Η… τεχνοφοβία των καθηγητών και το δυσοίωνο μέλλον μας

Oλοι μας ξέρουμε ότι στην Ελλάδα η παράνοια των αντιλήψεων είναι αυτή που μας οδήγησε εδώ που φτάσαμε. Ολοι μας πάσχουμε από έλλειψη σεβασμού προς τους θεσμούς και διάθεση αυτονόμησης και διάπραξης αυθαιρεσίας.

Οι μηχανικοί βοηθάμε τον πελάτη να αυθαιρετήσει, οι γιατροί εγκρίνουμε απολύτως υγιείς ως αρρώστους, οι βουλευτές ποδοπατούμε κάθε φορολογική ισονομία, και πάει λέγοντας! Χάος και μηδενισμός από τους «ευγενείς» κλάδους, για να μην αναφερθώ στις συντεχνίες και στην ανυπόφορη δύναμή τους.

Υπάρχει κάποιος που να αντιστέκεται σε αυτή τη λαίλαπα; Οχι, δυστυχώς. Μικροί, σεβόμασταν την εξουσία, σαν ένα μέσο τήρησης των κανόνων της κοινωνίας. Προσωπικά, σεβόμουν ιδιαίτερα τους καθηγητές, που θεωρούσα ότι ζούσαν εκεί στη Νεφελοκοκκυγία, απομακρυσμένοι από τα πάθη και τις μικρότητες των υπολοίπων Νεοελλήνων, εργαζόμενοι για το μέλλον της νεολαίας… Πίστευα ότι –ιδιαίτερα –οι καθηγητές Πανεπιστημίου δημιουργούσαν τη νέα κοινωνία και τους μορφωμένους πολίτες, που θα έβγαζαν τη χώρα από την ανυποληψία και τη διαφθορά και θα την πήγαιναν εμπρός. Ωσπου ξύπνησα, σε μεγάλη ηλικία, βίαια!

Το πρώτο μήνυμα ήρθε από τις απίθανες αντιδράσεις των κατεστημένων «καθηγηταράδων» στον Νόμο και τις ψηφοφορίες για την εκλογή του προέδρου του Συμβουλίου των Πανεπιστημίων και των άλλων μελών: Λυσσαλέες αντιδράσεις με φραστικές και σωματικές επιθέσεις σε αντίθετα διακείμενους συναδέλφους τους.

Επιπλέον, αναβολές επί αναβολών ως την έναρξη των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών! Αλλά ακόμη και έτσι έγιναν σκηνές που δεν χωράνε σε κανένα μυαλό: Κατάληψη των χώρων των κεντρικών διαμετακομιστών των δικτύων, κατέβασμα των διακοπτών, βανδαλισμοί στον εξοπλισμό και στο λογισμικό από τους γνωστούς αγνώστους και πλήρης αναρχία στο πανεπιστήμιο-σκουπιδαριό, το ΑΠΘ.

Και μέσα στον ορυμαγδό, να και κάποιοι πανεπιστημιακοί του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του κατ’ εξοχήν τεχνολογικού ιδρύματος της χώρας, να προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας επικαλούμενοι τη μείωση της προσωπικότητάς τους και την… άγνοιά τους περί τις… νέες τεχνολογίες, για να μην ψηφίσουν ηλεκτρονικά!

Ολοι εμείς που περάσαμε από εκεί ταλαντευτήκαμε ανάμεσα στο να σκίσουμε τα πτυχία μας και στο να κλειστούμε εθελοντικά σε ψυχιατρικά ιδρύματα.

Σε κάθε αντίθεση με την καλοπληρωμένη, κρατικοδίαιτη και βολεμένη κλίκα των καθηγητών του ΕΜΠ, θα ήθελα να σημειώσω την προσπάθεια κάποιων παιδιών που έστησαν μια διαδικτυακή εταιρεία ταξί, η οποία ήδη επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο! Οσοι από εμάς τη χρησιμοποιούμε συστηματικά μέσα από τα κινητά μας ξέρουμε την αξία που προσθέτει στην καθημερινότητά μας. Χωρίς φανφάρες και χωρίς βαρύγδουπα επιστημονικά ονόματα, έστησαν μια τεχνολογική παγκοσμιότητα. Αυτοί οι ταξιτζήδες δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να ψηφίσουν ηλεκτρονικά και επίσης, αν χρειασθεί, να διδάξουν στους κυρίους του ΕΜΠ τη λειτουργία του πληκτρολογίου και, Θεός φυλάξοι, τη χρήση του ποντικιού!

Βέβαια, σε πείσμα όλων των αντιδράσεων, ο Νόμος εφαρμόστηκε. Οι πρόεδροι και όλα σχεδόν τα εξωτερικά μέλη είναι καθηγητές εγνωσμένων ξένων πανεπιστημίων, αλλά –εντελώς τυχαία… –Ελληνες ή ελληνικής καταγωγής. Η «παρεΐτσα» βρήκε τον τρόπο ακόμη και εδώ να υπερνικήσει την ουσία του Νόμου, δημιουργώντας Κερκόπορτες για κατάλληλη μελλοντική … χρήση.

Καταφέραμε την τελευταία τριετία να βυθίσουμε τη χώρα σε έναν οικονομικό βόθρο, γιατί λοιπόν οι μεγαλόσχημοι ταγοί μας να ξεχωρίζουν από τα λύματά του; Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όποιος πράγματι βλέπει μέλλον, ας μας το προσδιορίσει για να αναθαρρήσουμε και οι υπόλοιποι…