«Έφτασε ο καιρός να αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι ισάξια με το μεγαλείο των θεών» (Φάουστ Ι, 1)

Τρία χρόνια η Τρόϊκα προσπαθεί να επιβάλει, ως ισχυρή ιδεολογική πολιτική μηχανή, ένα ολοκληρωτικά νέο τρόπο ζωής στους Έλληνες πολίτες. Με τις μνημονιακές ρυθμίσεις το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου βρίσκονται σε επικίνδυνη καμπή. Η φτώχεια παίρνει ανησυχητικές καταστάσεις. Οι ανισότητες και οι αδικίες γίνονται αγεφύρωτες. Η πολιτική ρευστότητα, σε συνδυασμό με την ύφεση δημιουργούν εκρηκτικές κοινωνικές καταστάσεις. Η κοινωνία βρίσκεται σε πόλεμο με το κράτος. Το κράτος περιορίζει ή καταργεί δικαιώματα υλικά (περιουσιακά) και θεσμικά (ελληνική αυτονομία).

Η επίθεση του χρηματιστικού κεφαλαίου γονατίζει την κρατική εξουσία, την εργασία και την κοινωνία. Οι αγορές κτίζουν το δικό του κόσμο. Το νέο φιλελεύθερο κοινωνικό συντηρητικό μοντέλο του νότου της Ευρώπης. Σ’ αυτή την ιδεολογική και υλική επίθεση του κεφαλαίου η κεντροαριστερά βρίσκεται σε άμυνα και φαντάζει ως «ασθενής ομιλητής».

Μέσα σ’ αυτή την ομίχλη των εξελίξεων που πληγώνει τη χώρα και τους πολίτες, η δεξιά παράταξη της χώρας μας, σε όλες τις εκφράσεις της αγιοποιεί τα σύμβολά της, τους ηγέτες της. Τα «πνευματικά» μνημόσυνα για τους ηγέτες της ΕΡΕ, της ΝΔ ή καθώς και οι αναφορές στην εφιαλτική περίοδο της χούντας, επιδιώκουν να απονομιμοποιήσουν την πολιτική ζωή της μεταπολίτευσης και να ισχυροποιήσουν το ιδεολογικό οπλοστάσιο απέναντι στη δημοκρατική παράταξη και την κεντροαριστερά. Είναι τεράστιο το βάρος και η ευθύνη όσων πιστεύουν ότι επειδή η οικονομική κατάσταση είναι χάλια, οι πολίτες θα στραφούν αριστερά και θα καταψηφίσουν τη δεξιά. Η συντηρητική παράταξη ιδεολογικά εξοπλίζεται. Ξυπνάει τα σύμβολά της και ξαναοικοδομεί το αυταρχικό κράτος που κυβερνά, αδιαφορώντας για την κατάσταση των πολιτών. Αποδυναμώνει και καταργεί θεσμούς συνδικαλιστικούς, επαγγελματικούς και κοινωνικούς και καταστρατηγεί αρχές, αξίες και δικαιώματα που κατοχυρώνονται στο Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Χάρτα των Κοινωνικών Δικαιωμάτων.

Κάποτε το ΠΑΣΟΚ και η αριστερά ήθελαν να γκρεμίσουν αυτό το αυταρχικό κράτος της δεξιάς, καθώς και τις εξαρτήσεις από ξένα κέντρα. Κάποτε θέλανε να υπάρχει διάχυση δικαιωμάτων και ελευθεριών στο λαό. Η εργασία να μην θεωρείται φτηνό εμπόρευμα. Η ανεργία και η φτώχεια να αποτελούν τις πιο θανάσιμες πληγές για την κοινωνία μας.

Σήμερα βρισκόμαστε σε υποστολή της ιδεολογικής σημαίας. Μήπως ήρθε ο καιρός οι πολίτες «να αποδείξουμε με πράξεις ότι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου είναι ισάξια με το μεγαλείο των θεών?».