Σκουριασμένα και παλιά εργαλεία χρησιμοποιούν αρκετοί – και στην Ελλάδα – για να εξηγήσουν την ειρηνική εξέγερση στην Τουρκία με αφορμή το κίνημα πολιτών που ζητούν να μην ξεριζωθεί το πάρκο Γκεζί στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Είναι οι «κεμαλικοί», λένε, εναντίον των «ισλαμιστών».

Απλοϊκά ασπρόμαυρα σχήματα, πολύ «λίγα» για να περιγράψουν ένα πολύχρωμο και πολύπλευρο κοινωνικό τοπίο που διαρκώς αλλάζει.
Η γυναίκα με το κόκκινο φόρεμα που δέχτηκε τη σαδιστική επίθεση μασκοφόρου αστυνομικού με χημικά δεν είναι μόνον μία εικόνα. Έχει και όνομα. Έχει και φωνή. «Πολλοί άνθρωποι που δεν διαφέρουν από μένα είχαν βγει και προστάτευαν το πάρκο, υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματά τους, υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία. Και αυτοί ψεκάστηκαν με χημικά» δήλωσε η Τσεΐντά Σουνγκούρ, που διδάσκει στο Πολυτεχνείο της Κωνσταντινούπολης.
Να’ τη η λέξη – κλειδί: δημοκρατία.
Σας φαίνεται για «κεμαλική» αυτή η γυναίκα ; Οπαδός του μιλιταρισμού, του εθνικισμού, των γενοκτονιών, της βίαιης επιφανειακής εκδυτικοποίησης, της αχαλίνωτης δράσης μυστικών υπηρεσιών, της επιβολής λουτρού αίματος για την καθυπόταξη των αλεβιτών ή των Κούρδων ;
‘Η μήπως σας φαίνεται για «ισλαμίστρια» ; Οπαδός του πιο σκληροπυρηνικού σουνιτισμού, των παντοδύναμων χαλιφάτων, της εξαγωγής του αιμοσταγούς ή μεταμοντέρνου «τζιχάντ», των πειθήνιων γυναικών που μένουν μαντιλοφορεμένες στο σπίτι και στη σκιά του άντρα τους, της κατασκευής φαραωνικών τζαμιών, αεροδρομίων, καναλιών και γεφυριών στο Βόσπορο από «ευλογημένους» πιστούς επιχειρηματίες ;
Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Όσο κι αν η Τουρκία κινδυνεύει να σκιστεί «στα δύο» απ’ τη βάρβαρη διελκυστίνδα οπισθοδρομικών παραδόσεων, που έχουν βαθιές ρίζες στο παρελθόν και ακόμη κρατούν δέσμια μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, το βαθύτερο αίτημα των διαδηλωτών στο παρκάκι-σύμβολο είναι η υπέρβαση του ιστορικά ξεπερασμένου και αδιέξοδου διπολισμού.
Με μια λέξη, η δημοκρατία.