Νέα «πάλη των τάξεων»

Η τραγική σκηνή είναι πια συνηθισμένη, με τους κάδους απορριμμάτων να ‘χουν την «τιμητική» τους· όταν όμως βλέπεις έναν καλοντυμένο (από το παρελθόν!) αξιοπρεπή σαρανταπεντάρη άνδρα να τους ανακατεύει για κάτι φαγώσιμο, ε, τότε καταλαβαίνεις στην πραγματικότητα τι μας έχει συμβεί. Οι σχετικές αναλύσεις είναι ατελείωτες. Εκείνο όμως που ενδιαφέρει περισσότερο τώρα στη δίνη του τυφώνα δεν είναι τόσο η ανάλυση όσο ο σχεδιασμός δραπέτευσης από τον ατομικό και κοινωνικό εφιάλτη. Οι θεωρητικοί «στοχασμοί» όμως είναι φτωχοί και αλληλοσυγκρουόμενοι και το έμπρακτα αισιόδοξο μήνυμα που έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία όχι μόνον άργησε πολύ αλλά έρχεται και πιο απειλητικό τώρα με το τιμωρητικό παράδειγμα της Κύπρου.

Στρατιές οικογενειαρχών όμως μας λένε κατάφατσα ότι δεν έχουν τον επιούσιο, δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους· και το λένε οι περισσότεροι με μια αξιοπρέπεια που σε αιχμαλωτίζει· αυτή είναι η αξιοπρεπής ελληνική οικογένεια που ενώ πένεται δεν βρίζει, ούτε έκλεψε το κράτος. Μαζί μ’ αυτούς, όχι με εκείνους που ενώ έχουν δεν πληρώνουν, και πολλοί άλλοι αλληλέγγυοι, εθελοντές στην απάλυνση της πείνας άλλων· αυτή είναι η ανώνυμη και συνειδητοποιημένη ελληνική κοινωνία. Πού είναι όμως και η αποτελεσματική ελληνική Πολιτεία, για να μη σωριαστούμε στο τέλος ως κοινωνία;

Με την οργάνωση συσσιτίων Δήμων και Εκκλησίας μόνο δεν τιθασεύεται η μάστιγα της φτώχειας και της πείνας· ούτε με την προσφορά πολλών ευαίσθητων πολιτών. Χρειάζονται σταθερές αξιοπρεπείς θεσμικές κοινωνικές παρεμβάσεις. Τα εθελοντικά κινήματα έχουν αποσοβήσει προς στιγμήν τα χειρότερα, αλλά δεν φτάνουν να «εξηγήσουν» στο παιδί που βιώνει τη σκληρή βία της πείνας. Οχι, δεν πρόκειται για δακρύβρεκτη ελληνική ταινία του ’50. Είναι η Ελλάδα μας στον 21ο αιώνα, με πάνω από το ένα τρίτο των Ελλήνων κοινωνικά αποκλεισμένων. Τιμή όμως στους δασκάλους εκείνους που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της πείνας των μαθητών(ριών) τους καθημερινά και κάνουν ό,τι μπορούν από το υστέρημα του πενιχρού κολοβού μισθού τους για να βοηθήσουν. Οπως και σε πολλούς πανεπιστημιακούς που κάνουν το ίδιο. Δεν λύνεται όμως έτσι το γενικότερο κοινωνικό πρόβλημα, γιατί είναι τεράστιο.

Πώς θα κόψει λοιπόν η Πολιτεία και κυρίως η απάνθρωπη τρόικα της Μέρκελ τον γόρδιο αυτόν δεσμό; Αυτή η προτεραιότητα δεν παίρνει αναβολή, διότι ίσως αργότερα να είναι άχρηστη. Ολοι, κυρίως όσοι υποφέρουν, διερωτώνται πού θα πάει αυτή η κατάσταση και μετά την επίδειξη ξεδιάντροπης δύναμης της «πολιτισμένης» Ευρώπης πάνω στη μικρή Κύπρο. Γι’ αυτό απαιτείται προσγείωση στην πραγματικότητα της αναγκαιότητας κοινωνικο-οικονομικής και θεσμικής/αξιακής ανάταξης της χώρας μας. Διαφορετικά μπορεί να εκκολαφθεί ένας κοινωνικός «κανιβαλισμός», μια «νέα πάλη των τάξεων», που ο ένας θα στραβοβλέπει τον άλλον και θα θέλει να τον «κατασπαράξει»! Αυτό δεν μας λέει ο κηρυγμένος ευρωπαϊκός «πόλεμος» Βορρά – Νότου ή δανειστών και «εξαναγκασμένων» δανειζομένων;

Δεν ακούνε οι σοφές κεφαλές της ΕΕ τις εντός των τειχών δυνατές φωνές που υποστηρίζουν ότι, αφού με κλέβει το κράτος εκμηδενίζοντας τον μισθό μου ή τη σύνταξή μου ή τη μικροεπιχείρησή μου, θα το κλέψω κι εγώ, θα το εκδικηθώ! Πολλοί δεν πιστεύουν πια σε μια δίκαιη κοινωνία αλλά μόνο στο σκληρό ένστικτο της επιβίωσής τους! Οχι μόνο στη χώρα μας αλλά και σε άλλες. Αυτό το ένστικτο είναι που μπορεί να οδηγήσει σ’ έναν ιδιότυπο «κοινωνικό κανιβαλισμό», σ’ έναν υπόγειο πολύπλευρο «εμφύλιο», με αμοιβαία κατάρρευση πολλών κοινωνικών ομάδων· και πιθανή άναρχη αναστρωμάτωση της κοινωνίας, με «επιλογικές τεχνικές» όμως, που δεν θα μοιάζουν ανθρώπινες. Ο κίνδυνος δεν είναι λαϊκίστικος, τον διαισθάνεται ο καθένας.

Διότι όλοι βλέπουν ότι τα «υπερήφανα γηρατειά» κατάντησαν ανέκδοτο, η δήθεν ασφάλεια του δημοσίου τομέα εφιάλτης, ο ιδιωτικός υπάλληλος στο έλεος παντός τροϊκανού καιρού, ο εργαζόμενος στην αβεβαιότητα, ο σωστός επιχειρηματίας στη μέγκενη της ανυποληψίας. Σπανίζει η ελπίδα, κινδυνεύει η κοινωνική συνοχή, παρούσες παντού ανεργία, ένδεια, ζητιανιά, ταπείνωση δημιουργημένων ανθρώπων και αξιοπρεπών οικογενειών. Αδικία και κοροϊδία σκέφτονται πολλοί και μερικοί πιστεύουν ότι τους «ψεκάζουν», ενώ σε λίγο θα Γκριλ(ο)ίζουν!

Η πολιτειακή απάντηση; Ατέρμονοι πολιτικο-κομματικοί διαξιφισμοί, αλλά οι λύσεις αργοκίνητες και ελάχιστες. Σαν να μην κατανοούμε την πραγματικότητα· κι αυτή είναι οδυνηρή· γιατί θυμίζει τον «μύθο» κατά τον οποίο όταν η Πόλη (Κων/πολη) είχε πάρει τον κατήφορο, με τεράστια κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα, μερικοί ρασοφόροι διαπληκτίζονταν σφόδρα για το αν το Αγιο Πνεύμα είναι γένους θηλυκού ή αρσενικού· και η Πόλη εάλω! Τα χρονικά περιθώρια αντιμετώπισης της κρίσης στη χώρα μας, αλλά και στην ΕΕ, στενεύουν τώρα· και θα μας λοιδορούν παιδιά και εγγόνια ως τη γενιά που έριξε την Ελλάδα στον Καιάδα· μια χώρα που δεν είναι ανάπηρη, όπως το αποδεικνύει καθημερινά με την παραμικρή ευκαιρία ένα μεγάλο ποσοστό δημιουργικών νέων, καινοτόμων επιχειρηματιών κα αταλάντευτων πνευματικών ανθρώπων. Τι λέει η «σοφή» τρόικα για όλα αυτά;