Ο ισχυρισμός ότι η νομισματική πολιτική είναι σχεδόν περιττή και ότι οι μεταρρυθμίσεις αρκούν για να διασώσουν και να στηρίξουν μια οικονομία είναι μια καλοστημένη προπαγάνδα προορισμένη για να καταναλωθεί από αδύναμες χώρες χωρίς αποφασιστική διακυβέρνηση. Το παραμύθι των μεταρρυθμίσεων, που πολύ έχει κρατήσει στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα εκατομμύρια άνθρωποι να καταδικάζονται στη φτώχεια, υποστηρίζει ότι θα επέμβουμε στο Ασφαλιστικό, θα μειώσουμε τους μισθούς, θα απολύσουμε δημοσίους υπαλλήλους, θα ελέγξουμε την κρατική σπατάλη και τότε θα βγει ο ήλιος της ανάπτυξης. Ξεχάσαμε όμως ότι υπάρχουν οικονομίες-τέλεια πρότυπα μεταρρυθμίσεων, όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και η Βρετανία. Οι χώρες αυτές από την πρώτη ημέρα της κρίσης, το 2008, δεν έχασαν χρόνο με τη φενάκη των μεταρρυθμίσεων αλλά, αντίθετα, τύπωσαν και τυπώνουν χρήμα με φρενήρεις ρυθμούς.
Γιατί δεν διασώθηκαν από τις μεταρρυθμίσεις που έχουν ήδη κάνει; Γιατί δεν έκαναν ακόμη περισσότερες; Γιατί δεν απογειώθηκε η οικονομία τους επειδή δεν υπάρχει φοροδιαφυγή και ιδρύονται επιχειρήσεις σε τρεις ώρες; Γιατί δεν ακολούθησαν το ελληνικό παράδειγμα και δεν προσέφεραν αμοιβές πείνας στους καθηγητές, στους αστυνομικούς, στις νοσοκόμες και στους δικαστές τους αλλά αντιθέτως «τυπώνουν χρήμα» για να τους πληρώνουν; Και τελικά, αν μεγάλες, πανίσχυρες, οργανωμένες και πλήρως απελευθερωμένες οικονομίες δεν άντεξαν στην παγκόσμια κρίση του 2008 χωρίς να εφαρμοστούν έκτακτα και πρωτοφανή νομισματικά μέτρα, τότε γιατί θα έπρεπε να αντέξει η Ελλάδα; Και γιατί η Ελλάδα, ακριβώς επειδή αποδείχθηκε ασθενέστερη των ΗΠΑ και της Αγγλίας (!), έπρεπε να τιμωρηθεί με μια εγκληματική πολιτική που εξακολουθεί να συνδυάζει μια λιτότητα-σοκ με μια πιστωτική ασφυξία που θυμίζει 1946;
Σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια τον μήνα δημιουργεί η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ (Fed) προκειμένου να στηρίξει την αμερικανική αγορά χρέους. Ανάλογα πράττει η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας, ενώ η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας υπερέβη τον εαυτό της στις αρχές Απριλίου όταν ανακοίνωσε ότι θα διπλασιάσει τη νομισματική κυκλοφορία αγοράζοντας μέσα σε δύο χρόνια ομόλογα ίσα περίπου με το 29% του ιαπωνικού εθνικού πλούτου! Πρόκειται για από αέρος ράντισμα της οικονομίας με καινούργιο χρήμα (helicopter money) χάρη στο οποίο η Ιαπωνία μπορεί να ελπίζει ότι θα επιστρέψει στην ανάπτυξη και θα αποφύγει τη χρεοκοπία.
Τι δείχνουν τα παραπάνω; Οτι η οικονομία είναι μια πολιτική υπόθεση και ότι η πολιτική είναι μια αντιπαράθεση αφηγήσεων. Η Ελλάδα, χώρα στην οποία η έννοια της εθνικής αυτοπεποίθησης εξαντλείται σε γραφικότητες και δεν ενσωματώνεται στην ανάλυση και στη διαχείριση των κρίσιμων ζητημάτων, αποδέχθηκε να της επιβάλουν την αφήγηση ότι όλα τα δεινά οφείλονται στο γεγονός πως είναι χώρα κλεφτών, ανίκανων και άχρηστων και γι’ αυτό πρέπει να μεταρρυθμιστεί για να εξαγνιστεί. Ετσι, αντί να ορθώσει το ανάστημά της, να αναλύσει την κρίση σωστά και να απαιτήσει τα αυτονόητα, εισήγαγε μια ψευδεπίγραφα εκσυγχρονιστική αφήγηση, κατάπιε όλες τις προσβολές και άφησε τους «εταίρους» της να την ταπεινώσουν και να τη διαλύσουν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
