Η κρίση ανέδειξε την ωμή πραγματικότητα: «Δεν έχουμε Δημοκρατία παρά μόνον Ελευθεροστομία και Μισο-αναρχία». Απλά, γνωρίζοντας πόσο ευμετάβλητο είναι το θυμικό μας, μάς αφήνουν να ξεσπάμε και να ξεχνάμε. Καθόλα τα άλλα, διοικούμαστε από μια τάξη φαύλων πολιτικών με φεουδαρχικές αντιλήψεις και εμείς συμπεριφερόμαστε ως κουτοπόνηροι ραγιάδες χωρίς συλλογική και πολιτική συνείδηση. Ο καθένας μας για την πάρτη του, αψηφούμε τους Νόμους αλλά και τις μεταξύ μας συμφωνίες, καλοπιάνουμε ή και εκβιάζουμε τους πολιτικούς (και γενικότερα όσους έχουν κάποιας μορφής εξουσία) με σκοπό να κάνουμε τη δουλίτσα μας.

Και οι πολιτικοί σπεύδουν να δικαιώσουν αυτές τις συμπεριφορές μας περιφρουρώντας τους ευνοούμενους και τους ψηφοφόρους τους (βλ. και άρνηση απολύσεων από το δημόσιο, λαϊκίστικη ισοπέδωση των πάντων, ανοχή στους παρανομούντες και τους φοροφυγάδες, ειδικές ρυθμίσεις για παρανομίες και θαλασσοδάνεια, παραδειγματική τιμωρία όσων δεν ξεσάλωσαν αλλά επένδυσαν π.χ. σε ακίνητα ή πλήρωναν αδρά επί δεκαετίες για μια καλύτερη σύνταξη). Και οι σωστοί καλούνται πάντα να πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων. Παράλληλα έχουμε και μια κραυγαλέα αδικία σε βάρος των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα που μετρούν 1,5 εκατομμύριo άνεργους. Με άλλα λόγια, το μήνυμα που περνάνε οι κύριοι αυτοί στο λαό είναι: «Ξεχάστε την Αξιοκρατία. Υποστηρίξτε εμάς γιατί αλλιώς θα τιμωρηθείτε. Δείτε τι έπαθαν οι νομοταγείς, οι νουνεχείς και όσοι δεν μας προσκύνησαν». Και δεν φαίνεται να συγκινούνται που οι καλύτεροι νέοι μας εγκαταλείπουν τη χώρα: αντίθετα αυτό τους βολεύει αφάνταστα γιατί οι κάθε είδους εξουσιαστές ξέρουν ότι κινδυνεύουν κυρίως από τους αρίστους. Που άν επικρατήσουν θα αναδειχθεί και η δική τους γύμνια.

Γυρίζουμε λοιπόν σε ένα φαύλο κύκλο όπου οι πολιτικοί αλωνίζουν με την πλήρη ανοχή μας. Όποιος δεν ακολουθεί το σύστημα και ζητά διαφάνεια, επαγγελματισμό, νομιμότητα, δικαιοσύνη και αξιοκρατία υποφέρει παντοειδώς και οδηγείται σε απελπισία και παραίτηση ή σε φυγή. Επί τρία χρόνια δεν γίνονταν οι αλλαγές που θα μας βγάλουν από την κρίση. Επί τρία χρόνια ο κόσμος παρακαλουθεί αμήχανος και ακαθοδήγητος να μη γίνεται σχεδόν τίποτε πέρα από περικοπές. Ούτε εθνικό σχέδιο ούτε κάν όραμα. Είναι κρίμα που δεν είμαστε ικανοί ν’ αυτοδιοικηθούμε. Αντ’ αυτού περιμένουμε μοιρολατρικά τον από μηχανής Θεό (π.χ. τις Γερμανικές εκλογές!). Οι βολεμένοι ανθίστανται σε κάθε αλλαγή. Οι πιό πολλοί όμως θα θέλαμε να αποτινάξουμε αυτούς τους πολιτικούς και συνδικαλιστές, απουσιάζουν όμως οι αξιόπιστοι «καταλύτες» που θα μας οργανώσουν και θα μας δώσουν εμπράγματη έκφραση.

Όμως, νέοι πολιτικοί δεν διαμορφώνονται μέσα σε λίγα χρόνια. Θέλει δεκαετίες για να εκπαιδευτούν. Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι να πορευτούμε για αρκετό καιρό ακόμα με πολλούς από τους υπάρχοντες. Οι οποίοι περιμένουμε ν’ αλλάξουν συμπεριφορές και αυτοί δεν το κάνουν. Γιατί εκτιμούν ότι θα τους ξαναψηφίσουμε άνευ όρων…

Το παρόν σύστημα λοιπόν βολεύει την εξουσία και δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν από μόνοι τους. Υπάρχει άραγε κάτι που μπορεί να τους εξαναγκάσει να λογικευθούν;

Η κάθε ηγεσία προσπαθεί πρώτα απ’ όλα να κατοχυρώσει τη θέση της. Ειδικώτερα δε οι πολιτικοί προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Γι’ αυτό «θυμούνται» ιδιαίτερα τους ψηφοφόρους τους τις παραμονές των εκλογών: εκλιπαρούν για ψήφους! Εδώ είναι λοιπόν το αδύνατο σημείο τους και ταυτόχρονα η δύναμη του Πολίτη: Η ΨΗΦΟΣ. Και αυτήν πρέπει να χρησιμοποιήσει ο λαός για να τους πιέσει να αλλάξουν συμπεριφορές. Με ποιό τρόπο όμως;

Aφού οι πολιτικοί κάνουν τα πάντα για τις ψήφους, αν τους ζητούνται ρουσφέτια θα κάνουν ρουσφέτια. Άν όμως τους ζητήσουμε μαζικά κάτι άλλο τότε θα εξαναγκαστούν να κάνουν αυτό το κάτι άλλο. Και ποιό είναι αυτό; Θάλεγα σε πολύ γενικές γραμμές:

1. Απαιτούμε διαφάνεια, συνέπεια, αξιοπιστία και λεπτομερή απολογισμό πεπραγμένων από τα πολιτικά κόμματα.

2. Απαιτούμε κατάργηση της πολυνομίας με νόμους απλούς και ευνόητους χωρίς «παραθυράκια» και χωρίς άσχετες προς αυτούς διατάξεις.

3. Απαιτούμε ανεξαρτησία και γρήγορη απόδοση της Δικαιοσύνης.

4. Απαιτούμε αυστηρή τιμωρία των βουλευτών που παρανομούν, κατάργηση της παραγραφής των αδικημάτων τους και αφαίρεση του δικαιώματος επανεκλογής τους εφόσον καταδικαστούν.

5. Απαιτούμε ίση και αξιοκρατική μεταχείριση των πολιτών, χωρίς εξαιρέσεις και ρουσφέτια και «μαυρίζουμε» όσους επιδίδονται σε αυτά.

6. Απαιτούμε μικρότερο και ποιοτικότερο Κράτος. Σεβασμό και πρόθυμη εξυπηρέτηση στον πολίτη από τους υπαλλήλους του Κράτους, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των ΔΕΚΟ επί ποινή μέχρι και απολύσεώς τους.

7. Απαιτούμε ίση εργασιακή μεταχείριση των εργαζομένων στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα (όχι συντεχνειακά προνόμια, να απολύονται οι ακατάλληλοι κλπ).

8. Απαιτούμε τη διεξαγωγή ευρέως και εκτενούς διαλόγου προκειμένου για μέτρα που θα έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνία. Και συνταγματική πρόβλεψη δημοψηφίσματος για ιδιαίτερα κρίσιμα θέματα, με συλλογή πολλών υπογραφών κατά το πρότυπο της Ελβετίας.

Μεθόδευση

Λέγεται ότι η ηγεσία κάθε χώρας είναι καθρέπτης της κοινωνίας της. Γι’ αυτό ο φαύλος πελατειακός κύκλος δεν είναι εύκολο να σπάσει. Πώς λοιπόν πείθεις τους βολεμένους να αντιδράσουν; Αλλά και αυτούς που βλέπουν όσους εντάσσονται ή διαπλέκονται να καλοπερνούν και που μετανοούν επειδή δεν έκαναν και αυτοί το ίδιο;

Οι βολεμένοι γενικά δεν πείθονται. Γι αυτό απευθύνομαι στους λοιπούς και κυρίως στους νέους να κατανοήσουν ότι οι πολιτικοί είναι υπόλογοι σε μας και όχι το αντίστροφο. Ότι είναι κυρίως το ρουσφέτι που μας έφερε σ’ αυτή την εξευτελιστική κατάσταση και ότι το λογαριασμό τον πληρώνουν πάντα, αργά ή γρήγορα, η χώρα και τα παιδιά της. Ότι το να εκλιπαρείς τους όποιους εξουσιαστές είναι δουλοπρέπεια και όχι συμπεριφορά ελεύθερου πολίτη που έχει αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια και που ξέρει να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Να σκεφθούν λοιπόν πιό περήφανα, πιό συνειδητά, πιό αξιοκρατικά και πιό μακροπρόθεσμα. Ο λαός μας έχει δώσει κατά καιρούς αξιόλογα δείγματα περηφάνειας και αξιοπρέπειας. Μένει να πεισθεί ότι το πραγματικό του συμφέρον δεν βρίσκεται στο ρουσφέτι. Ότι η περιφρόνηση των θεσμών και των νόμων μπορεί μεν να βολεύει συγκυριακά αλλά ταυτόχρονα δημιουργεί το χάος και την αδικία που μας ταλανίζουν. Και να κρίνει την κάθε εξουσία με βάση τα έργα της και όχι με βάση τις υποσχέσεις της. Είναι γενικότερα θέμα Παιδείας. Μιας Παιδείας που, πρίν απ΄όλα, οφείλει να διαπλάθει σωστούς πολίτες και που φρόντισαν να υποβαθμίσουν για να διαιωνίζουν τις εξαρτήσεις.

Η πίεση προς τους πολιτικούς πρέπει να ασκηθεί όχι μόνο από τα άτομα αλλά και από συλλογικούς φορείς ώστε να αποκτήσει μαζικότητα. Σύλλογοι πολιτιστικοί, επιστημονικοί, επαγγελματικοί, τοπικοί και πανελλήνιοι πρέπει να διατυπώσουν αυτές τις αξιώσεις και να τις προβάλουν. Το Διαδίκτυο θα μπορούσε να αποδειχθεί ιδιαίτερα αποτελεσματικό στη διάδοση των αιτημάτων και για σχετικό διάλογο. Και, άμα γίνει η αρχή, είναι θέμα χρόνου να προκύψουν νέοι πολιτικοί σχηματισμοί με σημαία τους τα παραπάνω αιτήματα. Άν όμως δεν ευοδωθεί εγκαίρως μια τέτοιου είδους οργανωμένη απαίτηση ώστε να δώσει ελπίδα στον κόσμο, τότε η αυξανόμενη ανέχεια ενδέχεται να εκτονωθεί με κοινωνική έκρηξη. Η οποία όμως είναι αμφίβολο ότι θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα άν δεν συνταχθεί πίσω από μια σημαία συγκεκριμένων απαιτήσεων για μια δίκαιη και αξιοκρατική κοινωνία.

Ένα πάντως είναι βέβαιο: Ότι αν δεν αλλάξουν εκατέρωθεν οι νοοτροπίες δεν θα έρθουν καλύτερες μέρες. Και όσο πιό γρήγορα γίνει αυτό τόσο το καλύτερο για όλους μας και κυρίως για τα παιδιά μας.