δικαστηρίου έθεσαν το ζήτημα της ρατσιστικής προκατάληψης με έμμεσο τρόπο αλλά ποτέ ευθέως. Δεν πρόκειται για έναν αξιοσημείωτο θάνατο ενός αξιοσημείωτου ανθρώπου. Δυστυχώς στην Αμερική άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους από όπλα καθημερινά. Πολλοί μοιάζουν στον Μάρτιν και έχουν γονείς που υποθετικά θρηνούν για αυτούς.
Αυτή η υπόθεση αφορά στην αξιοσημείωτη ανισότητα στο τεκμήριο της αθωότητας και στην επίδοση της δικαιοσύνης: γιατί ο Μάρτιν θεωρήθηκε ύποπτος και γιατί ο δράστης μπόρεσε να πάει σπίτι του;
Εγώ ως γονέας, ειδικά ως γονέας μαύρων έφηβων αγοριών, έχω μείνει με το ερώτημα: «Τώρα, τί λέω στα αγόρια μου;»
Ολόκληρο το σύστημα πρόδωσε τον έφηβο Μάρτιν. Γιατί να μην προδώσει και τα δικά μου παιδιά ή τα δικά σας; Αισθάνομαι ότι πρέπει να το πω στα αγόρια μου αυτό, αλλά δεν μπορώ. Είναι μία φοβερά δύσκολη συζήτηση. Έτσι κάθομαι και παρακολουθώ σιωπηλά και μερικές φορές λέω στον εαυτό μου «πάρε μια ανάσα…», επειδή συνέχεια ξεχνάω να το κάνω.