Στη ζωή πολλές φορές η πραγματικότητα μας απογοητεύει και νιώθουμε χαμένοι. Αυτό τον καιρό νιώθουμε κάτι περισσότερο, η πίκρα διαποτίζει και το τελευταίο μας κύτταρο. Οι άνθρωποι παρακολουθούν με έκδηλη αγωνία τα δρώμενα. Παντού κυριαρχεί η υπερβολή, έχει χαθεί η έννοια του μέτρου. Οι κορώνες της αντιπολίτευσης και ο τρόπος αντιμετώπισής τους από τους κυβερνώντες θυμίζουν «τον πόλεμο των κουμπιών». Οι πολίτες έχουν την αίσθηση ότι αποτελούν τους ταλαιπωρημένους κομπάρσους μιας κακοστημένης θεατρικής παράστασης.
Οι άνθρωποι προδομένοι κυρίως από τους πολιτικούς οι οποίοι με την οικονομία ασχολιόντουσαν μια στις τόσες, αλλά και από τα δόγματα και τη διανοητική αλαζονεία των οικονομολόγων, αισθάνονται ότι έχουν χάσει κάθε ελπίδα για να βρουν κανονικούς ρυθμούς στη ζωή τους και μαζί να σκεφτούν καλύτερη ζωή για τα παιδιά τους.
Το κυριότερο: κυριαρχεί το ανθρώπινο παράπονο.
Στην πλειονότητα των ανθρώπων κυριαρχεί το ερώτημα γιατί δεν υπάρχει κανείς να τους ζητήσει συγνώμη που καταδικάστηκαν να είναι η πρώτη γενιά, εδώ και πολλά χρόνια, που είναι αναγκασμένη να ζήσει χειρότερα από τους γονείς της και δεν έχει κουράγιο να σκεφτεί το μέλλον των παιδιών της. Όλες οι μορφές εξουσίας δημιούργησαν το περιβάλλον της ψευδαίσθησης και, τώρα που η ανεργία και η κατήφεια κυριαρχούν, αντί να αναλαμβάνουν ευθύνες, δηλώνουν, δηλώνουν, δηλώνουν…
Όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο Ε. Νέζι (Οι δικοί μου άνθρωποι, Καστανιώτη, 2012), η ουρά της ανοχής και της οργής τεντώθηκε και η επαναφορά της σε κατάσταση ηρεμίας απαιτεί τη σοβαρότητα των πολιτικών και των συνδικάτων. Αυτή η χώρα πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της για να βρει το δρόμο της. Διαφορετικά, οι προσπάθειες της μιας πλευράς θα εξουδετερώνεται από την αντίδραση της άλλης και η χώρα θα βρίσκεται στη θέση της, τη θέση της μιζέριας…
Η χώρα έχει ανάγκη μια περίοδο κοινής προσπάθειας για να μπορεί να ελπίζει. Οι δυνατότητες υπάρχουν, η αξιοποίησή τους είναι το ζητούμενο. Το σημαντικό ίσως είναι ότι στις δυνατότητές της κυριαρχεί η ποιότητα. Για να γίνω πιο σαφής. Εκτός από την αξιοποίηση του μοναδικού περιβάλλοντος, της διατροφικής κουλτούρας, της δυνατότητας παραγωγής αγροτικών προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας και του πολιτιστικού της πλούτο, η χώρα μας μπορεί να γίνει η χώρα των «ανανεώσιμων πηγών ενέργειας», τόσο για την ελαχιστοποίηση της ενεργειακής της εξάρτησης από άλλες πηγές ενέργειας (π.χ. πετρέλαιο), όσο και για τη δημιουργία της σχετικής τεχνολογίας. Στη δυνατότητα αυτή μπορεί να προστεθεί και η ένταξή της στην εποχή των «νέων υλικών». Στις σημερινές συνθήκες υπάρχει μια πρωτοφανής συγκυρία που πρέπει να την αξιοποιήσει η χώρα μας, αφού για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της δεν έχει μεγάλα μειονεκτήματα συγκριτικά με άλλες χώρες για να αναπτυχθεί σε κάποιο τομέα. Ο λόγος είναι απλός: η επανάσταση στη δημιουργία νέων υλικών βασίζεται κυρίως στην παραγωγή και εκμετάλλευση της γνώσης και όχι σε δυσεύρετη βιομηχανική ή τεχνολογική υποδομή ή ακόμη στην ύπαρξη φυσικών πόρων. Η γνώση είναι ένας τομέας στον οποίο η χώρα μας μπορεί άνετα να συναγωνιστεί άλλες χώρες, λόγω του πλούσιου ανθρώπινου δυναμικού της.
Δυνατότητες υπάρχουν πολλές, η δυνατότητα της κοινής προσπάθειας είναι το ζητούμενο…
*Ο κ. Χρήστος Β. Μασσαλάς είναι π. Πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
