Ενδεχομένως να περνούσε απαρατήρητο το κείμενο που η αρμόδια επιτροπή εξετάσεων του σεβαστού Υπουργείου Παιδείας έδωσε για ανάλυση στους σημερινούς διαγωνιζόμενους των ΕΠΑΛ, ομάδα Α΄, στο μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας.
Πρόκειται για ένα «δασκαλίστικο», παλιομοδίτικο, συντηρητικό κείμενο, συνταγμένο από τον μακαρίτη Ι. Ξηροτύρη (1900-2004) πριν από πενήντα περίπου χρόνια, στο οποίο η διαφήμιση (αυτό είναι το θέμα του) αντιμετωπίζεται, λίγο πολύ, ως κατάρα κοινωνική. Αλλά (θα λέγαμε) εξεταστική επιτροπή είναι, αυτά της αρέσουν, αυτά καταλαβαίνει.
Όμως το κείμενο αυτό, με το οποίο απασχολήθηκαν επί ώρες χιλιάδες παιδιά, είναι ένα κακογραμμένο κείμενο που θα ήταν καλό να μη συνδεθεί με το μάθημα της νεοελληνικής γλώσσας. Αντιγράφουμε μόνο μια πρόταση: «Εφημερίδες, περιοδικά εικονογραφημένα και μη, δρόμοι, σιδηροδρομικοί σταθμοί, γραφεία ταξιδιών, μετώπες (sic) σπιτιών, μανδρότοιχων (!) είναι πλημμυρισμένα (sic) από διαφήμιση, από χαρτιά, εικόνες, κείμενα, χρώματα κλπ., πράγματα διαφήμισης (sic)».
Τί, άραγε, περιμένουν οι καλοί εξεταστές να τους γράψουν τα παιδιά, ύστερα από ένα τέτοιο παράδειγμα; Και σε ποιά σημεία θα πρέπει να σταματήσει ο βαθμολογητής; Στην ορθογραφία, στη σύνταξη, ή στον βαθύ συλλογισμό του εξεταζόμενου; Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε, όσοι εξετάζουν τη νεοελληνική γλώσσα, να εξετάζονται πρώτα και οι ίδιοι στην ορθογραφία, στη σύνταξη κλπ; Για λόγους στοιχειώδους δικαιοσύνης.
