Την ώρα που ο κ. Θανάσης Γιάχος σφύριζε την έναρξη του τελικού Αστέρας Τρίπολης –Ολυμπιακός, στο Λονδίνο ολοκληρωνόταν ο αγγλικός τελικός Κυπέλλου ανάμεσα στη Μάντσεστερ Σίτι και τη Γουίγκαν. Και λίγο πριν τελειώσει ο ελληνικός τελικός, στην Πορτογαλία ξεκινούσε το ντέρμπι Πόρτο –Μπενφίκα από το αποτέλεσμα του οποίου θα κρίνονταν κατά 99,9% η πρωταθλήτρια ομάδα της χώρας.
Στο Λονδίνο έγινε γιορτή. Ενα υπέροχο παιχνίδι που κράτησε καθηλωμένο το κοινό. Στις καθυστερήσεις, η σχεδόν υποβιβασμένη Γουίγκαν, έριξε την ακριβότερη ομάδα της Βρετανίας στο καναβάτσο κατακτώντας το τρόπαιο. Η αποθέωση της έκπληξης. Ο οικονομικά ισχυρός στα πόδια του αδύνατου. Γι’ αυτό το ποδόσφαιρο είναι μοναδικό.
Στο Πόρτο, όπως και αναμένονταν, έγινε πραγματική μάχη. Κυριάρχησαν η δύναμη, το πάθος, η ταχύτητα. Οι παίκτες και των δύο ομάδων κατέθεσαν στον αγωνιστικό χώρο και την ψυχή τους. Ουδείς διανοήθηκε να κρατήσει δυνάμεις επειδή λίγα εικοσιτετράωρα μετά η Μπενφίκα παίζει στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ. Η Πόρτο στις καθυστερήσεις πήρε τη νίκη και το γήπεδο πλημμύρισε συναισθήματα. Χαρά και δάκρυα μαζί, με τον ηττημένο να χειροκροτεί τον νικητή προτού εγκαταλείψει το γήπεδο.
Τα όσα συνέβησαν στον ελληνικό τελικό, περισσότερο θύμιζαν κηδεία παρά γιορτή. Νεύρα, αμφισβήτηση, βρισιές, διαξιφισμοί, καταγγελίες, κατήφεια, προβληματισμός για το μέλλον… και ως ένα βαθμό όλα δικαιολογημένα. Στην κορυφαία στιγμή του ποδοσφαίρου, ο κ. Γιάχος με τα ουκ ολίγα και εξόφθαλμα λάθη του, επί της ουσίας ήταν σαν να πήρε το Κύπελλο από τον Αστέρα Τρίπολης και το απένειμε στον Ολυμπιακό. Μόνο εκείνος και οι βοηθοί του δεν είδαν τον Μανιάτη να αποκρούσει την μπάλα με το χέρι στη γραμμή του τέρματος των Ερυθρολεύκων.
Η αναγέννηση του ελληνικού ποδοσφαίρου απαιτεί καθαρότητα, εντιμότητα, διαφάνεια, ίσες ευκαιρίες. Στην ΕΠΟ συνεχίζουν να σφυρίζουν κλέφτικα. Ο κ. Γιάχος προέρχεται ποδοσφαιρικά από την Ενωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Χίου, όπως και ο νυν πρόεδρος της ΕΠΟ κ. Γιώργος Σαρρής. Στο εάν η κοινή καταγωγή των δύο ανδρών έπαιξε κάποιο ρόλο στον ορισμό του κ. Γιάχου στον τελικό του Σαββάτου, δεν έχει και μεγάλη σημασία. Αν ο κ. Γιάχος είχε κάνει σωστά τη δουλειά του, το πολύ κάποιοι να έλεγαν ότι οι Χιώτες πάνε δύο –δύο. Τα φαλτσοσφυρίγματα του κ. Γιάχου πήραν όμως και τον κ. Σαρρή ο οποίος δείχνει ίδιας δυναμικότητας με τους προκατόχους του και κατώτερος των αναγκών που έχει σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο…
