Η χώρα βιώνει τις συνέπειες της λιτότητας και οι κυβερνώντες ψάχνουν τα πατήματά τους μέσα στην ομίχλη της αβεβαιότητας. Δυστυχώς, τα προγράμματα της λιτότητας οξύνουν την ελληνική και ευρωπαϊκή κρίση και οδηγούν έτσι στο αντίθετο αποτέλεσμα: τα φορολογικά έσοδα μειώνονται και το κόστος της ανεργίας μεγαλώνει. Το γεγονός αυτό οδηγεί στην αύξηση του δημοσίου χρέους, που με τη σειρά του οδηγεί στην απαίτηση για αυστηρότερα μέτρα λιτότητας, τα οποία με τη σειρά τους οδηγούν στο βάθεμα της οικονομικής κρίσης (U. Beck: Από το Μακιαβέλλι στη Μερκιαβέλλι, Εκδόσεις Πατάκη, 2013).
Η απόσταση μεταξύ προσδοκιών και πραγματικότητας μεγαλώνει και δημιουργεί μια κατάσταση στην οποία αναμειγνύονται: ανασφάλεια, φόβος, αγανάκτηση. Ο τυφώνας της κρίσης οξύνει τις ανισότητες και μαζί την οργή της νεολαίας που δεν διακρίνει ρωγμή ελπίδας.
Τα μοντέλα των οικονομολόγων δεν δούλεψαν, πιθανώς δεν θα δουλέψουν και στο μέλλον, και οι πολίτες αναζητούν τη λύση που θα φέρει την ηρεμία και την κοινωνική συνοχή.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε μόνο οικονομική κρίση, αλλά και κρίση της πολιτικής.
Σε μια χώρα οφειλέτη που βιώνει το φόβο της υπαγόρευσης και επιβολής κανόνων από τους δανειστές της πρέπει να αναζητηθεί ο κοινός τόπος για την ανασυγκρότησή της που θα τον υπηρετήσει το σύνολο του πολιτικού κόσμου, ανοίγοντας προοπτική για συμπόρευση μαζί του ολόκληρου του λαού.
Η σπατάλη ενέργειας σε κοκορομαχίες δεν οδηγεί πουθενά, εκτός από τη θέα στην άβυσσο.
Τα μεσαία στρώματα που οδηγούνται στην εξαθλίωση, οι νέοι που δεν έχουν καμία πιθανότητα να βρουν δουλειά, οι ηλικιωμένοι στους οποίους μειώνεται συνεχώς η σύνταξη και όλοι οι άνθρωποι που έχουν πληγεί από την πολιτική λιτότητας, αργά ή γρήγορα, θα σχηματίσουν το ποτάμι που θα οδηγήσει τη χώρα σε περιπέτειες.
Είναι καιρός να πειστούν οι πολιτικοί μας ότι η ανεκτικότητα, ο συμβιβασμός και η διαπραγμάτευση δεν συνιστούν απεμπόληση των αρχών ενός κόμματος, αλλά στοιχεία που ενισχύουν το κοινό καλό και τη Δημοκρατία.
Πρέπει να γίνει σαφές ότι οι συνέπειες μιας κρίσης δεν σταματούν στα εθνικά σύνορα γιατί οι δεσμοί στην παγκόσμια οικονομία είναι στενοί και οι αλληλο-εξαρτήσεις ο κανόνας. Το γεγονός αυτό απαιτεί να είμαστε περισσότερο προσεκτικοί γιατί μπορεί η παρούσα κρίση να έχει και πολλαπλασιαστή που θα προέρχεται από κρίσεις άλλων χωρών.
Συμπέρασμα:
Η θέα της αβύσσου πρέπει να ενεργοποιήσει τη συλλογική προσπάθεια για τη σωτηρία της χώρας γιατί οι μοναχικές πορείες οδηγούν με βεβαιότητα στην καταστροφή της.
* Ο Καθηγητής Χρήστος Β. Μασσαλάς-π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
