Ποιος είναι συγγραφέας;

Το ποιος είναι συγγραφέας η Πολιτεία δεν το αναγνωρίζει, μάλλον το αγνοεί επιδεικτικά. Μπορεί εμείς να λέμε όταν αναφερόμαστε σε ένα βιβλίο «ο συγγραφέας τάδε», αλλά αν αυτός πάει στην Εφορία και πει «είμαι συγγραφέας», αν δεν του απαντήσουν με τη γνωστή ελληνική ατάκα, στην καλύτερη περίπτωση θα του που «και τι μας το λες!». Στην Ελλάδα ελάχιστοι, τέσσερις ή πέντε δεκάδες, είναι οι συγγραφείς που ζουν από το συγγραφικό εισόδημά τους. Οι υπόλοιποι, που δεν είναι περισσότεροι από 1.500-2.000 σε όλη την Ελλάδα, σύμφωνα με εκτιμήσεις της Εταιρείας Συγγραφέων, πληρώνουν για να είναι συγγραφείς, καθώς καταβάλλουν υποχρεωτικά εισφορές στον ΟΑΕΕ (εφόσον χαρακτηρίζονται ελεύθεροι επαγγελματίες) αλλά έχουν πολύ λιγότερα έσοδα από τις ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλουν ανά δίμηνο (οι οποίες ανέρχονται το λιγότερο σε 350 ευρώ). Μάλιστα όσοι είναι συνταξιούχοι είναι υποχρεωμένοι να έχουν Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών και άρα υφίστανται μείωση της σύνταξης. Οι συγγραφείς είναι από τις ελάχιστες κατηγορίες ανασφάλιστων εργαζομένων. Κάποιες παλαιότερες προσπάθειες να διευθετηθεί με νόμο το ζήτημα αυτό σκόνταψε στην κρατική αδιαφορία και στις ενστάσεις των εκδοτών. Παλαιότερα, με τον Ν. 3232/2004 περί Κοινωνικής Ασφαλίσεως, οι θεατρικοί συγγραφείς, οι ποιητές και οι πεζογράφοι είχαν υπαχθεί στην ασφάλιση του κλάδου σύνταξης και ασθενείας του ΟΑΕΕ, με τον όρο αναγνώρισης σε μικρή χρονική προθεσμία της ιδιότητας του συγγραφέα, από ειδική επιτροπή που θα τη συγκροτούσε απόφαση του υπουργείου Οικονομικών. Η επιτροπή δεν ορίστηκε ποτέ και έτσι ο νόμος αυτός παρέμεινε ανενεργός.

Σήμερα επιτρέπεται σε έναν συγγραφέα να πληρώνεται χωρίς μπλοκάκι αν τα έσοδά του είναι πολύ χαμηλά και κυρίως «ευκαιριακά». Το τι σημαίνει «ευκαιριακά» επαφίεται στη διάθεση του υπαλλήλου της κάθε ΔΟΥ. Σημαίνει ότι εκδίδει ένα βιβλίο κάθε δύο χρόνια; Κάθε τρία; Κάθε πέντε; Κανένας δεν ξέρει. Ούτε το υπουργείο Οικονομικών ούτε οι εφοριακοί ούτε κάποιος άλλος. Η νομοθετική ομίχλη που κυριαρχεί αυτή τη στιγμή έχει οδηγήσει τους συγγραφείς σε απόγνωση. Σκέπτονται ότι, αν εκδώσουν, δεν θα μπορούν να πληρωθούν. Με αυτή την κατάσταση υπάρχουν πολλοί συγγραφείς που δεν έχουν και δεν πρόκειται να πάρουν σύνταξη. Το καθεστώς των τιμητικών συντάξεων έχει «κολλήσει» και φυσικά δεν μπορεί να καλύψει τους πάντες. Είναι προς όφελος όλων να λυθεί αυτό το χρόνιο ζήτημα. Να διευκρινιστεί τι είναι και πώς δουλεύει ένας συγγραφέας για να μπορέσει να καθοριστεί και ποιες είναι οι φορολογικές υποχρεώσεις του. Οσο δεν λύνεται αυτό το ζήτημα οι συγγραφείς θα βρίσκονται με δεμένα χέρια. Ο συγγραφέας δεν είναι λοιπόν χομπίστας, αλλά εργαζόμενος με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Κάποιος να το καταλάβει.