TO BHMA –THE NEW YORK TIMES

Βλέποντας τα τηλεοπτικά πλάνα από το πεζοδρόμιο στη Βοστώνη όπου εξερράγησαν οι βόμβες τη Δευτέρα κι ό,τι έμεινε πίσω –σκισμένα ρούχα, λεκέδες από αίμα, σπασμένα γυαλιά – το μυαλό μου πήγε πίσω σε ένα παρόμοιο πεζοδρόμιο στο Τελ Αβίβ τον Σεπτεμβριο του 2003.
Ένας βομβιστής αυτοκτονίας της Χαμάς είχε ανατιναχτεί σε στάση λεωφορείου έξω από την στρατιωτική βάση Τσρίφιν. Ετυχε να βρίσκομαι κοντά κι είμαι αυτόπτης μαρτυράς όσων εκτυλίχθηκαν. Όπως έγραφα τότε, τα κομμένα μέλη του βομβιστή βρίσκονταν ακόμη πάνω στο δρόμο, συμπεριλαμβανομένου του τριχωτού του ποδιού. Οι Ισραηλινοί διασώστες με ηρεμία μετέφεραν τους νεκρούς πάνω στα φορεία, με ένα περίεργο μείγμα τρόμου και ρουτίνας μαζί. Αυτό όμως που θυμάμαι περισσότερο είναι κάτι που μου ειπε ο εκπρόσωπος της αστυνομίας: «θα καθαρίσουμε την περιοχή σε δυο ώρες. Το πρωί, η στάση θα έχει επισκευαστεί. Σαν να μην θυμάται κανείς τί συνέβη».
Ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιος πυροδότησε τις βόμβες του μαραθωνίου της Βοστόνης. Αυτό, ωστόσο, που γνωρίζουμε είναι πως μετα τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η πρώτη αντίδραση είναι: καθαρίστε το πεζοδρόμιο, σκουπίστε το αίμα και καταστήστε γνωστό σε αυτόν που τοσο αρρωστημένα δολοφόνησε τους αδελφούς και τις αδελφές μας ότι δεν άφησαν κανένα ίχνος στην κοινωνία μας και τον τρόπο ζωής μας.
Οπότε, ας επιδιορθώσουμε αμέσως το πεζοδρόμιο. Ας φτιάξουμε τα παράθυρα, ας γεμίσουμε τις τρύπες και ας μην αφήσουμε κανένα ίχνος του τι συνέβη πίσω μας: ούτε μνημεία, ούτε λουλούδια, ούτε αγάλματα, ούτε επιτύμβιες πλάκες. Ας επιστρέψουμε στη κανονική μας ζωή το συντομότερο δυνατόν. Ας αψηφήσουμε τους τρομοκράτες, με το να μην τους επιτρέψουμε να υπάρξει κανένα σημάδι στους δρόμους μας και ας τιμήσουμε τους νεκρούς μας με το να καθαγιάσουμε τις αξίες και τις αρχές μας και να επανεξετάσουμε τη ζωή και όσο μας κάνουν ισχυρότερους και μας ενώνουν ως έθνος.
Ας δώσουμε σε μια παιδική χαρά ή σε ένα σχολείο το όνομα του Μάρτιν Ρίτσαρντ, του οκτάχρονου αγοριού που βρισκόταν κοντά στη γραμμή του τερματισμού και σκοτώθηκε από την έκρηξη. Ας κάνουμε δωρεές στα αγαπημένα ιδρύματα των υπολοίπων θυμάτων κι ας συνδράμουμε προκειμένου να βοηθήσουμε τους τραυματίες. Όμως στην υπέροχη και γεμάτη ζωντάνια οδό Μπόιλστον, στο κέντρο της Βοστόνης, δεν πρέπει να μείνει καμία ανάμνηση της πράξης αυτής, που ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε «απεχθή και δειλή».
Και μετά ας διοργανώσουμε ακόμη έναν μαραθώνιο – το συντομότερο δυνατό. Γιατί το κρύψιμο μέσα σε σπηλιές είναι για τους τρομοκράτες. Εμείς οι Αμερικανοί τρέχουμε στους δρόμους, άντρες και γυναίκες, νέοι κι ηλικιωμένοι, μετανάστες και ξένοι, με σορτσάκια και τα μάτια μας στο έπαθλο κι όχι σε τυχόν ύποπτους μπόγους στα πεζοδρόμια. Στη σημερινή εποχή, ακόμη κι αυτή η παραδοσιακή αμερικανική αφέλεια του να ζεις σε μια ανοικτή κοινωνία έχει περισσότερα οφέλη παρά κόστη.
Οι τρομοκράτες το γνωρίζουν αυτό, φυσικά, και το εκμεταλλεύονται. Τα εκρηκτικά βρίσκονταν μέσα σε εξάλιτρες χύτρες, τις οποίες είχαν τοποθετήσει μέσα σε μαύρες τσάντες και τις είχαν αφήσει στο έδαφος. Αυτό ακριβώς αποτελεί το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης τρομοκρατίας: η μετατροπή καθημερινών αντικειμένων, όπως παπούτσια, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, κινητά τηλέφωνα, φορητοί υπολογιστές, εκτυπωτές και χύτρες ταχύτητας, σε βόμβες, έτσι ώστε ο καθένας να είναι ύποπτος.
Ευτυχώς, δεν τρομάζουμε τόσο εύκολα πλέον. Το ένιωθες αυτό σε όλη τη χώρα το πρωινό της Τρίτης. Ξεπεράσαμε την 11η Σεπτεμβρίου. Πιθανώς τότε να αντιδράσαμε υπερβολικά, αλλά αυτό δεν θα ξανασυμβεί.
Σε αυτή την εποχή της τρομοκρατίας, ας λάβουμε τη συμβουλή μιας διαφήμισης που κρεμόταν από ένα παράθυρο της οδού Μπόιλστον, αμέσως μετά την βομβιστική επίθεση: «το σπίτι σας θα πρέπει να είναι ένας τόπος ηρεμίας». Κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί κανένας τρομοκράτης να μας το στερήσει –μόνο εμείς οι ίδιοι. Οπότε αγκαλιάστε τα παιδιά σας σήμερα το βράδυ, αλλά ταυτόχρονα ενθαρρύνετέ τα να προπονηθούν για τον επόμενο μαραθώνιο αύριο.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα έπρεπε ο επόμενος μαραθώνιος να είναι μεγαλύτερος σε απόσταση: από τη Βοστώνη μέχρι το Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου και το Πεντάγωνο, ώστε να θυμίζει σε ολους μας πως αυτή η χώρα είναι το σπίτι μας. Σκοπεύουμε να ηρεμήσουμε εντός της. Και δεν φοβόμαστε.