Επιστροφή στις αξίες του δημοσίου συμφέροντος

Αναμφιβόλως, οι δραματικές εξελίξεις στα δημόσια οικονομικά και ακολούθως στην πραγματική οικονομία έχουν επιφέρει σημαντικά προβλήματα στο σύνολο σχεδόν των κοινωνικών υποσυστημάτων και ιδιαιτέρως στους τομείς της Υγείας, της ασφάλισης και της κοινωνικής πρόνοιας.

Παρά το γεγονός ότι η επικινδυνότητα της «τυπικής» κατάρρευσης της οικονομίας φαίνεται κατ’ αρχήν να ελέγχεται, εν τούτοις αυξάνεται η τάση πρόκλησης «ανηκέστου» κοινωνικής βλάβης από την προϊούσα αποδυνάμωση των κοινωνικών δομών και ειδικότερα του υγειονομικού τομέα. Τα φαινόμενα αυτά δεν σχετίζονται μόνο με τον περιορισμό των ανθρώπινων, υλικών και οικονομικών πόρων, αλλά και με τις χρόνιες στρεβλώσεις του συστήματος υγείας, στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται η έλλειψη σταθερών κανόνων ως αποτέλεσμα κυρίως της έκπτωσης κοινωνικών, ηθικών και πολιτιστικών αξιών.

Υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν υπάρχει ούτε το ενδιαφέρον και ούτε το συμφέρον για την αναζήτηση βέλτιστων πρακτικών αποδοτικής κατανομής και χρήσης των πόρων. Αντιθέτως, μια σειρά μικρών αποτυχιών συγκροτεί το πεδίο παραίτησης και εκφύλισης του συστήματος υγειονομικών υπηρεσιών.

Τριάντα χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, τα βασικά αιτούμενα, όπως η ισότιμη κάλυψη των αναγκών και η αξιοπρέπεια κατά την πρόσβαση και χρήση των υπηρεσιών, παραμένουν σε εκκρεμότητα.

Η αναζήτηση ατομικών και αποσπασματικών λύσεων από τους εμπλεκομένους στον υγειονομικό τομέα, και κυρίως από το ιατρικό σώμα, αποτελεί τον κανόνα, ο οποίος εστιάζει αποκλειστικά σε δευτερεύουσας σημασίας εργασιακά ζητήματα.

Η επαναφορά του αξιακού φορτίου στην πολιτική υγείας και δι’ αυτού η ενδυνάμωση των κριτηρίων υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος και της κοινωνικής αλληλεγγύης αποτελούν τη βασική συνιστώσα για την απεμπλοκή από τις δυσμενείς συνέπειες της οικονομικής συγκυρίας.

Η εμπειρία δείχνει ότι οι κοινωνικές αξίες οι οποίες υποστηρίζουν και εμπλουτίζουν την υγειονομική πολιτική δεν συνάπτονται αναγκαστικά με τον τύπο των εργασιακών σχέσεων των επαγγελματιών υγείας, αλλά με τη «φιλοσοφία» της υγειονομικής πολιτικής, η οποία συνιστά ένα αξιακό ζήτημα και ακόμη ένα ζήτημα πολιτικής και κουλτούρας υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος.

Προς τούτο, η επαναφορά του αναγκαίου και κατάλληλου αξιακού φορτίου στην υγειονομική πολιτική είναι επιβεβλημένη και επείγουσα.