Συμμαχία του Νότου, έξοδος από το ευρώ

Τα τελευταία γεγονότα, η έκθεση του ΔΝΤ, η αποχώρηση της Gasprom από τη ΔΕΠΑ, το κλείσιμο της ΕΡΤ και η απόλυση 2.650 ατόμων ανέτρεψαν το κυβερνητικό success story και κατέδειξαν το αδιέξοδο του μονόδρομου της ευρωζώνης. Η έκθεση του ΔΝΤ δείχνει ότι δεν διδαχτήκαμε από την καταστροφική διαχείριση της κρίσης το 2009-2010 και ακολουθούμε ακόμη την ίδια ολέθρια συνταγή του σκληρού ευρώ με ακραία λιτότητα. Αυτή η συνταγή δεν δοκιμάστηκε πουθενά διεθνώς και η χώρα μας αποτελεί ένα πρωτόγνωρο πείραμα που αντιβαίνει σε όλες τις σχολές οικονομικής σκέψης. Ακόμη και το ΔΝΤ, ο φορέας των μονεταριστικών συνταγών λιτότητας της σχολής του Σικάγου του Milton Freedman, πιέζει τους Μέρκελ -Σόιμπλε να χαλαρώσουν τις ακραίες εκφάνσεις αυτής της πολιτικής που καταστρέφει τον ευρωπαϊκό Νότο και ολόκληρη την καταρρέουσα ευρωζώνη.

Η τρικομματική κυβέρνηση ακολουθεί τυφλά τον παραπάνω παραλογισμό. Αλλά και η αντιπολίτευση στην πραγματικότητα υιοθετεί παρόμοιο σκεπτικό, αφού θεωρεί ταμπού το ευρώ, ενώ καταγγέλλει το μνημόνιο. Αντιπαρέρχεται το αυτονόητο, ότι το μνημόνιο και το ευρώ είναι αδιαχώρητοι Σιαμαίοι αδερφοί.

Αν παρ’ ελπίδα στο άμεσο μέλλον ως εκ θαύματος βελτιωθεί η πορεία της ελληνικής οικονομίας, εμείς θα είμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς, αφού εκείνο που ενδιαφέρει δεν είναι να έχουμε δίκιο, αλλά η σωτηρία της πατρίδας. Πολύ φοβάμαι όμως ότι η εμμονή στην ευρωζωνική πορεία αποτελεί φρούδα και ολέθρια ονείρωξη. Η εικονική πραγματικότητα του όποιου success story μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ και αυτό οφείλει πάνω απ’ όλα να το αντιληφθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς. Η χώρα μας οδηγείται ολοταχώς σε οικονομικά αδιέξοδα, φτωχοποίηση και διόγκωση των άκρων, όπου ελλοχεύουν κίνδυνοι μεγάλων κοινωνικών συγκρούσεων και αιματοχυσίας.

Η μόνη ορθολογική εναλλακτική πολιτική είναι αυτή της στάσης πληρωμών, με διαπραγμάτευση αποπληρωμής του 70% των χρεών, περίοδο χάριτος δύο ετών, επιστροφή στη δραχμή και υποτίμησή της κατά 50%, γεγονός που θα οδηγήσει σε άμεση ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Παράλληλα, απαιτούνται νοικύρεμα του κράτους, αποτελεσματική αναπτυξιακή στρατηγική και προώθηση της συμμαχίας των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, σε συνδυασμό με αναζήτηση διεθνών ερεισμάτων χωρίς ιδεοληψίες.

Την ανάγκη εξόδου από το ευρώ προσυπογράφουν οι περισσότεροι διεθνείς κορυφαίοι οικονομολόγοι, όπως μεταξύ άλλων οι Paul Krugman και Josef Stiglitz, (Nombel prize), Kenneth Rogoff (Harvard), Noam Chomski, Hans Werner Zinn, Zack Sapir, Thilo Sarazin, Marcello de Cecco, Jayati Ghosh, Otmar Ising, Zoao Ferreira do Amaral, Helmut Schlesinger, Naomi Klein, Maichael Fooks, Stefan Ηompourg, (Bundesatag), Nouriel Rubini (Global Economics), Simon Drake and George Friedman (Statforr Institute), Rotzer Bootle (Wolfson prize), κ.λπ.

Στα καθ’ ημάς, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, οι υποστηρικτές της δραχμής ξεπερνούν το 35%-40%, με συνεχείς ανοδικές τάσεις, οι οποίες αυξήθηκαν αλματωδώς μετά την εμφάνιση του κόμματος «ΔΡΑΧΜΗ», το οποίο παρουσίασε ολοκληρωμένη, σοβαρή, συγκροτημένη σχετική πρόταση (www.drachmi5, βλ. και σύντομο βιβλίο μου, Η απομυθοποίηση του ευρώ, εκδόσεις Λιβάνη).

Η συμμαχία των χωρών του Νότουσυνεπάγεται την έξοδο Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Κύπρου από την ευρωζώνη, την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα με χαλαρή συναλλαγματική σύνδεσή τους, θέσπιση αλληλέγγυας οικονομικής και αναπτυξιακής πολιτικής, αξιοποίηση ενεργειακών πηγών και ενίσχυση της γεωπολιτικής τους ισχύος. Η οποία θα επικυρωθεί με ανακήρυξη της ΑΟΖ του Νότου όπου θα ενώνονται οι Αυτόνομες Οικονομικές Ζώνες, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας, της Μάλτας, της Ιταλίας, της Ελλάδας, της Κύπρου και του Ισραήλ, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας.

Αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε είναι σήμερα επίσης η ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς, χωρίς τα υλικά του μνημονίου, στελέχη και πολιτικές. Αυτό επιτάσσει μια διαφορετική κατεύθυνση από την υποταγή στο ευρωμνημόνιο. Το χαστούκι που εισπράξαμε και με δικές μας ευθύνες αποτελεί μοναδική ευκαιρία για να λογικευτούμε, να ανασυγκροτηθούμε, να σταθούμε στα πόδια μας, να βγούμε από τον αντιπαραγωγικό κούφιο νεοπλουτισμό, το σύνδρομο της χώρας των υποτακτικών, των δανεικών και των εισαγωγών, να στρέψουμε το καταναλωτικό μας μοντέλο στην εγχώρια παραγωγή, να νοικοκυρέψουμε το κράτος, να επαναφέρουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.